Heimilisblaðið - 01.10.1939, Síða 41
HEIMILISBLAÐIÐ
205
gleraugun sátu jafnvel á nefinu á honum,
svo hann fór óðara að hlaða byssuna sína
að nýju og brunaði af stað á eftir hinni
særðu ljónynju.
»Snúðu aftur!« hrópaði höfuðamaður og'
hélt. á efti,r honum.
»Aldrei skal það verða!« öskraði Higgs
svo hátt, sem hann gat. »Ef þið haldið að
ég láti annað eins illdýri leggjast ofan á
núg fyrir ekkert, þá skjátlast ykkur
skammarlega, piltar!«
Pegar komið var upp á næstu brekku-
brún, náði, Orme honum; en það var ekki
á nokkurs manns valdi að fá hann til aö
snúa aftur. Og hann var alveg óskaddað-
ur, að undantekinni lítilsháttar rispu a
nefinu. En hann þóttist hafa orðið svo illa
undir í viðureigninni við ljónynjuna, aö
ekkert tjáði að biðja hann að láta s,ér lynda
frægð þá, sem hann hefði getið sér sem
veiðimaður.
»En hvers vegna?« spurði hann. »Adams
varð fyrri tij að særa dýrið. Þar að auki
vil ég heldur skjóta tvö ljón en eitt, einlí-
anlega vegna þess, að ég á einum tuttugu
ljónum grátt að gjalda.. En, ef þið eruð
hræddir, piltar, þá gerið svoi vel og snúið
aftur!«
Ég játa, að mig langaði mest, tij fyrir
mitt leyti að verða við áskorun hans. En
Orme svaraði, því að hann var orðinn dá-
lítið ergilegur.
»Komdu þá. Við getum látið þetta í okk-
ur. Ég hygg, að þú hafir fengið aðkenning
af heilahristingi, Higgs, annars segðir þú
þetta ekki. Sjáðu, hérna er ferillipn allur
blóði drifinn. Jæja, förum og höldum okk-
ur við áttina. Við hljótum að rekast ein-
hversstaðar á illdýrið. En reyndu ekkj
framar að skjóta á löngu færi. Þú hittir
ekki eipu sinni ljón á 250 metra færi«.
»Jæja«, sagði Higgs. »Vertu nú ekki
svona þykkjuþungur. Fyrir mér vakti ekki
neitt, annað en það, að ég vildi kenna þessu
óargadýri að f inna muninn á Jrvítum manni
og hólmara«.
Og svo hófum við gönguna og rökturn
blóðferilinn upp og niður sandhólana. Þeg-
ar við höfðum gengið hálftíma, þá urðum
við hressari í bragði, því að við sáum ljón-
ið í einni hólbrekkunni, svo sem 500 metrii
frá okkur. Og í sörnu svifurn náöu okkur
nokkrir hólmarar og urðu okkur samferða
án þess að ætla, sér nokkuð sérstakt að
gera.
En nú var liðið svo langt frani á dag-
inn, að hitinn var orðinn feiknamikill. Þaó
var eins og loftið glóðheitt dansaði yfir
sandliólunum, eips og mýflugnasveimur í
milljónatali, og þó var sólin hulin eins og
af nokkurskoinar þoku. Undarleg kyrrð var
yfir öllu og jafnvel óvenjuleg í sjálfri eyðh
mörkinni, og hvíldi, yfir lofti og láði. Við
gátum heyrt. sandkornin skríða niður eft-
ir brekkununr.
Hólmararnir virtust. vera milli vc.nar og'
ótta. Þeir bentu ýmist fram eða aftur í
áttina til hólmans, sem þeir gátu nú ekki
lengur komið auga á. Skömmu síðar laum-
uðust. þeir burtu. Nú hefði mig sárlangaö
til að fara með þeim, af því að ég þóttist
skijja. að þeir hefðu einhverja gilda ástæðu.
til að vera ófúsir á að halda lengra áfram.
En Higgs aftók að fara með þeim, og Orme
yppti bara öxlum og mælti ekki orð; það
virtist vera þykkja í honum enn, út af þvi
sem Higgs sagði,
»Lofum þeim svörtu að fara«, hrópaði
prófessorinn, og þurrkaði af gleraugunum
og neri vitund framan úr sér. »Þetta er
mesti skríll. Sjá, þarna er ljónynjan á ferð
inni — hún er að mjaka sér til vinstri
handar. Og ef við hlaupum í kringum sand-
hólinn, þá mætum við henni«.
Og við af stað kringum sandhólipn; en
ekkert ljón varð á vegi okkar, þó að við
fyndum blóðferilinn eftir langa leit og svo
röktum við hann marga, kílómetra ýmist í
þessa áttina eða hina. Bæði Orrne og ég
tókurn að furða okkur á einþykkni cg þoi-
gæði Higgs. En loks er hann var líka far-
inn að verða vonlítill, þá komum við auga
á ljónið í laut nokkurri. Við sendum þvi
nokkur skot meðan það haltraði, yfir aó