Heimilisblaðið - 01.10.1939, Side 23

HEIMILISBLAÐIÐ
187
kalli þeirra til alls, sem var gott og heiðar-
legt«.
Fagnaðaróp kváðu, við um allan salinn
og þökkuðu Korpus Júris fyrir hina ágætu
ræðu. Ég var bara hissa, á því, að hann
skyldi ekk: minnast dætranna með einu
orði, jafnframt foreldrunum. Pað hefói ég
gert. En það gerði Korpus Júris nú ekki,
hefir hann sjálfur bezt vi.tað hvers vegna.
»Hver var það, sem hélt. þessa ágætu
ræðu?« spurði sú ljósrbláeyga.
»Pað var bróðir minn!« sagði ég og hjarta
mitt hoppaði af gleði — allar gamlar vær-
ingar voru gleymdar og ég hefði getað vað-
ið eld fyrir hann, hefði þess þurft.
»Ég hafði ekki hugmynd um, að þér
ættuð bróður; þér verðið að kynna okkur«.
»Já, sjálfsagt«, svaraði ég. Og ég stóð
upp um leið, til að framkvæma það, þvi
að það var sjálfsagt, að hún kynntist vænt-
anlegum mági sínum sem allra fyrst. Og
svo vissi ég, að Korpus Júris var nú í
essinu sínu, og hann myndi koma fram
gagnvart borðkonu minni, eins og kurteis-
um ög heimsvönum manni ber ao gera.
Þegar ég kom til hans, var hann að klingja
glasi við Andreu Margréti. Hann var kaf-
rjóður í framan og eldur brann úr aug-
um hans.
»Friðri,k!« sagði ég. »Borðkonu mína
langar ti.l að þú sért kyntur fyrir henni«.
Korpus Júris glápti á 'mig, eins og hann
vaknaði af draumi. »0 — það getur beðio
þangað tij seinna«.
»Er það nú svar, sem þú gefur þessari
ungu stúlku! Komdu undir eins!«
Korpus Júris stóð upp og fór með mér;
en ég sá það á honum, að hann gerói það
með mestu ólund. Hann fór til þeirrar ljós-
bláeygu, sagði eitthvað á þá leið, að sín
væri, ánægjan, hneigði sig því næst aftur
ólundarlega og fór svo í flýti. Jú, þarna
var hann lifandi kominn. — Þetta var nú
sá bróðirinn, sem ég hafði búist við, að
yrði, mér til heiðurs og sóma; ég er viss um,
að jafnvel Gamli hefði ekki komið svona,
klunnalega fram.
En hún, blessunin mín — hún sá strax.
í hverjum vandræðum ég var, og fór að
afsaka Korpus Júris. »Það var heldur ekki
rétt af yður að heimta, að hann kæmi
hingað strax; hann er líka þreyttur eftir
ræðuhaldið«.
»Þreyttur!« hrópaði ég fokvondur. »ÆtIi
hann sé ekki uppgefinn, eftir að hafa —
------«. Lengra komst ég ekki, því að til
allrar lukku var þá gengið í kring með
prentað kvæði, og því var úthlutað á mijli
allra. Þetta var langt kvæði — átta erindi
— og sungu það allir fullum rómi. Það var
sumarkvæði — um plómur og rósir, og ósk
um að hver og einn fyndi sína rós, s'ma
plómu, því aó hverjum eipum væri þó ætl-
uð ein rós, eða eitthvert annað eitt blóm.
Ég var ákaflega hrifinn af kvæðinu. Þao
lýsti svo nákvæmlega tilfinningum mínum,
að ég sjálfur hefði ei getað gert það bet-
ur. Ég hafði sjálfur leitað og leitað á meðal
margra blóma og ekki fundið. En nú var ég
búinn að finna, og nú sat hún við hliðina
á mér — rósin allra, rósa!
»Hver hefir búið til þetta kvæði,?« spurði
hún mig.
»Það veit ég ekki; en ég skal undir eins
fá að vita það« - og ég af staó, o'g stefnd.
beint á Gamla. Hann stóð hjá Emmu, ekki
langt frá sæti mínu. Ég ætlaði varla að
þekkja hann -— var þetta áreiðanlega minn
gamli Gamli, með dreymandi augun og
álúta höfuðið; var þetta hann — þessi hnar-
reisti karimaður, sem stóð þarna? Hann
hafði gripið hönd Emmu og hélt svo fast
i hana, eins og hann ætlaði aldrei að sleppa
henni aftur. Eða hafði Emma haft rétt að
rnæla, þegar hún sagði, aó ég þekkti, ekkí
Gamla, heldur væri sá Gamli, sem ég
þekkti, allt. annar maður en sá Gamli, sem
hún þekkti og var að tala við.
Loksins mundi ég þó eftir erindinu.
»Veizt þú, Kristófer, hver hefir ort þetta
kvæði?«
Kristófer anzaði mér ekki, en hélt áfrarn
að stara á Emmu -— alveg eips og hann
væri heillaður.