Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
55
að hér þorðum við ekki að kveikja nokk-
urn eld. Og er sól hækkaði á lofti og rak
þokuna á flótta, þá sá cg að við vorum
komnir nálægt þéttbýlu landi, sem hafði
á sér sérstakan menningarbrag. Fám míl-
um fyrir neðan okkur, sá ég greinilega
stórborgina Harmac í sjónaukanum mín-
um; en hana hafði ég ekki séð, er ég var
þar á ferö í 'fyrra skiptið. Ég fór þar þá
nefnijega um á næturþeli. Sú borg var með
líku sniði og bargir eru að jafnaði i vest-
urhluta Mið-Afríku. Þar eru víð og opin
torg, og breiðar götur og þúsundir hvítra.
húsa með flötu þaki. Sum eru umkringd
aldingörðum. Umhverfis borgina er hár og
breiður múr, byggður úr sólbrendum múr-
steini, að því er sýnist, og fyrir framan
hliðin, en þau sá ég tvö, stóðu ferstrendir
varnarturnar. Allt hið fla.ta, frjóa land i
kringum borgina. var í ræktun. Þetta var
árla vors, svo að maís og aðrar plöntur
á ekrum voru farnar að skjóta. frjóöngum.
— Á bak við akurlendið gat ég í sjónauk-
anum séð hjarðir nauta á beit og hesta inn-
an um villidýrin. Og þetta sannfærði mig
um, að það var satt, sem ég heyrði, þegar
ég var í Múr, að Fungar hefðu engin skot-
vopn. Annars myndu villidýrin ekki hafa.
verið s.vo nærgöngul. Enn lengra- burtu,
alveg út við sjóndeijdarhringinn, sá ég eitt-
hvað og kom í hug að það væru aðrar borg-
ir og þoí’p. Eftir þessu va.r hér fjölmenn
þjóð og varð eiginlega ekki með villiþjóð-
um talin. Það var því eigi kyn, þó að hin-
um fámenna Abati-kynflokki stæði, ótti af
henni, þrátt fyrir fjöllin hrikalegu, sem
þeir höfðu sér til varnar gegn henni.
Um kl. 11 kom Orme til að leysa mig
af verði og ég gekk þegjandi inn. Skömmu
síðar var ég steinsofnaður, þrátt fyrir all-
an kvíðann, sem á mér lá. En áreiðanlega
hefði sá kvíði haidið vöku fyrir mér, ef
ég hefði ekki verið svo þreyttur sem ég var.
»Líttu á hann, daktor«, sagði Kvik, er
hann kom tij að leysa mig af verði. »Littu
á hann!« og hann benti á Shadrach, þar
sem hann sat í skugga í forsælu undir tré
og var að ræða alvarlega, og hljóðlega við
tvo af undirmönnum sínum með sérkenni-
legu, ógeðslegu brosi. »Ef Guð hefir nokk-
urn tíma skapað óþokka, þá er það þessi,
sem situr þarna á hækjum sínum. Það er
mín trú, að ha,nn reyndi að losna við okk-
ur alla í Zeu, til þess að hann gæti stoliö
öllum farangri okkar. Ég vona, að hann
geri okkur ekki, svipaðan grikk í nótt.
Hundurinn getur ekki einu sinni felt sig,
við hann.c.
Áður en ég fengi svarað, fékk ég sönn-
un fyrir þessu. Því að Faraó, stóri guli
rakkinn, sem fann okkur í eyðimörkinni,
kom út úr einhverju horni, hafði hann leg-
ið þar, meðan við vorum að tala samau.
Hann dinglaði rófunni og kom yfir til okk-
ar; en um leið og hann gekk frarn hjá Snad-
rach, nam hann staðar og urraði og hárin
risu á bakinu á honum. Shadrach kastaði
í hann steini. og hitti i löppina. á honum.
1 sama vetfangi stökk þessi hrikalegi og
s,terki hundur á hann og ég hélt. að hann
ætlaði bókstaflega að bíta hann á barkann.
Við gátum nú afstýrt því, að nokkurt
slys yrði og rákum Faraó burt. En það er
mér í minni að sjá framan í Shadrach all-
an skreyttan blágulum örum frá fyrri tím-
um og nú alveg afmyndaðan af reiði og
ótta.
Eftir þetta millibil gekk ég inn ag lagð-
ist til svefns, en gat ekki annað en verið
að velta því fyrir mér, hvort. þetta yrði,
nú ekki síðasti, blundur minn hér á jörðu.
Síðdegis vaknaði ég við ógurlegan há-
vaða. Ég heyrði gjallandann 1 honum Higgs,
og geltið í Faraó og hálfkæfðar stunur i
einum af Abatímönnunum. Um leið og ég
hljóp út úr litla tjaldinu okkar, sá ég kyn-
lega, sjón. Prófessorinn hafði höfuð Shad-
rachs undir vinstra armi sinum, eins og i
skrúfstykki, en með hægri hendi lamdi
hann og barði Shadrach, í andlitið af öll-
um kröftum, sem hann átti til. Kvik stóð
þar fast hjá og hélt í hálsbandið á Faraó,
og leit svo út, sem honum'væri dijlað; en
margir Abatí-manna stóðu líka, í kring og