Heimilisblaðið - 01.10.1939, Page 32

196
HEIMILISBLAÐIÐ
Smávegis um
»11 Trovatore«,
Þessi skemmtilega saga er sögó um
Verdi, hið fræga ítalska tónskáld. Þegar
hann var að ljúka við tónl,eikinn »11 Trova-
tore«,, heimsótti hann góður vijiur hans,
þekktur hljómlistardómari. Vinurinn fékk
leyíi tij að yfirfara nóturnar og lei,ka nokk-
uð af leiknum á píanó.
»Nú, hvernig finnst þér hann þá?« spurði
Verdi.
»Alveg ómögulegur!« sagði sá skynbæri.
Verdi kristi saman, höndunum, glotti og
lék síðan sjálfur kafla, úr leiknum.
»Nú, og þetta?« spurði hann.
»Ömögulegt!« sagði hipn og kveikti sér
í vindlingi.
Verdi kreisti saman höndunum, glotti og
í óviðráðanlegri gleði.
»Hvaö á þetta að þýða?« spurði vinur-
ipn undrandi.
»Kæri vinur«, hrópaði Verdi, »ég vildi
semja tónleik, sem öllum geðjaðist að, að
undanteknum hipum fáu vandlátu. Ef þér
Tiefði geðjast að leiknum, hefði engum öðr-
um geðjast að honum. Nú er ég viss um
góðan árangur. Eftir nokkra mánuói verð-
ur »11 Trovatore« sungið, flautað og leikið
á lírukassa. yfir alla Italíu«.
Og þannig varð það.
Hrokinn hefnir sín.
Danska kýmniskáldið, Wessel, var einu
sinni á gangi í grennd við skemmtistað ná-
lægt Kaupmannahöfn, og vegna þess, aó
hann var orðinn þreyttur, settist hann á
bekk einn við hliðina á hávöxnum manni
og merkilegum á svip.
Pöt Wessels voru öll rykug, og fóru ekki
sem bezt.
Hávaxna manninum þótti óvirðing að
þessum félagskap; hann ræskti sig nokkr-
um sinnum, leit á Wesseþ ræskti, sig enn
einu sinni, og spurði því næst yfirlætislega:
»Hvaða maður er þetta, sem sezt svona
merka menn.
vi,ð .hliðina á mér, án þess að spyrja um
leyfi?«
Wessel leit. upp og tók ofan hattinn.
»Ég er nautakaupmaður«, svaraói hann.
»Nautakaupmaður«, át hinn eftir honuni,
og spratt upp af bekknum. »Og slíkur mað-
ur dirfist að setjast vi,ð hliðina á mér!«
»Sitji.ð þér bara rólegur, góðurinn minn«,
mælti Wessel hlæjandi. »£g hefi svei, mér
engan nug á að kaupa yður«.
Maöurinn ætlaði að svara einhverju; en
í sama bili gengu einhverjir fram hjá, og
heilsuðu Wessel með nafni, og kaus hann
þá heldur að fjarlægja sig, en að verða
fyrir fleiri skeytum skáldsins.
Bernhard Shaw
bjó fyrir all-mörgum árum í húsi, þar
sem honum þótti of lítið um hrein hand-
klæði. Réð hann því af að flytja þaðan.
Þegar hann fór, sagði hann húsráðanda aó
handklæðaskorturinn hefði rekið sig burt.
Húsráðandi. varð gramur yfir því, að
hann skvldi ekki hafa kvartaö um það fyrr
og sagði: »Nú, þér hafið þó tungu í höíði!«
»Já«, svaraði Shaw undir eins, »en ég
er engijm köttur«.
Henry Ward Beecher,
frægur amerískur ræðuskörungur, var
eitthvert kvöld að halda hrífandi ræðu.
Einn af áheyröndunum ætlaði sér að gera
honum óleik og galaði skyndilega eins og
hani. Ilann galaði. ágætlega; mörgum varð
ósjálfiátt að hlæja, og vinir ræðumanns-
ins fóru að verða smeykir um, að áhrif
hinnar snjöllu ræðu hans myndu öU fara
út um þúfur. Ilann þagnaði, hlustaði þang-
að til galipu var lokið, og tók svo upp úr-
ið sitt með miklum undrunarvip.
»Það er þá kominn morgunn!« sagði
hann, klukkan mín er ekki nema tíu. Er.
það getur ekki veri,ð um að villast; eðlis-
hvatir óæðri dýranna eru óskeikular«.