Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 28

128
HEIMILISBLAÐIÐ
raenn geta tekið með sér út í skóginn,
mjólkurveitingastaðir, ölsaiar, rjómaís,
ávextir, heitar pylsur, sælgæti, tóbak, blöð
og ajðgöngumiðar að danspallinum.
Við skógarjaðarinn, og hér og þar um leik-
svæðið, liggur og stendur fólk í smáum
og stórum hópum, eða lahbar um og gerir
að gamni sínu. við kunningjana.
Hér liggja piltar og stúlkur í hæfilegri
fjarlægð hvert frá öðru og kasta á milli
sín blómknippi.
I útjaðri gárðsins rennur lygn á með
hvítum svönum. Undir tré rétt við ána er
bekkur — þegar ég kem þar í námunda
standa tvær ungar manneskjur upp og leið-
aslfc burt.
I sandinn fyrir framan bekkinn hefir ver-
ið skrifað með stórum stöfum: »Jag álskar
dig«. Og þau hafa ekki tímt að strjúka
það út. En þessu skrifi eru þau örlög bú-
in að traðkast út af annara fótum. Von-
andi endist þessum unglingum lengur gleði
þeirra..
Allsltaðar er fólk, ungt fólk, og það er
bros og gleði í hverju auga og ganian á
allra vörum. Dansinn er löngu byrjaður
og tónbylgjur hljómsveitarinnar flæðá um
allan garðinn og skóginn í nágrenninu.
ösjálfrátt dettur mér í hug Laugardags-
kvöld Gustavs Frödings, sérstaklega þess-
ar vísur:
»Pað var kátt hérna á laugardagskvöldið á Gili,
það kvað við öll sveitin af dansi og spili,
það var hó! Pað var hopp! Það var þæ!
Hann Hofs-Láki, æringi austan af landi,
þar úti 1 túnfæti dragspilið þandi,
hæ, dudeli! dudeli! dæ.
Inni i döggvotu kja.rri var hvislað og hviskrað
og hlegið og beðið og ískrað og piskrað
meðan hálfgagnsætt húmið féll á,
það var hlaupið og velzt yfir stokka og steina
og stunið og hjúfrað í laufskjóli greina —
»sértu að hugsa um mig, hafðu mig þá!«
Og þannig líður dagurinn í sól og gleði,
söng og dansi. Svo tínast farartækin burtu
eitt. og eitt og fólkið tvístrast. Hljómsveit-
in hættir spili sínu og danspallarnir tæm-
asifc, fánarnir eru dregnir niður af stöng-
unum. Sól er hnigin til viðar.
En æskan reikar um skógana lengi næt-
ur. Það er vakað í þúsundum tjalldbúða,
sungið og spjallað. Sumstaðar eru kveiktir
eldar og þar safnast fólkið saman og syng-
ur og leikur á hljóðfæri, unz sól hins næsta
dags rennur. Þá taka þeir saman pjönk-
ur sínar í skyndi, er þurfa að fara heim
til hversdagsannanna, hinir sem enn eiga
sér einn hvíldardag eða fleiri, skríða inn
1 tjöldin sín og sofna.
Daginn eftir las ég 53 trúlofunartilkynn-
ingar í aðalblaði lénsins, þar af 6 heima-
sætur lofaðar af sama bænum — þrjár
af hvorum — og þrjú systkini af þeim
þriðja.
»Sértu að hugsa um mig hafðu mig þá«.
»Om. du inte har varet. med pá en mid-
sommarfest, sá har du inte varet i Sverge«,
segir svenskurinn.
Jónsmessugleðinni verður ekki lýst með
orðum, svo til hlýtar sé, sá fögnuður er af
sama toga spunninn og hamingja hins, unga
manns, sem á fegurstu ástaræfintýri sín
tengd sólskini og grænum skógi. Slikar
stundir eru óþrjótandi uppsprettulindir
fagurra endurminninga. Þannig er Jóns-
messan í Svíþjóð, ekki einungis útlending-
um, heldur öllum þeim, sem kunna að njóta
þess sem fagurt er og gott.
Jón úr Vör.
Flökkukarl gisti eitt sinn á bæ. Um nóttina
vaknar hann við hljóð’ úr konu, sem var að ala
barn. Þegar karl h.efir hlustað á þetta um stund,
kallar hann til heimilisfólksins: »Drífið þið bara
hoffmannsdropa ofan í hana. Ég heyri að þetta
er samai ótuktin sem gekk að mér hérna, um
nóttina«.
Ljósmóðir (kemur inn í skrifstofu skálds tií
að tilkynna því að kona þess hafi alið barn):
»Það er drengur«.
Skáldið (niðursokkið I störf sín): »Spurðu hann,
hvað hann vilji mér«.