Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 19
HEIMILISBLAÐIÐ
119
ÚTLEGÐIN NinCILá
1 borginni Vlacli-
mir bjó ungur kaup-
maður, Ivan Dmit-
rich Aksionov að nafni. Hann rak tvær
verzlanir og bjó í eigin húsi. Aksionov
var laglegur maður með ljóst, hrokkið
hár, gamansamur og söngvinn mjög. I
æsku hafði hann verið vlnhneigður og
óeirðagjarn, ef hann neytti þess um
of. En eítir að hann hafði gifzt hætti hann
að drekka, nema örsjaldan, að slíkt bar við.
Sumar eitt hugðist Aksionov að fara á
markaðinn í Nizbny. Pegar hann kvaddi
f jölskyldu sína, mælti kona hans við hann:
»Leggðu ekki af stað í dag, Ivan Dmitrich.
Mig hefir dreymt illa viðvíkjandi þér.
Aksionov hló og sagði: »Þú ert hrædd
um, að ég verði ölvaður, þegar ég kem á
markaðinn«.
Kona lians svaraði: »Ég veit ekki um
hvað ég er hrædd. En það eitt veit ég, að
mig hefir dreymt illa. Mig dreymdi, að þú
kæmir heim aftur frá borginni. Og þegar
þú tókst ofan, sá ég, að hár þitt var alveg
grátt«.
Aksionov hló.. »Þetta er gæfumerki«.
sagði hann. Sj'áðu bara til, hvort ég sel
ekki allar vörur mínar og færi þér ein-
hverja gjöf, þegar ég kem af markaðinu,m«.
Síðan kvaddi liann fjölskyldu sína og
ók brott.
Miðrar leiðar mætti hann kaupmanni,
er hann þekkti. Um nóttina gistu þeir í
sama veitingahúsi. Þeir drukku te saman.
Síðan gengu þeir til náða. Var skammt
milli herbergja þeirra.
Aksionov var maður árrisull. Hann vildi
gjarna halda áfram för sinni, meðan svalt
væri í veðri. Hann vakti því ökumann sinn
fyrir dögun og bauð honum að beita hest-
unum fyrir vagninn.
Síðan, hélt hann á fund veitirigamanns-
ins og greicldi reikning sinn. Því næst hélt
hann för sinni áfram.
Þegar hann hafði ekið um tuttugu og
fimm mílur, áði hann, til þess að hestarn-
ir gætu fengið fóður. Aksionov hvíldi sig
um stund í fordyri veitingahússins. Síðan
gekk hann inn í veitingastofuna. Hann
bauð að samóvari yrði kynntur, og tók því
næst fram gítar sinn og "hóf aö leika á hann.
Skyndilega ók þar
að þríeykissleði með
hringjandi bjöllum.
Einn af embættismönnum ríkisins birtist
sýn. Tveir hermenn fylgdu honum eftir.
Hann gekk til Aksionovs og hóf að spyrja
hann spjörunum úr. Hann spurði hver hann
væri, og hvaðan hann kæmi. Aksionov svar-
aði spurningum hans greiðlega og mælti:
»Myndir þú ekki vilja drekka með mér
te?« En hinn hélt áfram að gagnspyrja
hann: »Hvar gistir þú í nótt? Varst þú
einn, eða með öðrum kaupmanni? Sást, þú
hinn kaupmanninn í morgun? Hvers vegna
yfirgafst þú ■ veitingahúsið fyrir dögun?«
Aksionov undraði það, hví hann var
spurður allra þessara spurninga.. Samt
skýrði hann frá öllu því, sem við hafði
borið. Svo bætti hann við: »Hvers vegna
gagnspyrð þú mig, eins og ég væri þjóf-
ur eða ræningi? Ég ferðast í mínum eig-
in erindagerðum. Það er engin ástæða til
að spyrja mig þannig.
Þá kallaði embættismaður ríkisins á her-
mennina og mælti: »Ég er lögreglustjóri
þessa héraðs, og ég legg þessar spurning-
ar fyrir þig af þeirri ástæðu, að kaupmað-
urinn, sem þú dvaldir með í nótt, hefir
fundizt skorinn á háls. Við hljótum að
leita í hlutum þínum«.
Þeir fóru inn í húsið. Hermennirnir og
lögreglustjórinn umsneru farangri Aksio-
novs og leituðu í honum. Skyndilega dró
embættismaður ríkisins hníf úr poka ein-
um og hrópaði: »Hver á þennan hníf?«
Aksionov leit á hann. Og þegar hann
sá, að blóði drifinn hnífur var dreginn úr
poka hans, varð hann skelkaður.
»Hvernig víkur þvi við að hnífurinn er
blóðugur?«
Aksionov reyndi að svara. En hann gat
vart mælt orð frá munni og gat aðeins
stamað fram: »Ég veit, það ekki, ég á hann
ekki«.
Þá mælti lögreglustjórinn: »1 morgun
fannst kaupmaðurinn í rúmi sínu skorinn
á háls. Þú ert eini maðurinn, sem getur
hafa gert það. Húsið var læst að innan,
og engínn annar var þar. — Hér finnst,
þessi blóðugi hnífur í poka þínum, og and-
lit þitt og látbragð kemur upp um þig.
Saga oftiir LEO TOLSTOY