Heimilisblaðið - 01.10.1939, Side 37

HEIMILISBLAÐIÐ
201
segi ég það, að það stoðar ekki hætis hót
að velta nokkrum sköpuðum hluí fyrir sér.
Hér er það einmitt Austrið, sem blakar
Vestrið, skal ég segja yður.
Og nú fer ég mína leið til að gá að úlf-
öldunum og svo þessum hálfgyðingum, sein
{reir kalla Abatía, og ég kalla, úrþvætti,
því að ef þeir reka sína þjófafingur ofan
í sprengjukrukkurnar í þeirri trú, að þar
sé um hunang að ræða, eins og ég sá þá
mynda sig til að gera einn dag, þá ber
eitthvað við í Egiptalandi. Ég hugsa að
gömlu Faróarnir hefðu ramskað í sínum
gömlu gröfum, og hinar tíu plágur Egipta-
lands yrðu sem ekkert hjá þeim ósköpum«.
Að lokinni þessari ræðu sinni fór Kvik
leiðar sinnar. Og við héldum af stað til
Múr á réttum tíma.
Annar atburður er það, sem ef til vill
er vert að skýra frá; hann gerðist er við
vorum búnir að vera tvo mánuði á ferð-
inni, af þeim fjórurn mánuðum, sem við
höfðum áætlað til ferðarinnar.
Eftir margra vikna örðuga eyðimerkur-
för, komum vér að hólma þeim, sem Zeu
hét, þar sem ég hafði áð fyrrum á leiö
minni til Egiptalands.
I þessum eyðimerkurhólma, sem er frem-
ur líti.ll, eru ágætar uppsprettulindir og
döðlupálmalundar. Og hér fengum við
hjartanlegar viðtökur, af því að þegar ég
var þar síðast á ferð, þá heppnaðist mér
að lækna. höfðingja hólmabúa af augna-
bólgu og marga af mönnum hans af ýms-
um sjúkdómum. Og allt tókst þetta af-
brigða vel. Og þó að ég brynni af áhuga
á því að komast áfram, þá varð ég á það
sáttur, að hyggilegt væri að fara að ráoi
kaupmannalestarstjórans, að við skyldum
hvíla okkur hér vi,ku eða hálfs mánaðar-
tíma. Þessi lestarstjóri var Abatíi, Sjadrak
að nafni, maður ötull og aldrei ráðþrota,
en að mínu áliti algerlega óábyggilegur.
Hann hélt því fram, að við gætum slegið
landtjöldum í Zeu, sumpart til að hvíla
okkur cg sumpart tíj að fita, úlfalda okk-
ar, sem voru orðnir magrir eftir allt
þrammið í hagleysunum í eyðimörkinni.
Eg verð að bæta því við hér, að lags,-
menn Sjadraks gáfu honum viðurnefnið
»Kötturipn«, af hverju það svo hefir kom-
ið. Hann var auðþekktur á þremur sam-
hliða örum í andlitinu; þau ör voru risp-
ur eftir Ijónskló, að því er hann sijálfur
sagði. Ljón voru verstu fjendur Zeu-búa.
Á sérstökum tímum árs, líklega þegar lít-
ið var um björg handa þeim, að ég held,
þá komu þau ofan úr fjöllunum nyrzt á
hólmanum, eitthvað um 6—7 mílur á lengd
frá austri til vesturs. Þau fóru þá yfir
eyðimörkina, s,em á milli lá og drápu f jölda
sauða, úlfalda, og annars búfénaðar og
sömuleiðis menn, ef þeir urðu á vegi þeirra.
Hinir fátæku Zeu-búar áttu engin skot-
vopn og voru því algerlega á valdi ljón-
anna. Og þau færðu sig aftur lengra og
lengra upp á skaftið, svo ekki var annars
kostur en að lo.ka allar sínar skepnur inm
um nætur á bak við steinmúra og sjálfir
halda sig inni í hreysum sínum. Þeir þorðu
venjulega ekki að fará út, s,vo lengi bjart
var nema þá til að tendra bálið, sem átti
að fæla öll rándýr burtu frá þorpinu þeirra.
Þó að nú væri, einmitt Ijónatími, þá sá-
ust engin af þessum óargadýrum fyrstu
fjóra eða fimm dagana, sem við dvöldum
í Zeu. Við heyrðum bara öskrið í þeim í
fjarska, I>egar tók að skyggja. En sjöttu
nóttina vöknuðum við við vein mikið, sem
barst frá næsta þorpi, sem var allnærri.
Og er við gengum út í dögunina til að vita,
hvað um væri að vera, þá mættum við lík-
fylgd. I fararbroddi gekk gamli gráhærði
öldungurinn og á eftir honum gengu grát-
konur, úfnar allar og óhreinar; hefir þeim
að líkindum orðið svo mikið um þetta, að
þær hafa gleymt öllu eða viljað láta sorg
sína í ljós með því. Og því næst komu f jór-
ir karla.r og báru eitthvað óttalegt á hurð,
,sem var fléttuð úr sefi. Við fengum brátt
að vita, hvað bori,ð hafði að höndum. Það
var haldið, að nokkur hungruð ljón, hefðu
rifið sig inn um pálmblaðaþakið á kofa
nokkrum, sem heyrði, til einni af konum