Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
123
Yertu hughraustur.
Ekki framhjá erfiðleikunum, heldur
gegnum þá. Þannig var leið Frelsarans.
Og hann hefir aldrei lofað að þetta
skyldi vera á annan veg með oss, Drott-
inn gerði ekki minnstu tilraun til að
komast hársbreidd framhjá erfiðleikum
og þjáningum hér í heimi, eða ætlaði
lærisveinum sínum að gera það. I þessu
efni eru alls ekki til neinar slysa- eða
líftryggingar fyrir kristna menn.
En þrengingarnar og þjáningarnar eiga
ekki að gera oss huglausa og volaða.
Sigurför Frelsarans endaði ekki með
krossfestingunni og sigri heimsvaldsins
á langafrjádag. Hann hélt kvöldmáltíð
með vinum sínum aðfaranótt föstudags-
ins langa, en í Emmaus hélt hann aftur
manninn. Þú verður þá 'náðaður og færð
heimfararleyfi«.
»Það er auðvelt fyrir þig að tal^«, sagoi
Aksionov. »En ég hefi þjáðst þín vegna í
þessi tuttugu og sex ár. Hvert. ætti ég nú
að fara? Kona mín er dáin, og börn mín
hafa gleymt mér. Ég hefi hvergi höfði mínu
að að halla«.
Makar Semyonich reis. ekki á fætur,
heldur barði höfði sínu við gólfið. »Ivan
Dmitrich, fyrirgefðu mér«, grátbað hann.
»Það var engan veginn eins þungbært að
þola húðstrýkinguna, eins og að horfa á
þig nú. Sa'mt auðsýndir þú mér miskunn-
semi og Ijóstraðir ekki upp um mig. Fyr-
irgefðu vesaling 'mínum fyrir Krists sak-
ir!« Og hann brast í grát.
Þegar Aksionov heyrði grát hans, vikn-
aði hann einnig.
- »Guð mun fyrirgefa þér!« mælti hann.
»Máske er ég hundrað sinnum verri en þú«.
Það var eins og þungum steini væri létt
af hjarta hans við þessi orð. Heimþráin
hvarf úr huga1 hans. Hann hafði enga
löngun til þess lengur að yfirgefa. fangels-
ið. En hann vonaðist aðeins eftir því, að
hinzta stundin væri í nánd.
Makar Semyonich játaði sekt, sína, þrátt
fyrir það, sem Aksionov hafði mælt. En
þegar tilkynningin um náðun hans kom,
var Aksionov þegar látinn..
Helgi Scemundsson þýddi.
kvöldmáltíð með þeim að liðnum pásk-
um. Og frá hinni fyrstu hvítasunnu hefir
hann á hverjum sunnudegi haldið kvöld-
máltíð með þeim vinum sínum, er fusir
voru að koma til hans.
Þannig heldur Drottinn vor áfram að
lcoma til vor, lifa með oss og leiða oss
út úr hugarvíli, sorg og þjáning, heldur
stöðugt áfram því starfi frá langafrjádegi,
um páska og til hvítasunnu. Aldrei fram
hjá þjáningum og erfiðleikum, heldur
»hálsa kvikuna«. Það er leiðin til veru-
legrar djörfungar og sannrar lífsgleði.
»Vertu hughraustur, bqrnið mitt, syndir
þínar eru þér fyrirgefnar« (Matt. 9, 2).
Þannig talar Kristur til vor enn í dag.
Hvernig sem allt veltur, og hvað sem
mér mætir, hefi ég þau réttindi að vera
öruggur gagnvart Guði og þarf ekkert
að óttast úr þeirri átt. Og við það eign-
ast ég hugrekki og lífsgleði. Ég má lyfta
augum mínum til míns himneska föður
með fullkomnu trúnaðartrausti, eins og
barnið til föður síns. Syndir mínar eru
fyrirgefnar. Þjáningarnar, sern mæta mér,
tákna ekki það, að ég sé útskúfaður frá
augliti Guðs. Þær þýða einungis það, að
ég á að uppalast, hreinsast, æfast og
reynast. Þessu gefur Guð mér heimild
til að trúa.
*Það hreystir hug í neyð, það huggar
sál í deyð«. (Þýtt). J. m.
Heyr vort hróp.
Hiinneski Guð, við hrópum nú
í hjartans auðmýkt, von og trú,
lát Jesú hlessuð, hlóðug sár
bæta vor mein og þerra tár.
Þér, Guð, sé lof og þakkargjörð,
þúsundföld tjáð, á himni’ og jörð,
ó, fyrir krossins kvöl, og deyð
Kristur, sem fyrir alla leið.
Lífstímann óðum líður á,
lát oss af hjarta þakkir tjá
fyrir vernd þína, hjálp og hlíf,
heilagt framboð um eilíft líf.
G. P.