Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 27
HEIMILISBLAÐIÐ
191
leiða þig, og þá vona ég að sorg þín hverfi,
á bi'aut — fyrr en varir«. Síðan bauð hann
mér g'óöa nótt og ég sneri aftur til herberg-
is, míns. En ég' botnaði ekkert í því, hvers
vegna Gamli hafði ekki haldið yfir mér
prédikun, eins og' hann var vanur. En ég'
var engu bættari með ráðleggingu Garnla,
og þess vegna ákvað ég að fara inn til
Korpus, Júris og gera hann að trúnaðar-
manni mínum. Eg gat auðvitað búist við,
að hann færi að hlæja að mér og myndi
jafnvel. næstu daga stríða mér, en ég vildi
allt til vinna, til þess, að fá samvizkufrið.
Og svo opnaði ég hurðina. En væri
dimmt inni hjá Gamla, þá var allt glóbjart
inni hjá Korpus Júris. Tvö Ijós stóðu fyr-
ir framan spegilinn og þriðja ljósið var á
borðinu. Korpus Júris gekk um gólf í
ákafa. Hann hélt á rauðum borða í annari.
hendinni, en með hinni pataði hann út í
loftið hingað og þangað — alveg eips og
hann væri að æfa sig, áður en hann færi
að halda ræðu.
»Hvað viltu?« spurði hann. .
Ég settist á stól og fór að segja honum
sögu mina, en Korpus, Júrjs hélt, áfram að
ganga um gólf.
»Jæja -— hvað heldur þú annars. um
þetta allt, saman?« spurði ég, þegar ég var
búinn með söguna, og hann hélt áfram að
mæla golfið með fótunum.
»Um hvað?« spurði Korpus Júris, um
leið og hann hætti að ganga um gólf og
stanzaði, frammi fyrir mér.
»Nú — um það, sem ég var að segja þér«.
»Þú fyiirgefur. En ég var svo sokkinn
niður í mínar eigin hugsanir, að ég heyrði
alls ekkert af því, sem þú varst að segja
mér«.
Ég varð því að byrja aftur, og nú tók
hann eftir sögu mipni. En ég var varla bú-
inn að sleppa síðasta orðinu, þegar hann
fleygði sér í stól við hliðina á mér og fór
að skellihlæja.
»Ha — ha — ha ha! Nei, það er dæma-
laust! Ha — ha — ha — ha! Nei, Nikolaj!
Þú ert alveg ágætur! Ha ha — ha!«
Ég varð hálf-hvumsa við þetta, og leiddi
honum fyrir sjóni.r, að það væri ekki fal-
lega gert, að fara að hlæja, eins og vit-
firringur, þegar ég kæmi. til hans, segði
honum öll mín leyndarmál og óskaði ráða
har.s.
»Þú mátt ekki, reiðast mér, Nikolaj«,
svaraði hann; »en þetta er allt of kátlegt.
Ég get ekki sagt þér meira núna.; en ég
er viss um, að þú hlærð ekki minna að þv.
sjálfur síðar meir, en ég núna. Góða nótt!
og sofðu vel!«
Og aftur labbaði, ég ínn í herbergi mitt
og fór enn að hugsa málið. Ég hafði þó
ekki farið algera fýluför. Ég varð miklu
rólegri vegna þess, að hvorugur bræðra
mi,nna hafði veitt mér ákúrur. Máske hafði
ég farið rétt að ráði mínu.
Hvað var þetta? Ég heyrði manna.mál
inni hjá Korpus Júris. Skyldi það vera
hann sjálfur, að tala upp úr svefninum?
Nei — ég heyrði tvær raddir. Um hvað
skyldu þeir vera að skeggræða, bræður
míni,r? Nei, þetta, var ekki röddin hans
Gamla, — og hvað var nú þetta? Það var
engu iikara en kossi. Hvað í ósköpunum
skyldi Korpus Júris vera að gera? hugsaði
ég og hlustaði nákvæmlega. Það var ómögu-
legt, að hann væri að kyssa sjálfan si,g.
Það þóttist ég þó vita fyrir víst. En nú
varð allt hljótt þar inni, Þar á móti fór
ég nú að hevra eitthvert, skrjáf frammi á
ganginum. Ég mátti til að grennslast eft-
i,r því. Og ég' á sprettinum fram á gang-
inn. Þar var koldimmt; en nú heyrði ég
léttilegt tif niður tröppurnar. Ég fram á
stigabrún. I sama bili og ég kom þangað,
sá ég eitthvað hvítt, hverfa, á bak við horn
niðri.
»Hver er þar?« hrópaöi ég, svo hátt sem
ég gat — en fékk auðvi.tað ekkert svar.
Þar á móti stakk Korpus Júris höfðinu út
í dyragætti,nni á sínu herbergi og kallaði:
»0 — o — Nikolaj! Hvaða gauragangur
er i þér? Þú vekur allt, fólkið á prestsetr-
jnu«.