Heimilisblaðið - 01.10.1939, Qupperneq 16

180
HEIMILISBLAÐIÐ
nafni. Hann óf ábreiður. Og þrátt fyrir
árvekni varðanna, sem gættu Zenara fór
svo, að AIi Abdul fékk að sjá kana. Þau
urðu strax ástfangin bvort í öðru. En
hamingja þeirra varð skammlíf, því að
leyndarmála var illa gætt í höll Suleimans.
Að viku liðinni var Ali Abdul og Zenara
dregin fram fyrir soldáninn. Þau féllu á
kné fyrir honum. Zenara grét, Ali bað.
Soldáninn hlustaði á þau bæði. Hann
hugsaði sig um. Svo brosti hann og sagði:
»Ég vil setja þér kosti Ali Abdul. Þú
skalt vefa lianda mér framúrskarandi
fagurt teppi. Það skal taka fram öllu öðru
1 ríki mínu. Getir þú gjört þetta, skaltu
fáZenara«. Persinn leit nú á frú Milford,
eins og hann væri að hugsa sig um hvort
hann ætti að segja meira.
»Haldið þér áffam«, sagði hún áköf.
»f þrjú ár vann Ali Abdul að teppinu.
Alla fegurstu drauma sína óf hann í það
Loks var því lokið. Enginn hafði séð neitt
þvílíkt jafnvel ekki í Persíu, sem þó er
fremra öllum löndum í teppavefnaði.
Hinar fegurstu myndir, páfuglaslöngur
og austurlenzk blóm voru ofin á listræn-
an hátt í fagurgult efni*.
»Fagurgult«, endurtók frúin undrandi.
»Fagurgult«, sagði Persinn um leið og
hann leit á purpurarauða teppið, sem var
breitt út við fætur hans. »Dag nokkurn
kom Ali inn til Soldáns með teppið.
Suleiman leit á það og brosti. »Fögur
vinna, Ali«, sagði hann, »krjúptu á kné,
og þú munt fá laun þín«, Ali kraup í
auðsveipni niður á teppið. Nú bjóst hann
við að mega faðma Zenara að sér.
En Suleiman svarti gaf merki. Vörð-
ur með bogsverð læddist fram. Augna-
bliki síðar valt höfuð Ali yfir tiglum
skreytta gólfið í höllinni*.
Frú Milford rak upp lágt hræðsluóp,
þegar hún lieyrði þetta.
»Á næsta augnabliki lá annað Jík við
lilið Alis*, hélt austurlandamaðurinn á-
fram miskunarlaust. Zenara hafði falið
sig bak við súlu og séð alt saman. Nú
tók hún gimsteinum settann rýting og rak
liann í hjartastað.
Heiðraða frú, horfið á teppið. Rauði
liturinn er blóð, hjartablóð Alis og Zen-
ara hinnar fögru».
Persinn hreyfði sig, eins og fyrir ofur-
magni sorgarinnar.
• Mörgum árum seinna,« hélt hann á-
fram, »var teppið flutt í Moské Shah-Iz-
rah. Þaðan var því stolið. Nú eru tutt-
ugu ár síðan. Heiðraða frú, ég ætla ekki
að hræða yður, en ég verð að segja yður,
að yfij þessu teppi hvílir bölvun, tvöföld
bölvun. Og sú bölvun hittir hvern, sem
stígur fæti sínum á hið rauða gólfteppi
Shah-Izrah.
Nokkru síðar sátu báðir austurlanda-
mennirnir í krá nokkurri í útjaðri Lund-
únaborgar. Böggull lá á gólfinu við fæt-
ur annars þeirra.
Þeir töluðu saman, og af ýmsu var
unz að heyra, að ef þeir voru frá austri,
var það hæzta lagi frá austurhluta Lund-
únaborgar.
»Heyrðu, lagsi«, sagði annar þeirra
•Þetta var svei mér vel af sér vikið, al-
veg dásamlega sniðugt, þú liefðir átt að
sjá, hvernig liún svelgdi í sig lygasöguna
mína. Hún gleypti hana með húð og
hári. Eg þurfti ekki einu sinni að biðja
um teppið. Hún bjó um það sjálf, svo
að eg gæti tekið það með«.
»Eg var nú viss um, að þetta gat ekki
brugðist. Teppið var áreiðanlega tvö
liundruð króna virði, svo að hver ein-
asta kerling er reiðubúin að borga það
með hundrað krónum.
En drekktu nú í hotn, Alfred, við
getum notað bragðið tvisvar ennþá á
þessum degi«
• Bíddu dálítið«, sagði Alfred, »eg held
þú ættir að taka blaðið utan af. Það er
miklu glæsilegra að hafa það i fellingum
yfir arminum«.
Jæja, vel getur verið að tvöföld bölv-
un hafi hvílt á teppi Shah-Izrah, en sú
Framhald á síðu 198