Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 28

64
HEI.MILISBLAÐIÐ
ast, enda fór prestur með blaðið sæll og
glaður tili konu sinnar, s.em þó var ekki
allskostar ánægð.
Kaupmannsfrúna var farið að grun.a, aó
ekki væri ailt með felldu um hagi Guð-
ríðar. Gekk hún því á Dúddu, sem tók því
ails ekki fjarri, en spurði mömmu sína
hvort henni hefði sýnst nokkuð milli Jóns.
og Guðríoar, og það fannst frúnni vel lík-
legt. Annars talaði Guðrún ekki beint um
það, að Guðríður skyldi fá Jón fyrir föð-
ur að baminu, en hún lét ha.na þó skilja
að ekkert myndi auðveldara, sökum ástar
þeirrar, er Jón. bæri til hennar. Guðríður
tók því all-fjarri, einkum fyrst í stað. Guð-
rún sagði henni, að þetta myndi eyðileggja
foreldra hennar.
»Pað er það versta«, sagði Guðríður, »en
um mig er mér sama héðan af«.
★
Heimferðardagurinn var kominn. Jón
kom að sækja, Guðríði, og hafði lagt af stað
að heiman seinni hluta nætur við tungl:-
skin, og kom rétt eftir fótaferðartímann
í kaupstaðinn. Vildi hann nú hafa sem mest
í hraða, því útlitið var ekki sem bezt: kaf-
aldsbakki í norðri ag éljadrög yfir heið-
arnar. Færi var fremur gott., en harðspori
í halla. Guðrún gekk upp undir brekkurn-
ar með Guðríði, og þa.r sem þær gengu
saman voru þær harla, ólíkar. Guðrún stillt,
athugul og festuleg, en Guðríður föl og
niðurbeygo, en þó hröð í spcri. Pó var það
Guðríður, sem augu samferðamannsins
hvíldu á, oftast ósegjanlega blíð og dreym-
andi. Pegar Guðrún rétti Jóni hönd sína
til að kveðja hann, sagði hún alvarlega:
»Þú gáir nú vel að henni Gauju, sporar
fyrir hana brekkurnar, og gengur ekki of
fljótt. Henni er óhætt, meða.n þú ert við
hlið hennar og klýfur erfiðleikana.
Hún þagnaði. Jón sá að hún klökknaði.
Hann sói-roðnaði í framan cg leit niður.
Helzt hefði h,ann kosið, að seg'ja. henni.
að hann askti einskis fremur, en að bera
Gauju yfir allar brekkur lífsins. Guðríð-
ur kastaði sér í faðm Dúddu. Þær mæltu
ekki orð, en Jón sá, að Dúdda lukti hana
í faðmi sér og faðmaði hana að sér með
mikilli blíðu. Síðan. hljóp hún a.f stað, en
sneri sér við og kallaði:
»Sjáumsí heil aftur!.«
Svo hljóp hún við fót af stað, en Jón
lagði á brekkuna og stappaði niður fót-
unum, en Guðríður fetaði í för hans. Iiann
héi'ti ganginn. Hugsanir hans voru svo
margvíslegar. Hann vissi ekkert af að Guð-
ríður gat með naumindum fylgt honum,
en hún kvartaði ekki. Þó fann hún mikinn
verk í bakinu og streng yfir um sig.
Loks komust þau upp á síðustu brekk-
una. Útlitio fór fremur versnandi, en nú
var líka góð færð, og bráðum hallaði uncl-
an fæti.
»Jón! Ég má til að hvíla mig«, sagði Guð-
ríður, og kastaði sér magnþrcita niður. Sál
hennar var sljó. Bezt væri nú að mega
sofna hér og þurfa. aldrei framar að vakna
til þessa lifs. Jón stóð hjá henni.
»Eigum við ekki að halcla áfram, Ga.uja
mín?« sagði hann lágt, en rómurinn. var
svo blíður og samúðarlegur, að Guðríður
fór að hágráta.
Jón kraup á kné fyrir framan hana og
sagði:
»Systir, segðu mér hvað að þér amar«.
Systir! Guðríður varð alveg farviða..
Aldrei hafði hann. fengist. til að kalla hana
það fyrr, þótt mamma hennar hefði sagt
honum það, þegar hann var barn. Hún leit
í augu honum og sagði með blyggounar-
roða á vöngum:
»Eg er með barni. Ö, Guð! enginn get-
ur létt þá byrði, sem ég ber«.
Jón hélt höndum fyrir ancllitinu, og
þungar, sorgkenndar stunur l:ðu frá brjósti
hans,. Allt í einu stóð hann á fætur, tók
í hönd henni og leiddi hana af stað.
»Við skulum tala saman á leiðinni,
Gauja«, sagði hann rólega, »útlitið er að
ljótka, við verðum að hraða okkur heim«.
Guðríður sleit s.ig af honum og sagði:
»Skilur þú það ekki, að mér er ómögu-