Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 40

204
HEIMILISBLAÐIÐ
Higgs og' Orme spölkorn neðar sitt hvoru
megin við mýrardældina. Að því búnu send-
um við hólma-búa og létum þá marka af
staðinn fyrir okkur. Sefið óx þar þétt fram
með mýrardraginu, en það var ekk'i nema
400 metrar á lengd.
óðara en fylgdarlið okkar var komið nið-
ur að sefinu, þá sáum við að þeir voru dauð-
skelkaðir, því að allt af drógust fleiri og
fleiri aftur úr; vissum við ekki fyrri, til
en rekið var upp hávært vein í allri kyrrð-
inni; þóttumst við þá vita, að eitthvað væri
á seiði. Fám mínútum síðar sáum við tvo
koma, og báru eitthvað á milli sín; kom
þá í ljós, að það var lemstraður líkaminn
af syni höfðingjans, sem ljónin hofðu
hremmt,
Og rétt í þessu sáum við líka, eitthvað
annað. Niðri í mýrardraginu brauzt hrika-
stórt karl-ljón út úr fylgsni sínu og tók
að læðast í áttina til sandhólanna. Það var
á að gizka 200 metra frá Higgs, sem aí'
hendingu var þá næstur. Eins og hver
sannur veiðimaður veit, þá var það langt
fyrir utan skotfæri. En nú var prófess-
orinn allsendis óvanur þessum og öðrum
íþróttum, en var hins vegar næsta þyrst-
ur í blóð, eins og aðrir viðvaningar; hann
hleypti hugdjarfur af, eins og hér hefði
verið um héra að ræða en ekki ljón. Og
af furðulegri tilviljun, hafði hann miðað
svo vel, að kúlan kom í bak ljónipu og
þvert í gegnum hjartað. Þarna lá ljónið
eins og sveskja.
Higgs. hrópaði, þá upp, og réð sér ekki
fyrir gleði: »Það veit, Guð! Sjáið þið nú
ljónið, vinir míni,r?«
Og hann gaf sér ekki einu sinni tíma
til að hlaða byssuna aftur, en hljóp
af stað, eins og' fætur toguðu, þangað sem
Ijónið lá, og við Orme á hælum honum og
hlupum svo hart, sem undrunip leyfði, sem
á okkur var.
Vi,ð hlupum mýrardragið á enda og er
Higgs hafði hlaupið hér um bil 100 metra,
þá sá hann ljón í sefinu háa, eða réttara,
sagt. ljónynju, sem renndi sér beint á hann.
Higgs veik sér við, hratt eins og elding,
og hleypti, af kúlunni, sem hann hafði í
byssunni, upp á von og óvon; en kúlan kom
hvergi nærri hamslausri skepnunni. Og á
næsta augnabliki sáum við okkur til skelf-
ipgar, að Higgs, lá upp í loft og ljónynjan
ofan á honum. Hún lamdi rófunni í jörð-
i,na og öskraði.
Við æptum eins og við framast gátum
á hlaupunum. Hið sama. gerðu þeir hólm-
arar, en gerðu ekki minnstu tilraun til aö
hjálpa. En ópin í okkur báru þann árang-
ur að fát kom á ljónið og það tók að velta
vöngum sitt á hvað, í stað þess að rífa,
Higgs í tætlur. En nú var ég, sem var góð-
an spöl á undan Orme, svo nærri, að ég
var í bezta skotfæri, eitthvað 30 metra
álengdar. En ég þorði ekki að hleypa af
af ótta fyrir því, að ég myndi hi,tta vin
minn. I sama bili var ljónynjan búin aö
ná sér aftur og bjóst nú til að bíta Higgs
um þvert höfuð, því að þó að hann væri
að reyna að berja hana frá sér með hnef-
unum, þá beygði hún sig niður að honum
augsýnijega í þeim tilgangi að bíta hann.
Nú vissi, ég, að ef ég biði sekúndu leng-
ur, þá væri úti um Higgs. Ljónynjan var
miklu lengri en Higgs, því að hann var
heldur lítill vexti, en breiðvaxipn, svo að
bakhlutinn á henni lá fyrir neðan fætu.:
hans. Ég miðaði þá á hana í skyndi og óð-
ara en ég hafði hleypt af, þá heyrði, ég
kúluna þjóta, gegnum húðina á þessari
voðaskepnu. Hún spratt upp öskrandi með
annan afturfótinn dinglandi á eftir sér.
Eftir augnablikshik rann hún á flótta upp
á sandhólana.
Nú skaut. Orme líka. á hana, sem stóð
að baki mér, svo að þyrlaðist upp undir
kviðnum á ljónynjunni. En áður en hanr.
og ég gætum skotið einu skoti til, hvarf
hún á bak við sandhól. Við létum hana
þá eiga sig, en hlupum til Higgs, sem við
bjuggumst við að hitta annað hvort dauð-
ann eða hræðilega illa útleikinn. En okk-
ur til hinnar mestu undrunar spratt hann
á fætur og allt var í lagi með hann. Bláu