Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
13
eitthvað við sig, er henni geðjaðist ekki aö,
en hvað það var, gat hún ekki komið fyrir
sig, en líklega voru það hin. stóru, djúpu
augu er hann renndi til hennar, og yfir-
skeggið, sem hann allt af var að snúa, og
var þó varla svo mikið, að hann gæti það.
Um kvöldið fór Guðríður með Lenu
gömlu á kvíabólið að mjólka, þvi hún mjólk-
aði allt af eina kúna, sem hún eignaði sér
og kallaði Ljómalind. Lýsing hennar á
myndasmiðnum við Lenu gömlu var
á þessa leið:
»Mér þyki,r hann bara skrambi ljótur,
Lena mín. Það er eins og hann ætli að
reka mann undir, eins og hann Rauði-Boli
gerði í vor«.
»Guð náði þig, stúika«, sagði Lena. gamla
undrandi, »hvað heldur þú, að foreldrar
þ'nir segðu, ef þau heyrðu þetta?«
»Þú, sem aldrei, blótar, ferð ekki að segja
foreldrum mínum þetta, Lena mín, en það
er strákur í stelpunni, skaltu vita. Viltu
kyssa mig á munninn?« sagði Guðrídur og
rétti Lenu gömlu munninn.
»Ölukku læti eru 1 þér!« sagði Lena
gamla og hló hæst ánægð.
Nú fóru í hendur mestu annríkisdagar
fyrir Guðríði. Fyrst þurfti hún að laga til
og sinna Ágúst myndasmið. Svo þurfti hún
að hjálpa. öllum, sem komu að láta mynda
sig. Nú fyrst. vissi fólkið í sveitinni hvað
það hafði vantað. Það kom á öllum aldri, tii
að láta mynda sig, og Guðríður varð ým-
ist að binda sparislifsið hennar mömmu
sinnar á konurnar eða lána ungu stúlkun-
um föt. af sjálfri sér, — eða láta brjóst,
flibba og hálsbindi á gömlu mennina. I
öllu þessu var hún, óþreytandi, en öllum
þurfti hún að fylgja út að hlöðugaflinum:
þar sem Ágúst tók myndirnar, og allt af
brosti hann svo hýrt til hennar og hneigði
sig svo prúðmannlega. Það hefði þurft eldri
og reyndari stúlku en 17 ára saklausa.
sveitastúlku til að ímynda sér, að nokkuð
illt byggi undir svona fögru útliti,.
Það gekk minna en skyldi á heyskapinn
á prestsetrinu. Einn dag þá er mikil ljá
var á túnipu, beiddi, móðir Guðríðar hana
að raka með stúlkunum til kvöldsins. Guð-
ríður gekk að því með f jöri og röskleik, eips
og henni var lagið, en oft varð henni litið
heþn að bænum. Skyldi nú enginn koma
að láta mynda sig í dag? — Allir voru bún-
ir að því á prestssetrinu, nenia Jón. Þar
dugðu hvorki boð né bænir. Jón lét ekki,
undan neinum. »Ég læt aldrei mynda mig,
það er ekki að nefna«, hafði hann sagt.
Guðríður saxaði fang og bar að sætinu, er
verið var að sæta. Allt í einu, var Ágúst við
hlið henni. Hann hafði hlaupið í spretti
ofan brekkuna til fólksins.
»Má ég, ungfrú?« sagði hann og beygði
sig niður og tók fangið og bar það í galt-
ann. Var auðséð, að hann hafði gert þetta
fyrr. Guðríður þurfti ekki að taka nokkurt
fang, það sem eftir var kvöldsjns. Augu
Jóns fósturbróður hennar skutu eldingum.
Hann var fölur þrátt fyrir svitann, sem
bogaði af honum.
Um kvöldið fylgdust þau heim Ágúst og
Guðrlður. Hann bentd, henni að hlöðunni
og sagði:
»Þessa leið, ungfrú, ef ég má vera svo
djarfur. Það væri indælt að mega nú taka.
mynd af yður við hrífuna«.
Guðríður gekk í leiðslu en staðnæmdist
nú. Hún hélt á hrífunni um öxl sér. Ágúst
kastaði klæðinu yfir höfuð sér og leit í
myndavélina.
»Látum okkur sjá«. Hann lyfti höfði Guð-
ríðar, svo þau horfðust í augu. Hún varó
eldrauð í framan, en hann hló lágan sigur-
hlátur. »Svona er það betra«, sagði hann,
og tók myndina. »Vi]jið þér bara sjá! Hún
verður fyrirtak, og ef ég ætti ekki á hættu
að móðga yður, myndi ég segja, að það gæti
ekki orðið annað en fögur mynd af yður«,
og hann hneigði, sig um leið og hann sagði
þetta.
Guðríður gekk utan við sig heim í
skemmuna með hrífuna, sína.
★
Sjöundi ágús.t hafði í mörg ár verið upp-
áhaldsdagur í Haga. Það var afmælisdag-