Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 42

206
HEIMILISBLAÐIÐ
næst.a sandhól. Ein kúlan hitti, því ljón-
ynjan valt um, brölti svo aftur öskrandi
á fætur. Pað var auðvitað höfuðsmaður-
inn, sem sendi henni kúluna; en eins og
flestar viðvaningsskyttur, hélt Higgs því
hiklaust fram, að hann 'nefði sent henni
kúluna, því að hann var fullur af sjálfs-
trausti, eins og veiðimenn á hans reki eru.
— Okkur þótti ekki ómaksins vert. að antí-
mæla honum, heldur þrömmuðum aftur
af stað. og hi.ttum Ijónynjuna aftur hinu-
megin við sandhólinn. Hún sat á rassin-
um, eins og stærðar rakki væri, og var svo
alvarlega særð, að hún gat ekki annað en
öskrað og sló hrömmunum út í loftið.
»Nú er röðin komin að mér, vina mín«,
hrópaði, Higgs og sendi henni kúlu úr 5
metra fjarlægð. En næsta skot. tókst bet-
ur. Þá valt hún um og var þegar da.uð.
»Komið nú hingað«, sagði prófessorinn
hreykinn. »Við skulum flá hana þegar i
stað. Hún sat á mér, nú er röðin komin
að mér að sitja á henni«.
Svo tókum við til verka. En ég sem hafði
mína eyðimerkur-reynslu og leizt ekki á
blikuna,, langaði mest til að láta skepnuna
liggja þar sem hún var, og reyna að snúa
aftur til hólmans, Úr þessu varð löng saga,
þar sem ég var eini maðurinn, sem hafði,
nokkra æfingu í því starfi. Þar að auki
var það ákaflega óþægilegt í hinum brenn-
andi sólarhita.
En loks var þó verkinu lokið og er vio
vorum búnir að bipda húðina saman, s-vo
að tveir af oss gátu borið hana til skiptis
á byssunum, þá tókum við drjúgan teig úr
vatnsflöskunum. Já, ég komst jafnvel að
því að prófessorinn tók vitund af þessum
dýra vökva til að þvo blúðið af andliti, sínu
og höndum.
Síðan lögðum við af stað til hólmans, en
það varð ekki til annars en að við kom-
umst að raun um, að enginn af okkur hafði
minnstu vitneskju um, hvert stefna skyldi,
þótt. við værum atlir hárvissir um hvert
halda skyldi. I asanum sem á okkur var
gleymdum við að hafa áttavita með okk-
8krítlur.
Kennari: »Þegar við erum á gangi uti, eigum
við að alhuga þ:ð í náttúrurini, sem Guð hefir
skapað, t. d. fjöllin, vötnin, fossana —«.
Dóri (gripur fram í): »Hann hefir nú ekki
skapað alla fossa«.
Kennarinn: »Nú? Hverja ekki?«
Dóri: »T. d. Öxarárfoss. Fornmenn veittu ánni
úr farvegi sínum og niður í gjána og þá mynd-
aðist fossinn«.
*
Kennari nokkur var alveg örvingla.ður yfir því,
að hann gat ekki komið hinu minnsta af þekk-
ingu inn i koll nemenda sinna. Dag nokkurn sagði
hann við þann drengjanna, sem h,a.nn áleit allra
heimskastan:
»Árni, skrepptu út í lyfjabúðina og kauptu vit
fyrir tíu aura«.
Árni fór, en kemur aftur a.ð vörmu og segir:
»Það hve vera þér, sem hafið það«.
Skuldheimtumaður: >;Ég er hérna með 100 króna
reikning, sem þér eigið að borga«.
Stúdentinn þegir og íæst ekkert heyra.
Skuldheimtum.: »Og þessa peninga verð ég að
fá núna áður en ég fer«.
Stúdentinn les í bók og svarar engu.
Skuldh,eimtum.: »Héyrið þér ekki, að óg á að
innheimta hjá yður 100 krónur?«
Stúdentinn (lítur upp): »Hvernig getið þér bú-
ist við að ég heyri nokkuð? Vi.tið þér ekki, að
ég er skuldugur upp fyrir eyru?«
ur. En venjulega myndi sólin hafa vísað
okkur á rétta leið; en eins. og' ég hefi áð-
ur sagt, þá var hún hulin kynlegri bliku.
Okkur þótt.i því hyggilegast að halda aft-
ur tij sandhólsins, þar sem við höfðum
drepið ljónið og rekja svo vor eigin spor
til baka þaðan. Þetta virtist hægðarleikur,
því þarna lá leiðin undan fæti, en er nið-
ur var komið, vorum við orðnir all-slæptir,
því húðin af ljóninu var þung. Þegar nið-
ur var komið sáum við aðeins, að um allt
annan hól var að ræða, en þann sem við
hugðum vera.
Nú sáum við, að okkur hafði skjátlast,
og lögðum lei.ð okkar upp á nýjan hól og
árangurinn varð nákvæmlega hinn sami.
Með öðrum oirðum: Vi,ð höfðum villst í
eyðimörkinni.