Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 32

30
HEIMILISBLAÐIÐ
Igga til matar, að okkur hefir aldrei, síð-
an langað til að rifja, það át upp fyrir
okkur. Til allrar hamingju fyrir okkur,
hlaut skepnan að hafa drukkið vatn
mjög skömmu áður en við skutum hana..
En hungrið og þorstinn í okkur minnk-
aði, mikið við þessa hroðalegu máltíð. Eft-
ir máltíöina tókum við okkur dúr hjá
skrokknum á dauða hjartarbróðurnum og
vöknuðum endurnærðir. Svo skárum við
okkur fleiri kjötstykki og lögðum af stað
á ný. Af stöðu stjarnanna sáum við, að
gróðurhólminn hlaut að liggja einhvers-
staðar í austur frá okkur. En á milli hans
og okkar var ekki annað að sjá en enda-
lausa sandhryggi, mílu eftir mílu. Og er
okkur viftist sem landslagið breytast, þvi
nær sem dró fjöllunum framundan okk-
ur, þá álitum við tryggilegast — ef annars
er hægt að hafa orðið tryggilegur í þessu
sambandi -— að stefna beint á fjallgarð-
inn. Svo héldum við áfram göngunni alla
liðlanga nóttina, og þar sem við vorum eldi-
viðarlausir að öllu, þá gátum við ekki soð-
ið kjötið okkar, en um morgunin átum við
dálítið af því hráu, en þvcðum það þó íyrst
í þessum litla vatnssopa, sem við áttum
eftir.
Við vorum nú komnir upp fyrir sand-
hólana og yfir á víða, grýtta sléttu, sem
lá milli okkar og fjallanna nú orðið; en í
raun og veru voru þau enn í fjarska. Vi,o
stauluðumst áfram, alltaf að verða þreytt-
ari og þreyttari, mættum engum og hvergi
vottaði fyrir vatni. Við fórum aðeins við
og við fram hjá nokkrum runnum og sug-
um við vökvann úr þeim með mikilli á-
fergju. En lítill var í þeim vökvinn, og ;sá
vökvi herpti munn og kok saman eins og
álún.
Higgs hafði veikasta burði af okkur öll-
um og gafst fyrst upp. Hann barðist
hraustlega til síðustu stundar, jafnvel eft-
ir það, er hann hafði verið tilneyddur að
kas,ta frá sér byssunni sinni, af því að
hann hafði ekki þrek til að bera hana leng-
ur. Við höfðum nú annars ekki, tekið eft-
ir þess,u. En þegar hann gat ekki lengur
staðið af eigin ramleik, tókum við Orme
sinn, undir hvora hönd honum og studd-
um hajin á göngunni, alveg á sama hátt
og ég hefi séð tvo fíla. gera við særðan fé-
laga sinn.
Hálfri stundu síðar var ég þrotinn. líka.
En þó að ég sé farinn nokkuð að reskjast,
þá er ég ceigur og vanur eyðimarkalífi og
allskonar svaðilförum. Eða hver myndi-
hafa komist hjá því, sem verið hefði þræll
hjá kalífunum, eins, og ég? En. nú var mér
öllum loikið. Ég nam staðar, og beiddi hina.
að halda áfram og láta mig liggja. þar sem
ég var. Orme svaraði ekki öðru en að bjóða
vinstri arm sinn. Og ég þá það. Frekur er
hver til fjársins, einkum ef við höfum fyr
ir eitthvað að lifa, einhverja ósk, sem mað
ur þráir að sjá rætast, og það hafði, ég.
En svo að ég segi eins og er, þá var ég
um stundarsakir búinn að gleyma því.
Svona héldum við áfram. Pað var til að
sjá, eins og einn maður ódrukkinn væri að
leiða tvoi drukkna karla burtu frá hinum
stranga lögreglumanni — en sá lögreglu-
þjónn va'r dauðinn að þessu sinni.
Líkamsþrekið han,s Orme virtist vera
óbilandi. Eða, var það sálarþrek hans og
hin innilega meðaumkvun hans með hjálp-
arleysi okkar, sem gaf honum krafta til að
hafa sig fram úr þessu.
Skyndiiega hné hann niður eins og hann
hefði verið skotinn og lá nú þarna meðvit-
undarlaus. En þá var eins og prófessoirinn
hefði, fengið dálitla rænu aftur, þó að ha.nn
hefði greinilega misst hana um stundar-
sakir. Hann fór eitthvað að þvæla um það,
hve það hefði verið mikið brjálæði að tak-
ast slíka ferð á hendur bara til að elta ein
ljónahjón. Ég svaraði, honum engu, en var
honum hjartanlega. samþykkur í þessu. Þá
virtist mér hann halda, að ég væri prest-
ur, því að hann kraup niður í sandinn og
flutti þingmannaleiðar langa syndajátn-
ingu, sem að því er mér skildist — en ann-
ars gaf ég lítinn gaum að því, sem hann
sagði, því að ég hafði nóg með að hugsa