Heimilisblaðið - 01.05.1940, Blaðsíða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
87
»Var það ekki það, sem ég sagði að þessi
holdugi karl væri fyrsta flokks lúðurþéyt-
ari«, sagði Orme magnvana; en Kvik hróp-
aði af mikilli fyrirlitningu:
»Góðu guðir, en það föruneytik
Á sama augnabliki varð almenn manna-
ferð upp yfir fjallskarðið, þar sem alt
þetta hafði átt, sér stað. Vér sáum skyndi-
lega þrjá Funga-höfðingja koma til móts
við oss á harðastökki. Einn þeirra hafði
hvítan dúk fyrir andliti sér, nema hvaö
göt, voru klipt á fyrir augunum. Hvarf þá
öll mergðin til baka, svo að ekki voru aðr-
ir eftir en við þrír á úlföldunum okkar, og
drotning þeirra Abatanna.
»Þetta eru sendiherrar Funga«, sagði
Maqueda, er hún virti hina komandi ridd-
ara, Báru þeir hvítt, flagg á spjóti.
»Doktor, vilt þú og vinir þínir koma með
mér og tala við þessa sendi,menn?« Hún
beið ekki svars, heldur reið fimtíu metra
eða, svo fram á sléttuna. Þar stöðvaði hún
fák sinn og beið þangað til við höfðum
snúið úlföldum vorum fram á leið og kom-
ist til hennar.
Um leið og við gerðum það, komu þrír
Fungar á harðastökki á móti oss. Þeir voru
hinir glæsilegustu, þessir svörtu karlar,
og bentu með lensunni í áttina til okkar.
»Verið þið ósmeykir, vinir«, sagði Maqu-
eda, »þeir hafa ekkert ilt í huga«.
Rétt í því er hún sagði þetta, bráðstöðv-
uðu þeir hesta sína að hætti Araba, lyftu
spjótunum og heilsuðu. Að því búnu talaði
foringinn — en ekki þó sá, sem hafði slæð-
una um höfuðið — á mállýzku, sem ég
sklldi mætavel, því að ég hafði dvalið árum
saman meðal villimanna í eyðimörkinni.
»Ö, Walda Nagasta, dóttir Salómós«,
sagði hann, »vér erum sendimenn frá Bar-
ung soldáni vorum. Og það eru orð hans,
sem vér flytjum hinum hraustu, hvítu
mönnum, sem eru gastir þínir. Svo segir
Barung: »Þér, hvítu menn, eruð hetjur,
eins og »sá feiti«, sem ég hefi tekið til
fanga. Þér þrír einir hafið varið hliðið
gegn her mínum. Með vopni hins hvíta
manns drápuð þér oss í fjarlægð, ýmist
þenna eða hinn. Og svo að lokum. gerðuö
þér með voðatöfrum þrumur, eldingar og
landskjálfta, og senduð oss með því hóp-
um saman í faðm Guðs vors. Múrar vorir
hrundu yfir oss, en út úr þessu víti slupp-
uð þér sjálfir.
Og nú, þér hvítu menn, heyrið þá kosti,
sem Barung býður yður: Hverfið frá þass-
um ístramögum, Abötuuum, þessum öp-
um, sem tala óskiljanlega tungu, og fela
sig í f jöllunum, eins og hérar, og komið til
Barungs! Hann mun ekki aðeins sjá fyrir
lífsuppeldi yðar, heldur og öllu öðru, sem
þér óskið — landi, konum, og hestum. Þér
skuluð verða, hátt settir í ríkisráði hans
og lifa farsælu lífi. Enn fremur m.un hann
yðar vegna, reyna að þyrma lífi bróður yð-
ar, »hins feita«, augun í honum eru eins
og svartar glerrúður, og reyk hvæsir hann
úr munni sér og lítilsvirðir óvini sína svo,
að aldrei höfum vér vitað neinn annan
gera slíkt áður. En þótt prestarnir hafi
dæmt hann tdl fórnar að fyrstu blótveizlu
í Harmac, þá mun soldán reyna að bjarga
honum. Og það getur soldán ef til vill með
því — líka, ei,ns og »söngvari Egipta«, —
að gera hann að presti í Harmac og vígja
hann þeim guði, sem hann kveðst hafa lií-
að í trúnaði við í þúsundir ára.
Þetta er boðskapur vor, hvítu menn!«
•Ég þýddi efni ræðunnar fyrir þeim Orme
og Kvik. Og ég sá, að Maqueda hafði skii-
ið ræðuna, af þeirri geðshræringu, sem
kom í ljós hjá henni, þegar Fungarinn fór
niðrandi orðum um ættstofn hennar. Orme
var þá með öllu ráði og svaraði:
»Biðjið sveina þessa að bera soldáni sín-
um þau orð frá mér, að hann sé heiðurs-
maður og vér þökkum honum mikillega
fyrir boðið. Segið honum líka, að okkur
falli það sárt, að vér h.öfum orðið svo
mörgum þegnum hans að bana.. En ég
vona, að hann skilji að vér vorum neyddir
til að gera. þetta til að frelsa líf sjálfra
vor. Segið honum ennfremur, að síðan vér
höfum haft tilefni til að komast að raun