Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 24

188
HEIMILISBLAÐIÐ
»Getið þér sagt mér, Emma, hver hefir
ort það?« spurði ég aftur.
Hún svaraði ekki heldur; hún leit á mig
sem allra snöggvast og benti á Kristófer.
»Nei,, Kristófer! En. er það áreiðanlega
-----'« sagði ég; en í sama bili heyrði ég
að sagt var: »Gættu að þér, Nikolaj, svo
þú veltir ekki um koll vínflöskunni þarna«.
Jú, þarna var minn gamli Gamli kom-
inn aftur — nú þekkti ég hann aftur.
Ég flýtti mér til borðkonu minnar, og
sag’ði henni, að sá, sem hefði ort kvæðið
væri hvorki meira né minna en bróði.r
minn, og væri hann elztur okkar allra.
»En hve marga bræður eigið þér ann-
ars?« spurði hún forviða; »þér megið ti] að
kynna mig honum«.
»Já, ég skal gera það seinna«, svaraðí
ég. Eg mundi eftir viðtökunum, sem ég
hafði fengið hjá Korpus Júris, og gat ég
búist við, að Gamli yrði ekki betri í bæinn
sinn, en hann. Mér datt því í hug, að
það myndi ekki vera neitt verra, að hún
kynntist væntanlegum mágum sínum,
svona í dáiítilli fjarlægð fyrst — nánari
kynni gæti svo allt af orðið seinna.
Eg fór nú að hugsa um, að nú væri röð-
in komin að mér, að segja eitthvað, því að
nú höfðu báði.r bræður mínir gert sína
skyldu. Ég' gat mælt fyrir minni. kvenna,
því að það hafði enginn gert enn þá; og í
þeirri ræðu gat ég talað til þeirrar Ijós-
bláeygu. einnar, án þess að nokkur annar
skildi, hvað ég væri, að fara; — en hún
myndi skilja það. Ég hafði reyndar aldrei
haldið ræðu fyrr, en úí því að Korpus Júr-
is tókst svona vel, þá gat ég líka gert mér
von um, að mér tekist ekki miður. Ég veit
þó ekki hverjum töfrum ég var beittur;
en í hvert skifti sem ég ætlaði að standa
upp og slá í g'lasið mitt, þá var eins, og ein-
hver ósýni.leg' hönd, héldi hönd minni fastri
og þrýsti rnér niður á stólinn. Þrisvar sinn-
um reyndi ég að standa upp, og þrisvar
sinnum varð ég' að hætta við það; mér var
ómögulegt að hreyfa mig. Þá sagði sú ljós-
bláeyga;
»Ætíið þér nú ekki líka að halda ræðu?«
»Ornen acci,pio« (góðs viti), sagði ég við
sjálfan mig, og til þess að gera enda á ölh
um efasemdum stóð ég upp og skaut stóln-
um aftur undan mér, en með svo miklum
krafti að hann datt um koll. Og án þess
að slá í gjasið mitt, eða gefa, til kynna með
öðru móti, .að ég ætlaði að fara að halda
ræðu, hóf ég mál mitt á þessa lei,ð:
»Heiðruðu konur og karlar! Eða til þess
að tala á blómamálinu: Rósir mínar og
þyrnar ---------«
Lengra komst ég' ekki, því að á sama
augnabliki, stóðu allir á fætur, og nú varð
slíkur gauragangur, að ekki heyrðist
mannsins mál. Seinna frétti ég, að þegar
ég stóð svona hranalega upp og velti stóln-
um, þá höfðu allir haldið, að nú væri, borð-
haldinu lokið, — nú ættu allir að standa
upp. Ég var auðvitað gramur yfir þessu;
en það var þó bót, í máli, að sú ljós-blá-
eyga harmaði það mjög, að ég hefði ekki
getað haldið áfram; og hún sagöist strax
hafa heyrt það á byrjuninni, að ræðan
myndi. verða ágæt. Þetta sætti mig við það
sem orðið var, því að þar sem ræðan átti
í raun og veru að vera stíluð til hennar
einnar og hún var ánægð með byrjunijia,
þá hafði ég eiginlega. náð tilgangi mínum.
Og svo fórum við aftur að dansa. Og við
dönsuöum Cotillon, og hún gaf mér sinn
borða og ég gaf henni minn borða og ég
var í sjöunda himni —• og ég fór loks að
syngja af fullum hálsi: »Siglum hægt út
á svið, siglum hægt út á svið« — þangað
til Gamli kom til mín og sagði, að ég mætti
ekki. vera með þenna hávaða — alveg eins
og þegar við vorum að Iesa saman heima á
Vesturgötu, og ég fór að syngja. Andrea
Margrét gaf mér borða og ég dansaði við
hana — og Emma kom og gaf mér borða,
og' ég dansaði við hana, því að nú var ég
ekki lengur reiður við þær. — Ég var ekki
reiöur við nokkurn mann — ég hefði get-
að kysst allt fólkið — og ég dansaði og
— dansaði og dansaði — og ég skemmti
mér -— skemmti mér — skemmti mér —o