Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
25
legan hátt, þýða þeir ekkert, en séu þeir
esnir frá vinstri til hægri, munuð þér
sjá, að einmitt þessi grein flytur tilkynn-
ingu með dulskrift. Lesið þér, þarna
stendur: »K1. 1,10 miðvikudaginn 25.
Watt aleinn í bankanum. Auðvelt og
öruggt starf. Rubs«.
Ég sé, að þér fylgist með Rubs. Það
skil ég vel. Þér unnuð á vélaverkstæði
beint á móti bankanum. Þér senduð
þetta blað til Carney, og sennilega til fé-
laga yðar, sem þarna situr hjá yður. Er
það ekki rétt?«
Rubs og Hank beygðu sig yfir borðið.
Þeir gnístu tönnum. Þeir litu hvor á
annan og gáfu Hume hornauga. Hvor-
ugur svaraði neinu.
Hume stóð upp og gekk inn í stofuna
til þeirra. Hann virti þá fyrir sér, svo
fór hann að tala og lagði áherzlu á hvert
einasta orð.
•Lögreglan er sniðugri en þið bjugg-
ust við. Fyrir hálfum mánuði fann ég
ræningjamál ykkar. Svo mælti ég ykkur
mót hér. Ég hefi lengi leitað sannana
gegn yður. Nú hefi ég þær. Þið földuð
ykkur hver á sínu landshorni. Þið tveir
og hann, sem þarna liggur á gerðum
sínum. Ég náði í nokkur blöð og sendi
ykkur tilkynningu með ykkar eigin dul-
skrift. Þar var ykkur sagt, að þið skyld-
uð koma hér 1 kvöld, því að Carson
bankastjóri hefði tekið heim með sér
10,000 dollara í gulli. Það skylduð þið
ná í. Þið skylduð tilkynninguna og
mættuð«.
Þorpararnir litu hvor á annan og sögðu
ekki neitt.
»í kvöld var aðalatriðið að vita, hvort
Leo Watt væri meðsekur ykkur. Ef hann
hefði verið meðsekur í bankaráninu,
hlaut hann að skilja leyniskriftina, sem
flokkurinn hafði notað árum saman.
Greinina, sem ég fékk honum til lestrar,
hafði ég merkt með dulskriftinni. Þar
stendur: »Togið í handjárnin, þá eruð
þér frjáls, flýið meðan Henry seíur«. Þið
voruð ekki í sambandi við hann, meðan
þið sátuð og báruð saman ykkar eigin
dulskrift. Watt skildi ekki boðskapinn,
sem ég sendi honum. Hefði hann skilið
skeytið, er vafalaust, að hann hefði not-
að tækifærið og flúið«.
Watf leit undrandi af einum á annan,
svo brosti bann og gekk til Jenny. Hann
rétti henni höndina, og hún sína á móti.
Hún leit hamingjusöm á svipinn í augu
hans. Það liðu sársaukakendir drættir
um andlit lögreglumannsins, en hann
áttaði sig og sagði : »Ég fer fram í eld-
hús, til þess að fá mér vatnssopa að
drekka. Ef þér verðið ekki hér, þegar
ég kem aftur, skal ég ekki elta yður. Þar
við legg ég drengskap minn. Það er tæki-
færi, en viljið þér ekki nota yður það,
þá verðið þér samferða í réttarsalinn á
morgun. Þér getið auðvitað gert kröfu
til þóknunarinnar, sem veitt er fyrir að
ná í bankaræningja, dauða eða lifandi.
Ég býst við, að þér getið fengið stöðu í
bankanum aftur. Sækið þau laun, ‘ef þér
viljið«.
En er Hume kom inn aftur, sat Watt
í stólnum sínum og hélt í hönd Jenny
Carson.
»Þér hafið valið launin, sem þér vilj-
ið fá?« spurði Hume.
»Já, vissulega«, samþykkti Watt. »Þér
skuluð ekki jheldur fara tómhentur héð-
an, bankaþjófana og þóknunina, skuluð
þér fá. Ég hef fundið, það sem er meira
virði en peningar*.
Hann leit á Jenny. Hún stóð upp og
þrýsti sér að honum. Harða, óhreina
höndin hans strauk eftir ljósu lokkun-
um hennar.
Auðveldara er að álíta sig hálfguð, en vera
sannur maður.
Ástfangið fólk er eins og eldspýtur, þegar
kviknar á þeim missa þær höfuðið.
Menn hugsa öðruvísi við kjötsúpuát, en brauð-
skorpu,bita.