Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 33

HEIMILISBLAÐIÐ
31
um mínar eigi.n syndir — voru í því fólgn-
ar, að hanr hafði ólöglega sölsað undir sig
nokkrar fornmenjar, og yfirboðið aðra, er
slíkir munir voru keyptir.
Nú með því að ég var smeykur um, að
hann gæti orðið alveg frávita, þá varð ég
að reyna að friða hann. og veitti honum
því nokkurskonar aflausn. Að því búnu
lagðist veslings Higgs niður við hliðina á
Orme og lá nú grafkyr. Já, þarna lá nu
vinur minn dauður eða dauðvona. Og mér
sem haföi þótt svo vænt um þennan vin;
yfirsjónir hans voru í rauninni hugfang-
andþ Og við hlið hans lá hinn hrausti ungi
maður í sama ástandinu. Sjálfur var ég
líka dauðans matur.
Hvað gat ég tekið til bragðs? Mér datt
í hug að tendra bál; með því gat ég fælt
ljón. og önnur óargalýr, ef til vill, svo að
þau ætu okkur ekki upp, meðan einhver
líftóra væri í okkur. Það hefði blátt áfram
verið hræðilegt, að liggja þarna, hjálpar-
laus, en verða þó áskynja um að þau læstu
klónum í okkur. En nú hafði ég enga til
að týna saman eldsneyti. Ég hafði þrjú
skot eftir í byssuna; hinum hafði ég fleygt
til þess að þurfa ekki að bera þau. Nú
með því að þau voru mér til einskis gagnS'
lengur, hvorki, til að afla matar eða til
varnar, þá staðréð ég með mér að hleypa
þeim af. En seinna kom í ljós, að ég gat
þurft á þeim að halda. En það var ekki
ómögulegt, jafnvel í þessari endalausu eyði-
mörk, að einhver gæti heyrt skoithljóðin
tij mín. Og ef ekki — jæja þá, góða nótt!
Ég reis því á fætur, lét fyrsta skotið
ríða af og tók að velta fyrir mér, hvar
kúlan m.vndi nú koma niður. Síðan lagð-
ist ég niður og tók mér blund. Ég vakn-
aði bráðlega við gól í hýenu og sá þegar
glóra í glyrnurnar á henni rétt hjá mér.
Ég miðaði á hana og skaut og heyrði skelf-
ingargól. Hún þarf nú ekki meiri matar
við nú, að minnsta kosti hýenan sú arna;
hugsaði ég.
Kyrrð eyðimerkurinnar bar mig alveg
ofurliði. Mér fannst hún svo ógurleg, að
nærri. lá að ég óskaði að hýenan kæmi, aft-
ur mér til samlætis, síðan. tók ég byssuna,
hélt henni yfir höfði mér og lét síðasta
skotið ríða af. Ég þreifaði, þá uppi hend-
ina á Higgs og hélt í hana, því að hún var
liður — síðasti milliliður milli mín og
mannanna og heimsins, — Og svo lagðist
ég fyrir hjá dauðanum, sem mér virtist
grúfa sig yfir mig með svörtu slæðunni
sinni.
Ég vaknaði og fann að einhver var að
þrýsta vatni niður kverkarnar á mér. Guð
almáttugur, hugsaði ég, því að Guð og
vatn var þá eitt og hið sama fyrir mig. Ég
drakk drjúgan teig, ekki ei,ns. mikið og ég
vildi, heldur eins mikið og mér leyfðist að
drekka. Ég reisti, mig dálítlð upp og
skygndist um. Stjörnubjarminn var ó-
venjulega skær á hinu. hreina. eyðimerkur-
lorfci og við hann sá ég andlit Kviks und-
irforingja lúta niður að mér. Ég sá líka
Orme sitja uppréttan og stara kringum
sig eins og bjána, og stór, gulur rakki var
að sleikja höndina á honum. Hundinn
þekkti ég óðara. Það var sá sem Orme
hafði, keypt. af þarlendum flökkurum og
kallaði Faraó, af því að ha,nn réðist á alla
aðra hunda. Ennfremur þekkti ég báða
úlfana, sem stóðu þarna, yfir okkur. Við
vorum þá enn á jarðríki, en ekki í himna-
ríki.
»Hvernig funduð þér okkur, foringi góð-
ur«, spurði ég, heldur daufur í dálkinn.
»Það var ekki ég, sem fann ykkur, held-
ur var það hann Faraó. I þessum efnum
eru hundar nytsamari en men;n. Hann þef-
ar það uppi, sem hann sér ekki, skepnan
sú. En ef þér eruð nú dálítið hressari, dokt-
or, þá skuluð þér athuga hann Higgs dá-
lítið. Ég er hálf hræddur um, að hann sé
úr sögunni.
Ég leit á hann, og þó að ég segði ekki
neitt, þá var ég honum: samdóma. Neðri
vörin hékk niður, eins og dauð væri,. En
augun gat ég ekki séð fyrir bláu gleraug-
augunum. »Gef mér vatn.!« sagði ég, og'