Heimilisblaðið - 01.10.1939, Síða 39

HEIMILISBLAÐIÐ
203
og það var nú hræðilegt. »Guð Israels
verndi ykkur fyrir ljónunum. Munið það,
herrar mínir, að þegar úlfaldarnir eru bún-
ir að fá næga hvíld, þá verður ferðinni
haldið áfram á þriðja degi hér frá, ef veð-
ur leyfir. Bresti á bylur í sandhólunum,
þá er úti, um okkur«. Og í því er hann
kvaddi akkur með handabandi virti, hann
skýin nákvæmlega fyrir s,ér, sneri sér síð-
an við tautandi og hvarf á bak við kofana.
Meðan á þessu stóð, var Kvik önnum
kafinn við að þvo upp eftir morgunmatinn
og svo leif út, sem honum kæmi þetta allt
alls ekki við. Þegar Orme kallaði til hans
koim hann óðara, til mín, og stóð svo og beið-
boðanna. Ég man, hve hann var skringi-
legur í þessu umhverfi. Þarna stóð hann,
hár og slöttólfslegur, klæddur til hálfs að
hermannavísu, andlitið óbifanlegt, eins og
það væri úr tré, alveg nauðrakaður, hárið
stálgrátt og skipt í miðju og strokið niður
eftir höfðinu með einskonar hársmyrslum,
en litlu, hvössu grísaaugun hans hvíldu á
öllu.
»Farið þér með akkur, Kvik?<c spurði
Orrne.
»Ekki, nema ég sé skipaður til þess, herra
höfuðsmaður. Mér væri ekki fjarri skapi
að bregða mér á dýraveiðar lítilsháttar,
eins og aðrir, en ef allir þrír herforingj-
arnir skyldu hverfa úr sögunni, þá gæti
eiphver látið greipar sópa um forða vorn
og flutning. Ég hugsa því, að það sé bezt,
að ég sé eftir og hann Faraó, hundurinn
okkar. Orme hafði fyrir skömmu fengið
sér þennan hund.
»Jæja, vera má að þú hafir rétt að mæla,
Kvik. En bind þú Faraó, annars fer hann
með okkur. Nú, hvað er það svo, sem þú
vilt segja? Ot með það!«
»Það er bara þetta, höfuðsmaður, að þótt
ég hafi tekið þátt í þremur herferðum gegn
þessum Aröbum« — Kvik kallaði, allar þjóð-
ir Araba, sem voru norðan miðjarðarlínu,
en Svertingja þá, sem bjuggu sunnan henn-
ar — »þá tala ég ekki arabisku, nema í
tæpu meðallagi. En samt sem áður fann
ég, að snáða þeim, sem við köllum »Kött-
inn«, var ekki meira en svo um þessar
dýraveiðar. Og — afsakið að ég er aó
blanda mér í það, en hvað svo sem má
um Kvik segja, þá er hann ekki heimskur«.
»Það stoðar nú ekki, Kvik. Við getum
ekki látið undan þesskonar hugsunum nú«.
»Það er satt, hr. höfuðsmaður. Ef fán-
inn er nú annars dreginn að hún, þá hlýt-
ur það að gilda. Og þar að auki komið þið
víst allir aftur heilir á húfi, ef svo á að
fara«.
Þegar hann var nú búinn að létta af
sér með þessum ummælum, þá leit hann
yfir útbúnað vorn, hvort við hefðum gleymt
nokkru ag fullvissað sig um, að allar byss-
ur væru í lagi, og þar sem hann hafði ekk-
ert við það að athuga, þá gekk hann aft-
ur að uppþvottinum. Lítið óraði okkur þá
fyrir því, undir hvaða kringumstæðum við
myndum sjá hann aftur næst. —
Þegar við vorum komnir út úr þorpinu
og höfðum gengið hér um bil kílómetra út
yfir hólmann eða gróðureyjuna, og með
okkur hélt hópur af hólmabúum, sem vopn-
aðir varu spjótum og bogum, þá bar þar
að veslings harmþrungna höfðingjann til
að vísa okkur veg út í sandauðnina, eins
og hann væri sporhundurinn okkar. Eyði-
mörkinni var hér allt öðru vísi háttað, en
annarsstaðar á leið vorri. Hún var eintóm-
ir háir og þverbrattir sandhólar; vai’u sum-
ir þeirra allt að þrjú hundruð fet á hæð
og milli þeirra voru djúpir dalir. Sá sand-
hóllinn, sem lá svo nærri hólmanum, að
hinn hráslagalegi, blær frá hólmanum náði
þangað, var vaxinn ýmiskonar gróðri. En
skammt. var þess að bíða að við kæmum
út í sjálfa eyðimörkina, og þar urðum við
að klífa upp og niður brattar brekkur,
þangað til foringi okkar sýndi okkur af
einni brekkubrúninni, hvar dalur einn lá
mýrlendur, vaxinn grænu sefi. Sýndi hann
þá með margskonar táknmáli, að þar niðri
ættu ljónin heima.
Nú klifum við niður bratta brekku og’
tókum okkur svo stöðu. Ég var efstur, en