Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
53
ina, þá væri alsendis ómögulegt að hefja
þá upp aftur með þeim áhöldum, sem Aba-
tíar hefðu.
Orme spurði aftur, hvort eigi, væri hægt
að fara í kring, hvort engar bakdyr lægi
að þessum hringmyndaða fjallagarði. Sha-
dra-ch svaraði, að til þess yrði að fara nokk-
urra vikna ferð lengra norður eftir. En á
þessum tíma ársins gætum við ekki kom-
ist þangað. Bak við Múr-fjöllin í þá átt
lægi stöðuvatn eitt mikið og úr því kæmi
fljótið Elbúr í tveimur kvíslum sem lykjo
um alla Fung-sléttuna. Einmitt nú myndi
vatnið vaxa stórkostlega af öllu því regni,
sem félli á fjöllin í Norður-Afríku og hér-
aðið milli vatnsins og Múr væri einn flói,
sem væri ófær yfirferðar.
En Orme vildi ekki gefast upp enn, og
spurði, því, hvart þeir myndi eigi geta klif-
ið upp sama fjallið, sem þeir komu ofan af,
ef þeir skildu úlfaldana eftir. Þá svaraði
Shadrach því, og því var ég samþykkur,
að ef koma okkar væri auglýst, svo að vio
gætum fengið hjálp að ofan, þá gæti það
víst tekist með því móti, að við skildum
eftir alla.n farangur akkar.
»Fyrst við vitum, hver þessi farangur er
og hugleiðum, hví við höfum haft hann svo
lengi með okkur, þá er útilokað að við skilj-
um hann eftir«, sagði Orme. »Þér getið
því allt. eins vel sagt okkur, Shadrach, í
eitt skipti fyrir öll, hvernig við eigum að
komast fram hjá Fungunum til Múr«.
»Það er ekki nema með einu móti —
ó, þú sonur Ormesi — ef það er Guðs vilji
að við reynum það. Það er sem sé með þvi
að leyna akkur um daga, en ferðast að næt-
urlagi. Annað kvöld eftir sólsetur munu
Fungar halda sína venjulegu vorhátíð í
borginni liarmac og við dagrenningu munu
þeir fa.ra á fætur og fórna goðinu sínu.
En eftir f.ólarlag éta þeir og drekka og eru
hinir kátustu og þá eru þeir vanir að kalla
inn varðmenn sína, að þeir geti tekið sinn
þátt í hátíðahöldunum. Af þeirri ástæðu
hefi ég hagað því svo, að við komumst alla
leið á þessu hátíðarkvöldi þeirra. Ég get
vitað af tunglinu, hve nær þessi hátíð
þeirra er haldin og þá getum við með Guðs
hjálp alveg sloppið fram hjá Harmac í
myrkrinu og í dögun verið komnir að inn-
ganginum að þeim vegi, sem liggur til Múr.
Eg ætla enn fremur að gera löndum mín-
um, Abatíunum, vart við, að við komum,
sva að þeir geti verið nærstaddir og hjálp-
að okkur, ef þörf gerist«.
»Hvernig getum við gert þeim aðvart?«
spurði Orme.
»Með þvi að kveikja. í sefinu«, og síðan
benti hann á stór svæði undir visnuðu sefi
í kringum oss — »ég ráðgerði þetta við þá,
áður en við fórum frá Múr fyrir nokkrum
mánuðum. Þegar Fungar sjá kvikna í sef-
inu, þá munu þeir halda, að það hafi aðeins
einhver umrennings fiskimaður gert.
Orme yppti öxlum og sagði:
»Gott og vel, góði vin, þú þekkir Landið
hérna og fólkið, sem þar býr, en ég ekki,
svo við erum tilneyddir að fara að ráðum
þínum. En það segi ég þér, að ef Fungar
vilja ráðast á okkur og drepa okkur eins
og mér skiist þú halda, þá virðist mér ráða-
gerð þín allhættuleg«.
»Hætt.uleg er hún«, svaraði hann, en
sagði síðar dálítið hæðnislega: »Ég hélt
að Englendingar væru ekki huglitlir eða
heybrækur!«
»Heybrækur! Segir þú það, sonur hund-
ingja«, gnöllraði í Higgs. »Af hverju dirf-
ist þú að tala svo um akkur. Þú sér nú
manninn þarna« — og svo benti hann á
Kvik sem stóð þar nærri, hár og hnarreist-
ur og hafði að mestu gefið gaum að öllu,
sem fram fór, »got.t og vel, hann er ekki
nema þjónn og er okkur því undirgefinn;
en það skal ég láta þig vita, að það er
meiri hugur og dugur í öðrum litla fingri
hans en í öllum skrokknum á þér; og meira
að segja en í öllum löndum þínum, Abatí-
unum, að því leyti, sem mér er kunnugt«.
»Mikil eru digurmæli þín, Higgs«, svar-
aði Shadrach með hroka. Eins og ég hefi
áður sagt, þá hataði hann, prófessorinn, því
að hann hafði komist, á snoðir um hvílík-