Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
21
hungar vart við aig, því að í tvo daga
hafði hann ekki þorað að nálgast byggð.
Hann þekti vel þennan kofa. Síðast þeg-
ar hann kom þar bjó Lúðvík gamli Moss
í honum. Það var góðkunningi Watts.
Hann nam staðar og andaði að sér mat-
arilminum. Ekki gat hann trúað öðru en
að Moss gamli mundi gefa honum eitt-
hvað að borða, sökum gamallar vináttu.
Það gat ekki tafið flóttann mikið, þó að
hann gægðist inn.
Matarlyktin dró hann að kofanum. Á
næsta augnabliki stóð hann við vegginn
og gægðist inn um gluggana. Ósjálfrátt
þreif hann upp skammbyssu sína, og at-
hugaði, hvort hún væri ekki í lagi og
hlaðin.
Kofinn var allt öðru vísi, en þegar
Moss bjó hér.
Inni var allt svo snoturt, og í bjartri
stofunni var stórt borð með bókum og
blöðurn. Við borðið voru hægindastólar,
og á arninum brann eldur á skíðum.
Honum datt í hug að snúa við, en það
var nú þegar orðið of seint. Fótatak hans
hafði þegar heyrzt. »Ert það þú pabbi?*
spurði rödd ungrar stúlku úr eldhúsinu.
Watt gekk inn og staðnæmdist svo, með
spennta byssuna. Eldhúshurðin var rifin
upp og á þröskuldinum stóð há og grönn
og mjög falleg stúlka.
Hún opnaði munninn og æpti:
»Leo!« — —
»Ert það þú, Jenny?«
Hann slepti byssunni skömmustulegur,
og þau horfðust í augu. Jenny Carson
var dóttir bankastjórans við bankann, þar
sem Watt hafði starfað.
Einu sinni hafði hann dreymt um að
vinna ást þessarar ungu stúlku, en svo
þegar George Hume kom, virtist svo sem
henni geðjaðist betur að honum. Watt
lokaði augunum og atburðir síðusu mán-
uða svifu eins og spegilmyndir fyrir hug-
skotssjónum hans. Hann lifði upp aftur
það augnablik, þegar þrír grímuklæddir
menn komu, og skipuðu honum með
byssurnar á lofti að afhenda allt. sem í
sjóði var af lausapeningum. Og hann
minntist þess, þegar hann var tekinn fast-
ur daginn eftir og sakaður um að vera
meðsekur í ráninu. Það varð stuttur
málarekstur. Hann var dæmdur sekur,
þótt hann neitaði og sendur í hegning-
arhús.
»Ég ætla ekki að gera þér rnein, Jenny«,
sagði hann loðmæltur. »En ég er hálf
brjálaður af hungri og þreytu. Viltu ekki
gefa mér eitthvað að borða, svo skal ég
strax fara. Ég fiýði úr fangelsinu og ætla
að reyna að komast yfir landamærin. En
viltu nú ekki gefa mér eitthvað að eta?«
• Auðvitað vil ég það, Leó«.
Hún var mjög föl, þegar hún gekk á
undan honum inn í stofuna, þar sem
margar hillur voru fullar af bókum. Hún
tók lampann af borðinu og bar hann
fram í eldhúsið. Þar var matur á borð-
inu. IJún flutti stól að því handa hon-
um. Án þess að segja nokkuð, réðist hann
að matnum. Hann tróð í sig steiktu fleski
og stórum haug af brauði. Hann tuggði
það varla neitt, heldur gleypti það, þótt
fleskið væri brennandi heitt.
Þess á milli stundi hann og virti Jenny
fyrir sér hryggur á svip. Þannig hafði
hún aldrei séð mann eta, og aldrei hafði
hana dreymt um að sjá Leó í slíku á-
standi.
• Hversvegna ert þú kominn hingað?«
spurði hún.
Ég hélt, að Moss gamli væri liér enn
þá og bjóst við, að hann gæti hjálpað
mér, Einu sinni bjargaði ég honum úr
vanda. En hvernig stendur á, að þú ert
hér ?«
»Faðir minn hefir keypt kofann, til
þess að dvelja hér umAielgar. Þau eru í
bænum, pabbi og mamma, og geta komið
hvenær sem er. Þú verður að flýta þér,
því að ekki væri gott að þau hittu þig
hér. Svo er George Hume líka að leita
að þér«.
»Hann vil ég helzt ekki hitta«.