Heimilisblaðið - 01.05.1940, Blaðsíða 16

84
HEIMILISBLAÐIÐ
um hefði verið mikið yndi að því að vera
með 'okkur!«
»Fyrirgefið, höfuðsmaður, ég verð eftir
hjá yður. Doktorinn getur haft umsjón með
úlföldunum okkar«.
»Viljið þér gera svo vel að hlýða, þeg-
ar ég skipa yður í bakliðið. Ekki eitt orð
meira. Það er nauðsynlegt, ef tilgangi vc.r-
um á að verða, náð með þessum leiðangri
að annarhvor okkar tveggja sjái til að vio
höldumst, á lífi«.
»En þá get ég eins sýslað um rafmagns-
hlaðann?«
»Nei«, svaraði Orme alvarlega. »ö,
þarna eru, þeir þá loksins búnir að brjóta
upp hliðin«. Og hann benti á hóp ríðandi
og gangandi Funga, sem ruddust fram
veginn frá hliðinu, þar sem þeir höfðu stað-
ið og hrinið og gólað.
»Svona, þektu nú úr foringjann og
skjóttu hann! Ég verð að setja dálitla
hömlu fyrir þá, til þess að þeir geti komið
allir í einu lagi, en ekki svona dreift«.
Við tókujn nú upp byssur vorar og gjörð-
um eins og Orme sagði fyrir. Og svo var
mannþyrpingin þarna þétt, að þótt við
heföum mist marks, af einum, þá hefðum
vér hitt annan, og vér drápum og særðum
marga, þeirra. Ahrifin af manntjóninu,
bæði foringja og þá ekki síður hinna ó-
breyttu, urðu eins og Orme hafði hugsað
sér. Hermenn Funga dreifðust til hægri og
vinstri, þangað til aftasti hluti forgarðs-
ins varð fullur af þeim, svo þúsundum
skipti. Það. var heilt haf af mönnum og
yfir það haf létum við kúlunum rigna,
eins og þegar strákar varpa steinum út yfir
sjóinn.
Loks. hrundu þeir, sem aftastir stóðu,
hinum fram, og allur þessi hamsla.usi
ringulreiðarflokkur tók nú að brjótast
fram yfir forgarðinn með það eitt í huga,
að eyða þessum þremur hvítu mönnum,
sem höfðu þessi riyju, ógurlegu vopn. Al-
drei hefi ég nú séð annað eins.
»Hæt,tið að skjóta og gerið eins og ég
hefi fyrir mælt«, sagði Orme.
Þaðan, sem við stóðum, gátum við séð
gegnum hvelfinguna og inn á svæðið á bak
við hana. Nú leit það út eins og á stórri
sunnudagssamkomu, í skemtigarði Lund-
úna (Hyde Park), svo troðfullt var það at’
fólki, og fremstu raðirnar voru komnar
fram hjá steinhlaðinu, sem líktist altari,
í miðjum garðinum.
»Hvers vegna loftar hann ekki vitund
út hjá geitungunum þarna«, tautaði Kvik.
»Og ég veit, hvað hann er slunginn. Sko!«
Og svo benti hann á Orme, hvar hann hafði
skriðið á bak við þann hluta, hliðsins, sem
ekki var opnaður, okkar megin við hliðið,
og einblíndi yfir brúnina á því, og hélt á
rafmagnshlaðanum í hægri hendi. Hann
vill fá þá nær sér, til þess að bærist því
betur í veiði. Ho —!«
Eg heyrði ekki meira af því, sem Kvik
sagði, því að skyndilega var sem jörðin
hristist og allt loftið varð í einu báli. Eg
sá nokkurn hluta af múrnum umhverfis
garðinn steypast út á við og þjóta í loft
upp. Ég sá hluta af lokaða hliðinu, sem
bronsihurðin var fyrir, losna, og hoppa svo
dátt í áttina til okkar og á undan hurð-
inni sá ég mann þjóta.
Meðan við vorum næstum utan við okk-
ur að halda úlföldunum í skefjum, svona
ruglaðir eins og við vorum af hristingn-
um, þá kom sami maðurinn eins og hon-
um væri slöngvað undan dansandi hliðinu.
reikandi, eins og drukkinn væri. Og gegn-
um allt rykið og ruslið, sem allt var á ferð
og flugi kringum okkur, sáum við að þetta
var Orme. Hann var svartur í framan og
fötin hengu utani á honum í tætlum þvi
nær öll og blóðið vall úr sári á höfði hon-
um niður í brúna hárið á honum. En í
hægri hendinni hélt hann enn á lit-la raf-
magnshlaðanum, og þá vissi ég, að hann
hélt, öllum sínum limum heilum.
»Þessi sprenging tókst giftusamlega.«,
sagði hann all-hásum rómi. Sprengjur Bú-
anna jafnast ekki á við þetta nýja sprengi-
efni. En skundum nú af stað, áður en óvin-
ir okkar ná sér eftir landskjálfta.nn«. Og