Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
17
Ágúst var farinn. Prestur hafði fylgt
honum. Guðríður sat eftir lömuð af sorg
og kvíða. Lokkurinn, sem hann hafði sagt
henni að hún ætti og lægi á bókaborðinu,
fannst, hvergi, og myndin heldur ekki. Þó
fór hann með stóran lokk af henni og marg-
ar myndir.
Lena gamla kom inn.
»Nú er »lag á Læk«, húsmóðir góð!« sagði
hún ergilega, »kvíguóhræsið ætlar að fara
að bera, Það er naumast kominn tíminn
hennar. Það var hvorttveggja, að hún valdi
sér hann sjálf, þegar nautið losaði sig í
vetur. Ég á bágt að snúast ei,n í því öllu.
Má nú ekki Gauja hjálpa mér?«
»Jú, það er sjálfsagt«, sagði húsfreyja.
Guðríður bjó sig í snatri. Það var gott
að koma út. Henni var leitt, bæði flökurt
og illt í höfðinu.
Þegar Lena var skroppin út fyrir túnið
sneri hún sér að Guðríði og mælti:
»Svona, Gauja mín, vertu nú eins og þú
vijt. Eg vissi, hvað þér leið illa, því ég var
vakandi í nótt, og ég heyrði, þegar þú fórst
ofan í stofuna. —• Já, ég hefi, reynt þetta
líka, barnið mitt, þó langt sé nú síðan. —
Hann fór, ástin mín, og kom aldrei aftur«.
Guðríður leit. til hennar hálf-grátandi.
»Brást hann þér?« spurði hún lágt,
»önei, Guð tók hann, Gauja mín. Hann
tók út af skipi, þegar hann var að koma
heim til ao giftast, mér. En þetta er allt
liðið, og bráðum er ég úr sögunni líka. —
Nei, sérðu nú hvernig herjans nornin hún
Kola lætur að ybbast við kvígugreyið! Ann-
ars er líklega bezt fyrir okkur, að reyna
að koma henni heim í fjósið, ef við getum.
— En þér er óhætt að sleppa orði við mig,
Gauja mín, ef þú vilt. Varla fer ég að masa
frá því; og ég veit líka, að þó ég minntist
á gamla daga ferð þú ekki að flíka því«.
Framh.
Heimilisblaðið. Útkoma þess hefir dregist, og
Stafar það mest af erfiðleikum að ná í pappir,
sem nú hefir hœkkað um helming. En verð blaðs-
ins mun þó haldast óbreytt.
En góði Hinrik. —
Maðurimt (ætlar að fara út): »Heyrðu
kona! Hva,r hefir þú látið hattinn minn?
Iiann er ekki hérna, þar sem ég lét hann
þegar ég kom inn. Aldrei hefir maður frið
með nokkurn skapaðan hlut í þessu húsi.
Og allt stafar það af hinni dæmalausu
óreglu, sem hér er á öllu. Leggi ég ein-
hvern hlut. af mér, er hann. samstundis
horfinn eitthvað út í buskann«.
Konan: »En. góði, —«.
Maðurinn (grípur fram í): »Góði, góði!
Það er nú lítið gagn að því að segja það.
Finndu neldur hattinn minn fljótt, Eða
segðu mér, hver hefir tekið hann hérna
af naglanum«.
Konan: »En góði Hinrik —«.
Maðtwrinn (grípur fram í): »Þú stendur
og starir á mig eins og flón. Veiztu ekki,
að ég er orðinn of seinn á skrifstofuna?
Og nú verð ég að fara með stráhattinr,
út í rigninguna og láta alla hlæja að mér.
Þetta er auma heimilið!«
Konan: »En góði Hinrik, þú —«.
Maðurinn (grípur. fram í): »Leitaðu að
hattinum, kona, eða láttu krakkana gera
það. En það er líklega ekki til mikils að
leita. Eg gæti bezt trúað að þú hefðir not-
að hann fyrir potthlemm eða fötulok
frammi. í eldhúsi«.
Konan: »En góði Hinrik, þú hefir —«.
Maðurinn (grípur fram í): »Nei, ég hefi
ekki týnt honum, það er áreiðanlegt. Það
er ekki til neins að reyna að koma því af
þér á mig. Hattinn verð ég að fá strax!«
Konan: »En góði Hinrik, þú hefir hann
á höfðinu, maður! Eg hefi aldrei, getað
komist, að til að segja þér það, — þú hefir
verið svo óðamála«.
Maðwrinn: »Hvað ertu að segja? Hefi
ég hann á höfðinu? Öjá, það er satt. Þar
hefir þú látið hann, án þess að ég vissi.
Það var engin von, að mér dytti í hug að
leita þar. En það var nú reyndar rétt eft-
ir þér, að láta hann á svona vitlausan stað!«
(Hleypur út).