Heimilisblaðið - 01.10.1939, Qupperneq 26
190
HEIMILISBLAÐIÐ
Farið þér nú að hátta, og svo sendir
mamma, yður te-bolla í rúmið í fyrramál-
ið, tij þess, að hressa yður; svo komið þér
inn tdl mín og' lesið dálítið í »handbók
handa prestum«, sem þér haldið svo mik-
ið upp á; og' þá munuð þér sanna, að yður
líður vel á eftir. Góða nótt, Nikolaj, og'
góðan bata;«
Pegar presturinn va.r faripn ákvað ég'
að laumast til herbergis míns, án þess, að
bjóða nokkuru af hinu fólkinu góða nótt.
Mig langaði ekki til að fá aðra eins ræðu
aftur. Eg komst líka inn í herbergið, án
þess, að nokkur tæki, eftir mér; kveikti
ég síðan og læsti báðum hurðunum. Mig
langaði bara til að vera einn saman. Síð-
an opnaði ég gluggann og fór að stara út
í náttmyrkrið. Ka.lt næturloftið strauk um
vanga mína og svalaði mér. Mynd hennar
stóð fyrir hugarsjónum mínum. Ég hugs-
aði aðeins um hana og enga aðra. Hvenær
skyldi ég fá að sjá hana aftur? Hve nær
skyldum við mætast aftur? — Nú var
ásetningur minn fastur og stöðugur — all-
ar efasemdir mínar voru, horfnar — hún
átti það að verða og engin önnur. Það var
forsjónin sjálf, sem hafði, leitt vegi okk-
ar saman, einmitt á því augnabliki, þeg-
ar ég' hafði verið að hugsa. um, að binda
mig um tíma og eilífð. Það var eins og for-
sjónin hefði.sagt við mig: »Líttu. nú á, Niko-
laj! Þetta hefir þér verið ætlað, ef þú hef-
ir eirð í þér til þess að bíða«.
En þó var nú svona samt, að á bak við
hennar björtu mynd, gægðust tvær aðrar
myndir; og það voru myndirnar af Emmu
og Andreu Margréti. Það var eips og þær
segðu: »Þú talaðir fyrst við okkur og nú
ertu búinn að yfirgefa, okkur«. En, ég svar-
aði: »Ég' yfirgaf ykkur ekki; það voruð þið,
sem yfirgáfuð mig«. »Það er ekki svo«,
sögðu þær; en við vildum bara, að þú vær-
ir dálítið stilltari en þú varst; en þú ert
hverfull, eins og veðrið og vindurinn«.
Ég fór að verða efasamur aftur um það,
hvort ásetningur minn væri nú alveg' rétt-
ur, Því að ef ég nú væði í villu og svíma,
og systurnar hefðu nú, þrátt fyrir allt, felt
hug ti,l mín. Ég minntist, þess, hve hissa
Andrea Margrét. varð, þegar ég’ vildi ekki
dansa við hana, og' hafði spurt mig, hvort
ég' væri nokkuð reiður við sig. Ef þetta var
nú í raun. og veru svona —- þá var það
ekki, aðe'ns lítilmannlegt, heldur líka tudda-
leg’t., fyrst að vekja vonir og óskir og hörfa
svo frá, þegar ég sá, að henni var alvara.
Þá hafði presturinn líka haft rétt fyrir sér,
þegar hann kallaði mig átján ára Don Ju-
an. En aftur á hinu leytdnu var þetta: Gat
ég haldið áfram, eips og ég hafði byrjað,
þegar hjarta mitt var eign annarar?
Örósemi mín varð loks svo mikil, að ég
mátti tii að úthella hjarta. mínu fyrir ein-
hverjum. Og ég ákvað að fara inn til Gamla
og' tala við hann. Hann er ætíð ráðgjafi
minn, þegar mikið liggur við. Ég vissi
reyndar, að Gamli myndi ekki, láta mig
deyja í syndum mínum. En þótt hann ætl-
aði, að prédika yfir mér tdl morguns, þá
vildi ég þao heldur, en kveljast svona, eins
og ég gerði.
Og svo fór ég inn til Gamla,. Það var
dimmt inni. svo ég hélt að hann væri ekki
kominn upp enn þá. En þá tók ég eftir
því, að ei,tthvað stóð við opinn gluggann.
Mér datt eiginlega ekki. í hug, að það væri
Gamli. Það var ólíkt honum, að glápa út í
náttmyrkriö við opinn glugga, og það um
nýjársleytið. En þegar ég kom nær, sá ég
að þetta var þó hann sjálfur. Þarna stóð
hann með spenntar greipar og starði upp
til blikandi .stjarnanna. Hann var mjög
fölur og varirnar bærðust lítið eitt. Tvisv-
ar varð ég að tala tdl hans, áður en hann
yrði min var. Ég sagði honum nú allt af
létta, ei,ns glöggt og greinilega og ég
gat. Gamli hlustaði á mig með mestu ró-
serni, en undarlegt bros lék um varir hans.
Þegar ég var búinn að skrifta fyrir hon-
um, lagði hann aðra, höndina á höfuð mér,
stra.uk hárið frá ennipu og sagði: »Jæja,
Nikolaj minn! Vandræði þín eru ekki eins
háskaleg og þú hyggur. Treystu Drottni og
gefðu vel gætur að því, hvernig hann vill