Heimilisblaðið - 01.10.1939, Page 25

HEIMILISBLAÐIÐ
189
— o -— það var alveg dásamlega dæma-
laust þetta kvöld.
★
Ö, þú ófreskjan leiða — þú argvítuga
tröll — þú sem með gulgrænum augum
starir á allt og alla — þangað til það hverf-
ur — þú, sem með ormsmognum tönnum
nagar allt, þangað til þess staður sést ekki
framar -- þú, sem heitir hverfulleiki og
ert hverfulleiki — þú læddist nær og nær
mér; og í þetta skifti komstu og þreifst frá
mér þetta ljómandi kvöld, án þess að hirða
minnstu vitund um bænir mínar og beizku
kvöl!
Þegar klukkan sló tólf, gekk presturinn
um þveran salinn og söng:
;>Hló vökumaður!
Klukkan er búin að kalla tólf
og kominn er sá tlmi,
að alli.r fara að hátta
og hypja sig í bólið«.
Árangurslausar voru allar mínar bænir
og allar mínar röksemdir. Árangurslaust
bað ég um eirin einasta dans enn þá —•
aðeins pínulítinn dans — hann skyldi ekki
standa yfir nema eipn stundarf jórðung —
tíu minútur — fimm mínútur — allt til
einskis!
Presturinn var ósveigjanlegur.
»1 dag«, sagði hann, »hefi ég, eins og
konungur Spartverja, látið lögin sofa; en
ef nú verður haldið áfram að dansa, fram
á næsta dag, þá verða lögin látin sofa í
tvo daga; og hver veit — máske þau sofn-
uðu þá svo fast, að þau vöknuðu ekki, aft-
ur«. — Svo komu vagnarnir að dyrunum,
hver á fætur öðrum. Presturinn sjálfur,
hjálpaði gestunum í ferðafötin, til þess, aö
allt gengi sem greiölegast og bað þá að
koma fljótt aftur. Og ég hjálpaði þeirri
ljós-bláeygu í ferðafötin; og' hún kvaddi
mig, og ég kvaddi hana — og hún settist
upp í vagninn og vagninn valt af stað, og
— ég varð aleinn eftir.
Já — ég varð aleinn eftir. I fyrsta skifti
á æfinni, fann ég hvað það var, að vpra
aleinn. Allt það líf og allt það fjör, sem
fyrir örlítilli stundu spriklaði, í mér, svo
nærri lá við, að það gerði út af við mig —
var horfið á einu, augnabliki — alveg eins
og einhver árans púki hefði slegið mig
töfrasprota. Ég gekk inn í stóra salinn;
en þar var allt autt og tómt; stólarnir voru
á ringulreið, hingað og þangað; Ijósiri
blöktu á skörum í ljósakrónunum; þykkt
ryklag huldi borð og bekki. Og hún — hún
er ekki lengur hérna! Þetta bergmálaði al-
staðar að: Þarna hjá ofninum hafði ég síð-
ast taiað við hana. — Þarna hjá dyrunum
sat ég, þegar hún rétti mér borðann, og
þarna. í gluggakistunni sátum við lengi og
vorum að masa, saman — og nú var allt
búið að vera. — allt horfið — auðn -— tóm-
leiki -— myrkur og dauði hvar sem litið
var. Ég settist á einn stóli,nn og byrgði and-
litið í höndum mér. Ég gat ekki lengur
horft á alla þá viðurstyggð, sem alstaðar
blasti við mér.
• »Hvað ætli það sé, sem húkir þarna á
stólnum? «
Ég stökk á fætur, og þá stóð presturinn
fast hjá mér.
»Það er ég«, sagði ég stuttaralega.
»Er það nú áreiðanlegt, að þetta sé Niko-
laj, — hinn ráðagóði Nikolaj, sem situr
hér? Já, ef þér ekki segðuð það sjálíur,
ætti ég' bágt með að trúa því, að sami mað-
urinn, sem fyrir stuttri stundu hrópaði og
kallaði hérna inni, svo hátt, að ég var dauð-
hræddur um þakið á prestsetrinu — að
hann sæti hérna, dimmur og dökkur að
yfirbragði, eins og svipur Hanníbals, á
rústum Kartagóborgar«.
Ég anzaði. engu; ég sat. bara kyrr og var
að fitla. við festina mína.
»En ég veit, hvað að yður gengur«, hélt
presturinn áfram, »því að ég get séð beint
í gegnum hjartað á yður. Og vitið þér
hvernig þetta hjarta lítur út? Það lítur
út alveg ems og skotspónn á æfingarstaö,
þegar búi,ð er að skjóta, í hann heilan dag«.
»Jæja.«, sagði ég, til að segja eitthvað.
»En þér skuluð ekki taka yður það næi’ri.