Heimilisblaðið - 01.10.1939, Side 22

186
HEIMILISBLAÐIÐ
Jóladagur á Hnetubú§pre§t§§eíri
Efiir TVikoIaj 18 ára(Próf. Henrik Sharling)
Hún varð auðvitað borðkonan mín. Við
annað borð, dálítið frá okkur, sátu þau
Gamli oa Emma og Korpus. Júris og And-
* rea Margrét. En nú öfundaði ég þá ekki
lengur, því að ég hafði fengið mér borð-
konu, sem var miklu betri en bæði Emma
og Andrea Margrét, því að hún gat kapp-
rætt hvert mál sem var, en það gátu þær
ekki. Andrea Margrét reyndi sem mest, að
koma sér hjá kappræðum og Emma kapp-
ræddi með allt of mikilli alvöru og aðeins
til að komast að ^annleikanum í hverju
einu. Mér var alveg sama, hvort ég hafði
rétt mál eða rangt að verja. Ég kappræddi
aðeins ti.I að kappræða. Og sú Ijós-bláeyga
kappræddi nærri því betur en ég; en þeg-
ar á allt er litið var það ekkert óeðlilegt,
því að á meðan hún talaði, horfði ég allt
af í augu hennar, og svo gleymdi ég alveg
því, sem ég hafði ætlað að segja, þangað
til hún þagnaði; þá var ég' neyddur til að
segja eitthvað, aðeins til að heyra hana
tala aftur. Og svona héldum við áfram,
þangað til ég tók eftir því allt í einu, að
allir í kringum okkur voru þagnaðir, og
við vorum þau einu, sem mösuðum. Ég sneri
mér við og sá, að Korpus Júris var stað-
inn upp og ætlaði að fara aö halda ræðu.
Ég varð ákaflega smeykur við þessa sjón,
því að ég hafði aldrei fyrr heyrt Korpus
Júris halda ræðu. Og ég þekki ekkert öm-
urlegra en það, þegar einh\rer ætlar að fara
að haida. ræðu og allt hleypur í baklás fyr-
ir honum, þegar minnst varir. Ég varð
reglulega, feiminn hans vegna. og mig lang-
aði helzt til að skríða undir minn eigin stól
og fela mig. Og svo þegar það bætist við,
að sá, sem talar, er minn eigin bróðir; og
svo þegar hún snýr sér að mér og spyr:
»Hvaða vesalings aumingi er þetta?« — að
þurfa þá að svara: »í>að er bróðir minn!«
— Það er voðalegt. Og mér sýndist ekki
betur, en Korpus Júris ætlaði að hætta
við ræðuna, áður en hann byrjaði, því hann
hvarflaði augunum feimnislega allt um
kring, eins og hann væri að leita að ein-
hverju — • og sjáðu, hvernig hann kreistir
hendina utan um handdúkinn sinn, eins og
maður, sem er að drukkna, grípur eftir
hálmstrái.
Og þó — ég held það ætli að lagast, því
nú lyftir hann höfðinu djarfmannlega og
horfir hvasst og einbeitt á prestinn, sem
stendur í dyrunum; svo byrjar hann með
rólegri og ákveðinni rödd. Og öll hræðsla
og angist hvarf mér á svipstundu, því að
á fyrstu orðunum heyrði ég strax, að hann
myndi ekki láta standa. í séf.
Og það fór svo, sem mig grunaði: Korp-
us Júris hélt ágæta ræðu um húsálfa og
náttúruanda, sem sækti oft að híbýlum
mannanna. Þetta væri í raun og veru beztu
verur, eí vel væri tekið á móti þeim af hús-
bændunum. En, þar á móti, ef húsbænd-
urnir vildi úthýsa þeim, þá væru þeir vísir
til alls liins versta ■— til að hefna sín. Um
Jycer viðtökur ætlaði hann ekki að tala — j
það kæmi ekki þessu máli við; heldur ætl-
aði hann að taia um þá staði, þar sem vel
væri tekið á móti þeim, eins og t. d. á þes.su
heimili, sem við öll værum stödd á. Hér
hefðu hinar góðu verur sannarlega tekið séi-
bólfestu. Það sýndi meðal svo margs ann-
ars allur heimilisbragur á þessu prestsetri;
og engir myndu þeir vera, sem eitthvað
þekktu hér til, að þeir hefðu eigi notið ein-
hvers góðs frá heimilinu. Og hann endaði
ræðu sína á þessa leið: »En sá sem hefir
tekið á móti rniklu honum ber líka skylda
til þess, að þakka fyrir mikið; og þess vegna
leyfi ég mér að nota tækifærið til þess, í
nafni allra þeirra, sem eru samankomnir
hér, að þakka hinum ágæta presti og hans
elskuleg'u eiginkonu fyrir það, að þau út-
hýstu ekki álfunum og náttúruöndunum,
heldur veittu þeim hér griðastað og fylgdu