Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 38

202
HEIMILISBLAÐIÐ
höfðingjans. Og það var líkjð hennar, sem
lá á hurðinni. En. auk þess höfðu ljónin
líka haft son hennar á burt. með sér. Og
nú kom höfðinginn til að sárbiðja hina
hvítu menn, sem höfðu byssur, að hefna
þeirra á ljónunum. Annars myndu þessi
ljón, er þau væru bújn að fá bragð af
mannakjöti, koma aftur og drepa miklu
fleiri. —
Við urðum að hafa túlk, því að ekki einu
sinni Higgs. .skildi mállýzkuna, sem þeir
töluðu þarna í Zeu. Hann sagði, frá þvi
með æsingi og sundurlausum orðum ad
ljónin hefðu legið upp á milli sandhólanna
skammt þaðan, þar sem vitund af grænu
sefi spratt í kringum litla uppsprettulind.
Nú spyr hann, hvort við vildum ekki, leggja
af stað og drepa ljónin og leiða svo yfir
r sig blessun Zeu-búa?
Ég fyrir mitt leyti svaraði engu um
þetta. Ég hafði svo miklu mikdvægara er-
indi að reka, s,voi að mér var ekki um, að
nokkur okkar væri tafinn með þessu, svo
gaman sem ég annars, hafði af veiðum. Pað
er tími til að fara á veiðar og tími til að
gera það ekki. Og mér virtist á þessari för
minni gætum við ekki farið á veiðar, nema
til að afla oss matar. En eins og ég bjóst
við, þá hoppaði Orme bókstaflega upp, er
hann hugsaði til ljónaveiða. Hið sama gerði
Higgs, enda hafði hann síðasta kastið ver-
ið að æfa, sig í að skjóta og nú gerði hann
sér í hugarlund, að hann væri orðinn mesti
veiðigarpur. Hann lýsti því yfir skýrt og
skilmerkilega, að hann vissi, ekkert sem sér
væri meiri ánægja, einkum ef hann kæm-
ist að fullri vissu um, að ljónin væru í raun
og veru mestu heiglar, og mikið meira gert
úr þeim, en þau ættu skilið.
Upp frá þeirri stundu fann ég á mér,
að slys myndi að hendi, bera. En allt um
það lofaði ég að vera með í förinni. Sum-
part af þvi, að ég hafði ekki langa lengi
skotið á Ijón, og átti gamla skuld að gjalda
einu því óargadýri, því að það var nærri
búið að drepa mig á einu fjallinu í grennd
við Múr, og sumpart af því, að ég þekkti
betur bæði eyðimörkina og þá Zeu-búana
en bæði prófessorinn og Orme, svo að ég
hugsaði, að ég kynni að geta, orðið þei,m
þarfur til fylgdar.
Síðan sóttum við kúlubyssur okkar og
skotstikla', höfðum tvær stórar flöskur af
vatni með okkur og átum undirstöðumat
að morgni. Þegar við vorum ferðbúnir, kom
Sjadrak, foringi úlfaldarekanna í Abatí,
með örin í ásjónunni, og viðurnefnið »Kött-
urinn«. Hann gekk að mér og spurði, hvert
við ætluðum. að fara. Og er ég hafði sagt
honum það, mælti hann:
»Hvað eruð þér að skipta. yður af þess-
um villimönnum og sorgum þeirra? Ef ein-
hver þeirra verður drepinn, þá er ekki
hundrað í hættunni, En eins og þú veizt,
göfugi doktor, þá er enginn hörgull á ljón-
um í landi því, er þér ætlið til, ef yður
skyldi fýsa að fara á ljónaveiðar. Ljónið
er nefnilega. heilagt dýr, hjá sumum, og
eru þau því aldrei drepin. En eyðimörkin
í kringum Zeu er hættuleg og þar gætuö
þér komist í hann krappann.
»Farðu þá með okkur«, sagði prófessor-
inn, »því auðvitað væri okkur borgið, ef
þú værir með okkur«.
»Nei, nei«, svaraði hann. »Ég og mínir
menn hvílum ckkur nú, það eru tómir aul-
ar, sem fara að elta arðlaus, villidýr, þeg-
ar þeir geta tekið sér hvíld. Erum við ekki
hvort sem er búnir að fá nóg a-f eyðimörk-
inni og öllum háskasemdunum þar? Ef þér
vissuð allt, sem ég veit um ljón, þá létuö
þið þau í íriði«.
»Já, við erum búnir að fá nóg af eyði-
mörkinni, en af veiðum harla lítið«, sagði
höfuðsmaðurinn á arabisku, sem hann
kunni vel. »Liggið þið og sofið. Við leggj-
um af stað til að drepa ljónin; það er skylda
okkar að hjálpa þessu fólki, sem hefir tek-
ið svo vinsamlega á móti okkur«.
»Jæja, gott og vel, gerið þið það«, sagði
Sjadrak og brosti. En það fann ég fljótt,
að bros, hans var vonzku blandið. »Paó
var ljón sem gerði þetta«, sagði hann og
benti á þrefalda örið í ásjónu sinni, eins