Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 34

32
HEIMILISBLAÐIÐ
Kvik hellti dálitlu í munn honum og þaö
hvarf.
En ekki lét hann á s.ér bæra, þó það
væri gert. Þá losaði ég fötin vitund um
hann, tii þess að geta þreifað á hjarta-
stað. I fyrstu varð ég einskis var, en. svo
fór ég að finna ofurlítinn slátt.
>Ækki vonlaust«, sagði ég við hina, sem
horfðu spyrjandi á mig. »Ekki munduð þér
nú af hendingu, hafa vitund af brennivíni
á yður, undirfoiri,ngi?«
»Brennivínslaus hefi ég aldrei verið á
ferðalagi«, sagði Kvik með þykkju og dró
upp hjá sér málmflösku.
»Qefðu honum vitund«, sagði ég. Kvik
var fús tij þess og það hafði hin skjótustu
áhrif. Higgs reis upp, geispaði eftir lofti
og hóstaöi.
»Brennivín! En sá viðbjóður! Og ég
albindindismaður! Öþokkabragð! Það get
ég aldrei fyrirgefið, meðan ég lifi. Vatn,
vatn!« þvöglaði hann lágt og ógreinilega.
Við gaíum ho«num þá vatn, og hann
di'akk rækijega, þangað til okkur fannst,
að við gætum ekki látið hann fá meira.
Skömipu síðar var hann aftur farinn aó
beita öllum sínum skynjunarfærum. Hann
reif af sér bláu gleraugun, sem. hann bar
alltaf, og horfði hvössum augum á Kvik.
»Nú, ég skil, vi,ð erum þá ekki dauðir
þrátt fyrir allt, eftir þessu að dæma«. Hon-
um þótti næstum því miður, að við skyld-
um hafa komist út úr öllum þessum ógur-
legu undirbúningsþra.utum. »Hvað hefir
annars komið fyrir?«
»Vertu nú ekki, svona smásmugull,
spurðu, Kvik«, svaraði Orme.
En Kvik var þá í óða önn að kveikja
upp eld og' setja ketilgrýtu yfir hann. Ket-
ilinn fyllti hann þunnu kjötseyði, sem hann
hafði tekið með sér úr vistabúri okka,r, á-
samt ýmsum öðrum hlutum. Því að hann
hugsaði: Gott að hafa það með sér, ef
verða kynni að hann fyndi okkur. Fjórð-
ungi stundar síðar sátum við sarnan og át-
um súpu. Ég aftók enn að við neyttum
þyngri fæðu. En sú blessuð máltíð! Aó
henni liðinni, sótti Kvik nokkrar ábreiður,
sem hann hafði með sér á úlföldum og
varpaði þeim yfir okkur.
»Leggist þið nú niður, hálsar góði,r«,
sagði hann, »við Faraó skulum halda vörð«.
Kvik var hið seinasta, sem ég sá, þai
sem hann kraup til bænar á sandinum,
Oig baðst fyrir, því að hann var mjög trú-
hneigður maður. Seinna sagði hann okkur
til skýringar, að hann væri líklega for-
lagatrúarmaður; hann vissi vel, að allt,
sem átti að verða, það varð. En honum
fannst nú samt sem áður, að það væri ekki
nema rétc og skylt að tilefni eins og þessu,
að þakka forsjóninni, sem hafði komið því
svoi fyrir, að allt varð að góðu, sem að
hendi bar. Og í því vorum við allir sam-
dóma honum. Faraó sat gegnt honum með
alvarlegri ihygli, og hin trúföstu augu hans
hvíldu á Orme. Og þar sem hann var
Austurlanda-hundur, þá skildi hann víst
nokkurnveginn, hvað opinber bæn hefði að
þýða, eða hann hefir, ef til vill, haldið, að
sér bæri nokkuð af þakklátsseminni og
þakkargjörðunum.
Þegar við vöknuðum, var sólin komin
hátt á loft, og til þess að láta okkur skilja,
að þetta. hefði nú ekki allt saman verið
tómur draumur, þá sáum við Kvik vera að
st.ei,kja svínsflesk úr loftheldum dósum á
pönnu. Og Faraó sat og hélt vörð um
hann eða fleskið.
»Lítið nú til fjallanna«, sagði Orme og
benti til þeirra, »þau eru langt undan enn
— margar mílur. Það náði engri átt. að
halda, að við gætum komist þangað«.
Ég kinkaði kolli við því, en veik mér svo
að Higgs, sem þá var nývaknaður. Ég sat
og starði á hann. því að þar var nú reglu-
lega sjón að sjá. Eldrauða hárið á hon-
um var heilfullt af sandi; var alveg ber að
neðanverðu, hafði, líklega tætt af sér föt-
in, af því að þau særðu hann svo á göng-
unni. Og allur var hann sólbrunninn á hör-
undi, frá hvirfli til ilja, og ásjónan með.
Hann var allur svo illa útleikinn, að engin
leið var að þekkja hann. Hann geispaði og