Heimilisblaðið - 01.10.1939, Qupperneq 28

192
HEIMILISBLAÐIÐ
*
»En það var ei,nhver hérna á ganginum«,
svaraði. ég.
»Það hefir sjálfsagt verið kötturinn!
Farðu nú aö hátta! Klukkan er orðin meira,
en eitt!«
Jæja — það var líka það bezta, að fara
að hátta. Ég af klæddi mig og slökkti, ljósið.
Og nú var niyndin hennar aftur björt
og skær fyrir hugarsjónum mínum. Hvað
röddin hennar var mjúk og höndin smá
og augun skær og blíð. Og röksemdaleiðsl-
an, sem ég áður hefi nefnt, kom mér nú
í þriðja skifti að góðu gagni. Já, mikið höf-
uðþing að kunna dálítið í heimspeki. Það
hjálpar okkur til að höggva margan hnút-
inn, sem annars er ómögulegt að leysa. Ég
var nú alveg ákveðinn með hmia, Hér fylgd-
ist aðdráttaraflið og skynsemin að, því að
ég var ekki í nokkurum vafa um það, að
hún myndi, verða fyrirmyndar prestkona.
En hvað er óstöðugra en hugur manns-
ins og hyggja? Því að þegar ég hafði glaðst
við mynd hennar dáli.tla stund, birtust mér
aftur myndirnar af Emrnu og Andreu Mar-
gréti; en nú var ekki hryggðarsvipur á
þeim, heldur voru þær kátar og hlæjandi
og ljómandi, alveg eins, og þær ættu að sér
að vera. Og þær voru ekki tvær einar, held-
ur fylgdi þeim mikill f jöldi annara stúlkna,
sem ég hafði allar þekkt. og allar elskað.
Þar á meðal annara, voru etatsráðsdóttir-
in í Kaupmannahöfn, amtmannsdóttú’in í
Árósum, biskupsdóttirin í Rípum, tvæi
dætur læknisins í Hringaríki, þrjár prests-
dæturnar í Slagelse og-------já, þær voru
svo margar, að mig sundlaði, þegar ég leit
yfir allan þann hóp. Og allar sögðu þær:
■>Það er ég, Ni,kolaj! Það er ég, Nikolajk
En þegar ég ætlaði að ná í einhverja þeirra,
þá var mesti fjöldi, fyrir aftan mig, og
hvíslaði að mér: »Þet,ta. er ekki sú rétta,
Nikolaj! Þú ert að villast, Nikolaj!« Þetta
ætlaði að æra mig. Ég reyndi að taka heim-
spekfna til hjálpar — en það varð alveg
gagnslaust — því að mér fannst. þær all-
ar vera mér jafnkærar. Þ.á reyndi ég aö
flýja frá þeim, en þá eltu þær mig allar
saman, dönsuðu, hlóu og hoppuðu —• og út
frá þessu sofnaði ég. Og mig dreymdi, að
ég væri Ólafur Liljurós og ótal álfameyjar
eltu mig; og á flóttanum var ég ríðandi,
svo hratt, sem hesturinn komst, alla nótt-
ina.
Loksins vaknaði ég klukkan niu um
morguninn, löðrandi af svita, eftir þessa
galdra reið.
Ég fór strax á fætur, því að ég vissi,
að prestinum þótti betra að ekki væri leg-
ið í rúminu langt fram á dag. En ég var
allur af mér genginn; og mér var illt í höfð-
inu, og einhvernveginn hafði ég hugmynd
um, að ég hefði hreytt. rangt að einhverju
leyti. Iíugleiðingar mínar frá kvöldinu áð-
ur, fóru enn að ásækja mig í mynd Emmu.
og Andreu Margrétar. »Þet,ta tjáir ekki.«,
hugsaði ég. »Ég verð að hætta við þetta allt
sanran. Við förum á morgun, og svo skal
ég aldrei koma hingað aftur. Svo þegar
bræður mínir fara að heimsækja fjölskyld-
una hérna, þá auðvitað spyrja systurnar:
»Hvernig stendur á því, að Nikolaj kemur
ekki?« En Nikolaj kemur ekki — kemur
aldrei aftur. Og' geislinn í augunum henn-
ar Emmu hverfur, og kinnar Andreu Mar-
grétar verða fölar. Og einhverntíma, áð-
ur en langt um Ííður, verða tvær líkkistur
bornar frá prestsetrinu. Og þá loksins
kemui Nikolaj. Og á kyrrum sumarkvöld-
um, þégar leikur hóglega í grátpílnum,
gengur hann ofur hægt út að leiðum þeirra
og segir; »Grimm forlög! Því skylduð þið
að, það, sem saman átti? Ekki, var það
mín sök!« Og með tár á hvarmi, vökvar
hann hvítu rósirnar á leiðum þeirra. Og
rauðleitir geislar kvöldsólarinnar skína
marmarakrossana og gylla þá. Og Nikolaj
beygir sig og tekur sína rós af hvoru leiði
og segir: »Vesalings ungu rósir! Hvers
vegna fölnuðuð þi,ð svona snemma? — hvers
vegna — —?«
Þarna var Korpus Júris að fara í skóna
sína, og reif mig upp úr þessum hugmynda-
órum. Það mátti, nú líka heyra minna. Hann
sparkaði í gólfið — alveg eins og heil her-