Heimilisblaðið - 01.10.1939, Qupperneq 29
HEIMILISBLAÐIÐ
193
deijd væri að spígspora, inni hjá honum.
Og urn það var nú ekki að tala framar.
að ég gæti sökkt, mér niður í hugsani.r mín-
ar. Korpus Júris sá um það. Ég lauk því
við að klæða mig, og fór niður.
Öll fjölskyldan sat í kringum te-borðio
eins og vant. var.
»Góðan daginn, Nikolaj!« sagði prest-
konan.
»Góða,n daginn«, ansaði ég utan við mig.
»Góðan daginn, Nikolaj!« sögóu þau
Gamli. og Emma.
»Góðan daginn,«, sagði ég, viðutan eins
og áður.
»Góðan daginn, Nikolaj!« sagði prestur-
inn með þrumandi rödd.
»Góðan daginn«, sagði ég, og komst nú
að fullu til sjálfsi mín.
»Góðan daginn, mágur!« sagði Andrea
Margrét og rétti mér tebolla,
»Hva — hva — hvað?« — og ég missti
bollann, og hann datt niður á gólf og mcl-
brotnaði.
Korpus Júris hélt, í höndina á Andreu
Margréti, og Gamli sat í legubekknum hjá
Emmu og hélt í höndina á henni. Ég glápti
frá einum á annan og frá þessum á hinn,
og vissi tæplega mitt rjúkandi ráð.
»En. er þetta nú — er það nú áreióan-
lega satt?« sagði ég loksins.
»Nei — það er nú öðru nær«, sagði prest-
urinn. »Þér skuluð ekki trúa, einu einasta
orði af því sem þau eru að segja,. Það er
allt saman jólaleikur og nýjársbreliur, eins
og í fyrradag, á miili yðar og Andreu Mar-
grétar. Við umturnum því öllu á morgum .
En ég sá greinilega á bræðrum mínum,
að hér voru engar brellur á ferðinni,
»Ertu nú enn þá reiður við mig, út a,f
því; að ég hfó svona mikið að þér í gær-
kvöldi?« spurði Korpus Júris.
»Ég — ég reiður?« — — Og ég stökk
á þau og faðmaði, þau og þrýsti þeim að
mér, eins og ég hefði ekki séð þau í mörg ár.
»En segið þið mér — hvenær vildi þetta
til?«
En það vildi enginn segja mér það. Gamli
sagði, að það væri ekkert augnabliksverk;
það kæmi svona smám saman. Og kynn-
ingin yrði oftast áður en orðin væri töl-
uð, svo að í raun og veru trúlofaðist. fólk
löngu áður en það trúlofaðist.
Þetta virtist mér nú í raun og veru, í
meira lagi ósamrýmanlegt heilbrigðri skyn-
semi. En það var ekki hægt að taka orð
Gamla alveg bókstaflega þann daginn.
Ég vildi þá fá að vita, hvort ekkert merki-
legt hefði viljað til, í Hróarskelduförinni
frægu; en það vildu þau heldur ekki segja
mér. Andrea Margrét sagði, að það væri
alveg sama. hvort þetta, hefði, skeð í gær
eða fyrradag, eða einhverntíma þar áður.
Það væri nú einu sinni skeð og yrði ekki
aftur tekið.
Mér duttu í hug ártölin óski]janl,egu, úr
dómkirkjunni, og frá veginum — og þá
vissi ég líka — ja — ég sleppi að útskýra
þetta frekar. Sá, sem ekki rennir grun í,
hverskonar ártöl þetta voru — hann þarf
heldur ekkert um það að vita.
»En hvaú eigum við nú að gera við Niko-
la,j?« sagði presturinn; »því að, eins og all-
ir vi.ta, þá á ég ekki nema tvær dætur. En
bíðum við: Ef þér viljið taka önnu gömlu
að yður, þá skal ég með glöðu geði lána yð-
ur þessa tuttugu. dali, vaxtalaust, þangað
til á brúðkaupsidaginn yðar«.
En eg vildi, hvorki fá gömlu önnu, n»:
höltu önnu, því að nú voru all.ar trúlofun-
arhugsanir horfnar. Ég var nú búinn að
eignast tvær mágkonur, og það aðrar eins
perlur og Emmu og Andreu Margréti.
★
— Ja.-------Nú er sa.ga mín í raun og
veru á enda — sagan um hina stórmerki-
legu viðburði á Hnetubúsprestsetri —• því
að ég man ekki meira. — Við löbbuðum
um, eins og í draumi — það man ég þó
— og við horfðum hvert á annað og töluð-
um hvert við annað og hlóum hvert fram-
an í annað; — en um hvað við töluðum
og að hverju vjð hlóum — nei — það man
ég ekki.