Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 20

56
HEíMILISBLAÐIÐ
börðu sér að hætti Austurlandabúa. Orme
var ekki viðstaddur sýn þessa, því að hanr.
svaf meðan á þessari sýningu stóð.
»Hvað ert þú að gera, Higgs?« æpti ég.
»Það — sérðu -—- líklega«, hvæsti hann
og undir lét hann kveða höggin, sem narin
lét dynja á nefinu á veslings Shadrach,
en það var í lengra lagi. »Ég er að lemja
á hanum hausinn illdýrinu því arna. Nú,
þú ætlaðir að bíta? Var það? Nú skaltu
fá það, og það og það! Hamingjan! En þa;r
tennur, sem hann hefir! Hana nú. Hann
er nú máske búinn að fá nóg«. Og svo
sleppti hann Shadrach skyndilega; fleygði
hann sér þá til jarðar og lá og stundi, blóð-
ugur og viðbjóðslegm’, svo að það var hin
ógeðslegasta sjó<n að sjá hann. Þegar fé-
lagar Shadraehs sáu hversu ijla foringi
þeirra var kominn, þá gengu þeir nær prcV
fessornum og óg'nuðu honum með látbragði
sínu. Og einn brá jafnvel hnífi.
»Geym þú þenna kuta, vinm minn«,
sagði Kvik, »annars hleypi ég hundinum
á þig, það veit heilög hamingjan. Doktor,
er byssan tiltæk?«
Og þó að maður þessi skyldi ekki, hvað
Kvik sagði, þá skildi hann þó, hvað fyrir
honum myndi vaka, því að hann slíðraði
aftur hnífinn og gekk síðan til hinna mann-
anna. Shadrach stóð á fætur og fór með
honum. Þegar hann var kominn spölkorn
í burtu, sneri hann sér við, einblíndi á
Higgs þrútnum augum og sagði:
»Vertu viss um það, bannsetti heiðing-
inn, að ég gleymi ekki; ég mun gjalda
líku líkt«.
I sömu svipan kom Orme fram á sjón-
arsviðið geispandi og sagði:
»Hver skrambinn gengur hér á?«
Þá svaraði Higgs all-órökvíslega: »Nú
skyldi ég glaður gefa fimm krónur fyrir
eina flösku af köldu engifer-öli«, en hann
gerði sér þó að góðu að drekka dálítið af
volgu, gruggugu vatni, sem Kvik kom með
í smálegli.
Higgs fékk honum legilinn aftur og sagði:
»Þakka þér fyrir. Það var betra en ekk-
ert. Og það er hættulegt að drekka nokk-
uð kalt, þegar maður er brennandi heitur.
Hvað við höfðumst að? Og það var ekk-
ert merkilegt. '' Shadrach ætlaði að byrla
Faraó eitur; það var allt og sumt, Ég sat
og hafði auga á honum og sá að hann gekk
að stryknin-öskjunni, vætti kjötbita i eitr-
inu og vafði saman. Og svo kastaði hann
því fyrir veslings rakkann. Mér tókst að
grípa kjötbitann og kastaði honum yfir
múrinn; þar getur þú fundið hann ef þú
kærir þig um að gá að honum. Og er ég
spurði Shadrach, hví hann hefði gert þetta,
þá svaraði hann að hann hefði gert það
til að los,na við rakkann, áður en við fær-
um gegnum lönd Funganna. Hann væri að
minnsta kosti háskaskepna, hann hefði
samdægurs reynt að bíta sig til bana, væri
því ráðlegast að verða af með hann. En
þá gat ég ekki lengur stjórnað geði mínu.
Ég þreif í þorparann, og þó að ég hafi
ekki iðkað hnefaleika síðustu tuttugu árin,
þá varð ég fljótt ofan á. Því að, eins og
þú hefi,r víst. sjálfur séð, þá kann enginn
Austurlandabúi að berjast með hnefum og
hnúum. Þá hefi ég sagt alla. söguna. Kvik,
gefðu mér vitund meira af vatni!«
»Við skulum vona, að þessari sögu sé
að fullu lokið«, sagði Orme og yppti öxl-
um. »En svo ég segi, eins og mér býr í
brjósti, þa hygg ég, að hyggilegra. heföi
verið að fresta, því að gera Shadrach svona
bláan og grænan í framan, þangað til við
hefðum verið komnir heilir á húfi til Múr.
En það gagnar lítið að tala um það nú og
ég hygg, að ég hefði gert slíkt hið sama,
ef ég hefði séð hann ætla að byrla Faraó
eitur eða eitra fyrir hann«. Að svo mæltu
klappaði hann Faraó, sem okkur öllum
þótti svo vænt. um, enda. þótt hann gæfi
sig ekki við öðrum en Orme. Okkur hina
leiddi hann hjá sér.
»Gerið svo vel, doktor, að reyna aö laga
vitund nefið á foringja vorum og milda vit-
und skap hans um leið«, sagði, Orme. »Þú
þekkir hann betur en við. Gefðu honum
byssu. Nei, það er nú máske ekki vert að