Heimilisblaðið - 01.10.1939, Side 43

HEIMILISBLAÐIÐ
207
HANKWISSI'ÁLLT
Smósaga eftir W. E. Weldin
»Fjárinn taki þann bjána«, muldraði Wil-
kinson, sem var þekktur í Lonclon undir
nafninu Napóleon fjármálanna.
Venjulega var hann ekki svona æst-ur, en
honum var að verða óþolandi að sjá þenna
ofangreinda mann. Hann hafði elt hann á
skemmtigöngu um morguninn og haidið sig
í á að gizka 20 metra fjarlægð að bakí fjár-
málamannsins. Þegar hann neytti morg-
unverðar í Monte Carlo höllinni hafði þessi
óþekkti maður setið við hlið hans.
Allt. síðdegið hafði maðurinn lacðst kring-
um samkomuhúsið. Hvað eftir annað rakst
Wilkinson á hann, og nú er hann sat á
knæpunni og hafði pantað madeira, kom
þéssi leyndardómsfulla persóna enn einu
sinni í ljós.
Væri þetta gaman, var það frekar óþægi-
legt!
Wilkinson skotraði til hans augunum.
Svo leit út sem föt hans hefðu átt betri
daga. Þetta, var ómyndarlegur maður, en
augu hans voru grá og stingandi. Hann
renndi þeim aftur og aftur til Wilkinsons,
Fjármálamaðurinn stóð svo skjótlega upp
að glasið hans valt um koll, og þjónninn
kom strax til þess þurrka upp. Þá kastaði
Wilkinson aurum á borðið all-skjálfhentur
og flýtti sér til dyra. En áður en hann kæm-
ist þangað var hönd lögð á herðar hans,
og sagt í skipandi róm:
»Verið hér kyrr. Eg er úr leynilögregl-
unni«.
Wilkinson snarsnerist og leit á andlit
ókunna mannsins. Það'var hinn sami, sem
hafið elt hann allan daginn.
»Ég er frá Scotland Yard«, sagði mað-
urinn.
Hinir rauðu vangar Wilkinsons folnuðu
lítið eitt. Það var eins og hjarta hans, hopp-
aði yfir einn hjartslátt og færi svo að
hamra meira en nokkru sinni fyrr. Það
var ómögulegt, óhugsandi.
»Hvað á þetta að þýða«, sagði hann svo
rólega, sem honum var unnt. »Yður hlýt-
ur að skjátlast«.
Lögregluþjónninn benti með höföinu á
fjarlægasta. hornið í salnum.
»Komið með«, sagði hann.
Wilkinson langaði til þess að rífa sig
lausan og hlaupa leiðar sinnar, en hann
sá að hyggilegast, væri að hlýða. Hann
fylgdist með. Lögregluþjónninn ba-uð Wil-
kinson að setjast. á stól cg tók sér því næst
sæti á öðrum stól. Hin sérkennilegu, ljósu
augu hans, sem nú horfðu. í augu Wilkin-
son leiftruðu af sigurhrósi.
»Eg náði yður þó«, sagði liann lágt.
Veitingaþjónninn, sem hafði virt. fyrir
sér þetta atvik, sneri aftur á sinn stað bak
við söluborðið.
tJti á götunni heyrðust raddir, hlátrar
og fótatak þeirra, er fram hjá gengu.
Fótatakið hljóðnaði og kyrrðin varð Wil-
kinson þung og ógnandi.
»Hvað viljið þér mér?« spurði hann ’nik-
andi.
Andlit lögregluþjónsins varð sviplaust
eins, og áður.
»Það vitið þér áreiðanlega bezt sjálfur«.
»Hvað á þetta að þýða? I guðs bænum
segið mér, hvað um er að vera. Ég verð
þó að fá tækifæri, til þess að verja mig«.
»Þér getið varið yður fyrir réttinum. Ég
hefi aðeins fyrirskipun um að taka yður
fasta,n«.
»Taka mig fastan fyrir hvað?«
»Ég hef handtökuskipunina i vasanum
ásamt heimild frá frönsku lögTe.glunni«.
Síðasti roðinn fjaraði brott af vöngum
Wilkinsons. Hann varð öskugrár. Hið ótrú-
lega hafði skeð. Oft hafði hann komizt í
hann krappan, t. d. með olíuhlutabréfin frá
Síam, og fiskiverksmiðjurnar við Kalahari-
fljótið. En nú, einmitt nú er hann haföi
lokið við mesta dirfskubragð á athafna-
braut sinni, hafði eitthvað orðið 1 ólagi.
Heppnin, sem allt af hafði fylgt honum,