Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 21

a EIMI L I S B L A Ð í £>
57
gera. Hann getur af tilviljun skotið okk-
« ur aftan að — en þó af ásetningi. Þú skalt
heita honum byssu, þegar við komiun til
Múr. Ég veit hann vill fá byssu, því ég
kom að honum, er hann var að reyna að
stela einni frá okkur. Lofaðu honum
hverju, sem heiti hefir og haltu honum
uppi á því«.
Ég fór og tók með mér flösku af arniku
og öálítið af heftiplástj-i; voru landar hans
þá hjá honum og báru sig aumlega út af
honum. Sjálfur hrein hann af reiði, yfir
þeim miska, sem sér hefði verið sýndur
og ekki sér einum heldur og öllum kyn-
flokki hans. Ég gerði allt, sem ég gat fyr-
ir hann bæði andlega og líkamlega; ég bað-
aði hörmrdega útleikna andlitið á honum
í arniku, en jafnframt tók ég það fram,
að þetta væri allt honum sjálfum að kenna.
i Hann hefði engan rétt haft til að eitra
fyrir Faraó, þó að hann hefði viljað bíta
hann. Hann svaraði, að það hefði verið af
allt öðrurn ástæðum, að hann hefði viljað
eitra fyrir hann. Það væri sérstaklega af
því, að hann væri hræddur um, að Faraó
rnyndi verða til að lroma upp um okkur,
þegar til kæmi að fara. um lendur Fung-
anna,. Og hann talaði svo heiftarlega um
að hefna sín, að mér þótti sem bezt væri
að stöðva það raus.
»Heyrðu mig nú, Shadrach. Ef þú tek-
ur ekki aftur öll þessi orð þín um hefnd
og sættist þegar í stað, þá verður þú sett-
ur í fjötra og lesið yfir þér. Það væru ef
til vill meiri, líkur til, að við kæinumst
heilu og höldnu gegnum lönd Funga með
því að skilja þig hér eftir dauðan, en að
þú fylgdir okkur lifandi sem óvinur okkar«.
Þegar hann heyrði þetta, kom annaðhljóð
í strokkinn. Nú sá hann, að hann hafði haft
rangt fyrir sér. Og jafnskjótt sem búið
var að binda um sár hans, leitaði hann
Higgs uppi, kyssti á hönd hans með mörg-
um afsökunarorðum, sór það, að allt skyldi
vera gleymt og að hann skyldi upp frá
þessu telja Higgs. eins og bur sinn og
bróður.
»Gott og vel, vinur minn«, sagði Higgs.
sem aldrei var langrækinn; reyndu bara
ekki að eitra framar fyrir Faraó; þá lofa
ég þér að minnast ekki á þetta framar«.
»>Nú er allt lundarfar hans í einum svip
orðið gerbreytt, er það ekki, doktor?« sagði
Kvik hæðnislega. Hann hafði verið við-
staddur alla þessa sáttargerð. »Allt hið
ljóta austurlenzka eðli — horfið. Enginn
Gyðingur segir: auga fyrir auga og tönn
fyrir tönn, heldur kyssir hnefann, * sem
slær hann — í kristilegum anda. Hvernig
sem í öllu liggur, þá þori ég ekki að sleppa
honum frá mér lengra en svo, að ég nái
til að sparka í hann, einkum þegar dimmt
er. Og í nótt v.erður dimmt«, sagði hann
íbygginn.
Eg svaraði því engu, þó að ég væri hon-
um sammála. Ekkert var hægt að gera, og
það gerði aðeins illt verra að vera að ræða
um það, að sakirnar stæðu illa.
Nóttin var í aðsigi, næsta stormsöm eft-
ir skýjum að dæma og vaxandi vindi. Við
áttum að leggja upp skömmu eftir sólar-
lag eða að einni stundu liðinni. Og þegar
ég var búinn að búa um farangur og hjálpa
Higgs, með sinn, þá fórum við að svipast
um eftir þeim Orme og Kvik. Við fund-
um þá í óða önnum, hver við sitt í einu
þaklausa húsinu. Kvik var að lesa í sund-
ur tóbak og bökunarduft, sem lá í stokk-
um. Og Orme var að reyna rafgeymi og
nokkur kefli af einangrunarþræði.
»Hvað ert þú að gera?« spurði prófess-
orinn.
»Það er að minnsta kosti betra en það,
sem þú gerðir, þegar þú lézt hnefahöggin
dynja á hausnum á honum Shadrach. Ann-
ars ættirou helzt að drepa í pípunni þinni,
Þessi efni, sem ég hefi hér eru sögð brenna
betur en kol. Þó má hamingjan vita, nema
loftslagið og ferðalagið hafi breytt eigin-
leikum þeirra«.
Higgs i'lýtti sér burt aftur; þegar hann
var búinn að hrista úr pípu sinni og jafn-
vel að leggja frá sér eldspýturnar á stein,
þá kom hann aftur.
%