Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 35

HEIMILISBLAÐIÐ
33
teygði úr öllum öngum, sem aJltaf er góðs
viti, og spurði hvort hann gæti fengi.ð bað!
»Ég held að þér neyðist til að baða yður
í sandinum, eins og þessir arabisku óþrifa-
gimblar«, mælti Kvik og heilsaði honum.
»Við getum ekki útvegað yður vatn í þessu
dæmalausa þurrlendi. En ég er með eina
vaselinstúbu og hárbursta o>g agnarlítinn
vasaspegil«, sagði Kvik og tók það allt
upp.
»öldungis rétt«, sagði Higgs og tók við
öllum þessum snyrtivörum. »Það væru
helgispjöll að nota vatn hérna til að þvo
sér með«. En þegar hann. fékk að sjá
framan í sig í speglinum, þá glopraði hann
honum úr höndum sér af skelfingu, sem
greip hann, og hann hrópaði upp yfir sig:
»Guð mipn góður, er þetta ég?«
»Gerðu r.ú svo vel, að vera ofurlítið var-
kár«, sag’ði Kvik alvarlega. »Þér sögðuð
mér einmitt í dag, að það væri ólánsmerki
að brjóta spegil. Og svo á ég heldur ekki
fleiri spegla«.
»Farðu bara burt. með hann«, sagði,
prófessorinn, »ég þarf hans ekki lengur við.
Ó, komdu, doktor, og smyr þú andlitið á
mér og allan skrokkinn með, ef þú átt nóg
vaselin til þessi, það væri vel af sér vikið«.
Síðan smurðum við hvor annan; okkur
sveið voðalega undan. smyrslunum fyrst í
stað og að því búnu settum við okkur ögn
varlega niður og' átum morgunmatinn okk-
ar.
»Jæja, Kvik«, sagði Orme, þegar hann
var búinn að tæma fimmta tebollann,
»segðu okkur nú sögu þína«.
»Það verður nú engri sögu líkt, höfuðs-
maður«, mælti Kvik. — »Þar er þá til máls,
að taka, ao þeir Zeu-byggjar komu aftur,
en þið voruð efti.r og af því að ég skildi
heldur lítið að máltali þeirra, þá gat ég
engan botn fengið í því, hvað fyrir hefði
komið. En þá gat ég fengið þá Shadrach
og kumpána, til að skilja, að þeir væri tii
neyddir að leita með mér að yður, hversu
mikill sem: heljarstormurinn vseri, sem þeir
svo kölluðu. Og loks, gat ég svo fengið þá
til að fara með mér, enda þótt þeir teldu
mig viti fjarri, því að þið væruð allir
dauðir, sógðu þeir. Og ekki gat ég þokað
þeim af rtað, fyr en ég sagði við þrælinn
Shadrach, hvort hann vildi þá dauður
liggja og í þeim töluðum orðum sló Kvik
á byssu sína illúðlegur á svipinn.
Annars kom það í ljós, að hann hafði
rétt fyrir sér, því við fundum ykkur ekki.
Og þess var skammt að bíða, að vi,ð kom-
um ekki úlföldunum úr sporunum móti
storminum. Einn úlfaldarekinn hvarf og
við höfum ekki spurt til hans síðan. — Allt,
sem við hinir gátum gert, var það, að
komast lifandi til baka í gróðurhólmann.
Ég gat ekki einu sinni fengið Shadrach til
að fara með mér, þegar stormurinn var
úti. Og þar eð ekkert tjáði að eyða orðum
við það þrælbeip, og ég vildi ekki heldur
ata hendur mínar í blóði hans, þá tók ég
tvo úlfalda og lagði af stað á eigin spýtur,
bara með Faraó einn til fylgdar.
Mér hugkvæmdist, að ef þið væruð á
lífi — en það ga.t. ég ekki komið þeim í
skilning um, þrælbeinunum í Múr, þá
væri næsta líklegt að þið hefðuð stefnt til
fjallanna. Þið höfðuð engan áttavita, og
munduð því ekkert geta séð. Ég reið sVo
yfir sléttuna milli eyðimerkurinnar og f jall-
anna, og hélt, mér við útjaðar sandhólanna.
Ég reið allan daginn til enda, en þegar
dimmaði af nóttu, þá varð ég að nema
staðar. Þarna sat ég nú einn á binni víðu
sléttu og hugsaði mig um eina stund eða
tvær. Þá sá ég, að Faraó fór að reisa eyr-
un og líta til vesturáttar. Ég starði líka í
sömu áttina og þóttist sjá eins, og daufum
bjarma bregða yfir. Stjörnuhrap gat það
því ekki verið, því þessi bjarmi reis upp
frá jörðu; hann hlaut að koma frá kúlu-
byssu, sem hleypt, hefði verið af upp til
skýja. Ég lagði við eyra, en ga,t ekki orðið
var við neitt. hljóð. Fám mínútum síðar
hvesti Faraó eyrun, eins og hann heyrði
eitthvað. Ásetti ég mér þá að ríða lengra,
þrátt fyrir náttmyrkrið, í áttina þangað
sem ég þóttist sjá bjarmann. Ég reið í sam-