Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 26

126
HEIMILISBLAÐIÐ
líka miklu þýðingaríkari merkingu, en
draumar venjulegra nátta. Þá sá unga
fólkið inn 1 lönd framtíðarinnar.
Stúlkurnar höfðu sérstakan viðbúnað til
þess að þetta kæmi nógu skýrt fram. I
félagi elduðu þær sér draumagraut og bök-
uðu pönnukökur. Þær tóku einn hnefa af
mjöli og annan af salti og hjálpuðust svo
allar að, við að hræra þetta út í vatn og
sjóða og baka — allar urðu. þær að eiga
sitt handtak við verkið. Og þegar þær svo
borðuðu grautinn og pönnukökurnar urðu
þær að finna sér sæti einhversstaöar, þar
sem þær höfðu aldrei setið áður.
Eins og gefur að skilja urðu þær mjög
þyrstar af fæðunni og um nóttina dreymdi
þær, að ungur maður kæmi til þeirra og
byði þeim að drekka. Það var þeirra vænt-
anlegi elskhugi og mannsefni.
Annað ráð var það — og miklu róman-
tískara — að stúlkurnar gengu út á engj-
ar bjarta Jónsmessunóttina, stukku yfir
9 girðingar og tíndu 9 villiblóm, mismum
andi tegunda. Þetta urðu þær að gera án
þess að gefa frá sér nokkurt hljóð.
Það var ekki ótítt, að ungu piltarnir
notuðu sér tækifærið og veittu þeim eftir-
för og hefðu, í frammi við þær ýmsar glett-
ingar til þess, að koma þeim til að hlæja,
hljóða eða tala — því þá var spilið tapað.
Og það er ekki laust við að eldra fólkið
kými, þegar það segir frá þessu. — E. t. v.
hafa líka æfintýr veruleikans stundum
lokkað meir, en hinir væntanlegu draum-
ar, þegar fólk var á annað borð komið út
í víðavang hinnar heiðu . nætur.
En gengi allt slysalaust,, lögðu heima-
sæturnar blómknippið undir koddann og
fengu að sjá piltinn sinn í draumi.
En hefði þetta nú allt saman farið í
handaskolum, einhverra orsaka vegna, er
það enn eitt ráðið, að unga stúlkan fer
einförúm út á rúgakurinn, velur sér þrjú
strá, sem standa hlið við hlið, og klippir
toppinn af öxunum, svo. að þau verði öll
nákvæmlega jafn löng.. Síðan bindur hún
rauðan enda um eitt- stráið, grænan um
annað og svartan um hið þriðja. Að nokkr-
um dögum liðnum fer hún síðan út á ak-
urinn og athugar hvaða strá hafi lengst
mest. Hafi græna stráið vaxið mest giffc-
ist hún á þessu ári, ef það er það rauða,
verður hún fyrir einhverri sérstakri ham-
ingju eða gleði, en sé það svarta stráið
boðar það sorg.
Hátíð sólar, söngs og ásta.
En nú skulum við snúa okkur að Jóns-
messunni eins og hún var haldin hátíðleg
í sveitinni minni í Svíþjóð, þar sem ég
dvaldi, sumarið 1938. Jónsmessan í Sví-
þjóð er eins, og áður er sagt: Hátíð sólar,
s'óngs og ásta— og hún, er fyrst og fremst
hátíð sveitanna og svið hennar er hin guðs-
græna náttúra og hún er óhugsanleg án
sólar og veðurblíðu. Aldrei er' straumur
fólksins úr borgunum eins ör út á lands-
byggðina, sem um miðsumarshelgina, enda
hefst nú sumarfríið hjá mörgum sem eru
í fastri atvinnu. Allar járnbrautarlestir
eru troðfullar af fólki, bifreiðar, bifhjól
og reiðhjól eru á ferðinni í þúsundatali.
um vötnin bruna flutningsbátar og skip.
I skógunum í nánd við skemmtistaði og
baðstaði rísa upp óteljandi tjaldbúðir þessa
fólks. og byggða æskunnar, sem leggst út
að kvöldi þess 22. júní og kemur ekki heim
fyrr en að morgni þess 25. eða síðar, ef
það má eyða miklum tíma. Aldrei eru sam-
vistir ungra pilta og stúlkna eins for-
dómalausar og frjálslegar sem þessa daga.
Enda er það gömul trú, að á öllum viðj-
um slaki á Jónsmessunótt. Mörg tryggða-
bönd, sem traust hafa reynst til æfiloka,
hafa verið knýtt á slíkum stundum. En
við þessi dægur eru líka að sjálfsögðu
margar ljúfsárar minningar tengdar. Næt-
ur og daga reika. ungir elskendur um skóg-
ana í gleði æskunnar, baða sig í sólvolg-
um tjörnum eða róa smáfleytum umhverf-
is hólma og skógi vaxnar eyjar — í sól-
skini eða undir bláum næturhimni mið-
sumarsins. Stundum eru líka tendruð bál