Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 29

HEIM'ILISBLAÐIÐ
129
SÓLVEIG
Framh.
»Heyrðu Jón! Er enginn dugur í pér?«
sagði Guðrún reiðilega. Svo breytti hún
rómi og sagði klökk: »Farðu til Gauju,
Jón. Undir framkomu pinni nú er öll ykk-
ar velferð komin á ókomnum árum. Pau
áhrif sem pú nú hefir á hana munu allt af
haldast óbreytt til dauðans«.
Guðrún pagnaði. Jón leit á hana og
spurði:
»Er Gauja ein pessa stund?«
»Ég skal sjá um að enginn ónáði ykkur«.
Jón skjögraði inn eins og drukkinn
maður og staðnæmdist við rúmið. Guðríður
leit kvíðafuil í augu honum. Pá fylltust
augu hans tárum og hann kraup á kné.
»ViItu sjá barnið?« hvíslaði Guðríður.
Jón var nærri hrokkinn frá. Hann pótt-
ist sjá svip Ágústs á barninu, en svo
kyssti hann mjúklega á enni pess og sagði:
»Guð verndi hana«.
Guðríður rétti út handlegginn og lagði
hánn um hálsinn á Jóni og hvíslaði:
»PÚ ert strax farinn að kenna mér að
elska pig«.
Barnið var skírt Sólveig. Enginn vissi
hvaða nafn pað var. Guðríður réði pví.
»Er hún ekki sólarveig lífs míns?« hugsaði
hún.
* * *
Eímskipið brunaði inn á höfnina á Kárs-
eyri í Botnsíirði. Guðríður stóð á pilfarinu
og prýsti Sólveigu litlu að brjósti sér. Ilún
var föl og preytuleg. Jón var kominn að
Hlíð á undan, og nú vissi hún að hann
mundi koma að taka á móti sér á Kárs-
eyri. Hún rendi augum til lands. Pað var
allt annað en að henni fyndist fallegt
parna: hrikaleg, gróðurlaus fjöll, lítið und-
irlendi, mest hraungrjót, húsin lág og Ijót,
flest á víð og dreif hér og hvar. Parna
var skuggalegt útlits. Hún leit til beggja
handa. Aðeins eitt býli sá hún, sem henni
sýndist líta vel út. Ó, að pað væri Hlíð!
EFTIR HENRÍETTU FRÁ FLATEY
Jón kom um borð að sækja Guðriði.
Hann var innilegur í viðmóti, en daufur í
bragði. Bróðir hans lá mjög veikur heima.
Svona var aðkoman hjá Guðríði.
Jón fylgdi henni til gamallar konu, sem
hann var vanur að koma til. Bróðir hans
hafði átt heima hjá henni áður. Húsið var
lítið og fátæklegt. Konan tók vel á móti
henni og lánaði henni rúm handa Sólveigu
litlu og fór svo út.
»Hvernig var pað, Gauja mín«, sagði
Jón, »ég bjóst endilega við pví að Dúdda
kæmi með pér, eftir umtali okkar«.
»Pað ætlaði hún líka«, sagði Guðríður,
»en henni er illt í hálsi, svo hún treystir
sér ekki, en mamma og pabbi vissu pað
ekki, pví pau voru komin heim, pegar
skipið kom. Eg beið pess í 3 daga í kaup-
staðnum, enda skiftir pað engu. Sjáum við
Hlíð héðan?«
»Já, hérna úr glugganum. Sérðu ekki
græna blettinn í hlíðinni parna á móti,
og svörtu pústuna parna? Pað er bærinn*.
Guðríður horfði steinhissa. Nú sá hún
fyrst, að vonirnar brugðust. En hún pagði.
Jón tók eftir vonbrigðunum í svip
hennar og sagði:
»Petta verðum við, Gauja mín, að gera,
fara langt frá heimahögunum og ryðja
sjálf lífsbrautina, og með Guðs hjálp skal
pað ganga vel«.
Jón hafði í svo miklu að snúast, að
sólin var rétt að hverfa að fjallabaki, er
pau komu að Hlíðarsjónum. Jón hafði
fengið pau flutt á litlum bát, er nágranni
hans átti.
Lena stóð í fjörunni. Pað var geislabros
gleðinnar í hverri hrukku á andliti hennar,
pegar hún sá framan í Guðríði. Hún hafði
komið með ferð rétt fyrir sumarmál, en
nú var rétt komið að slætti. Sólin helti
síðasta geislaflóði sínu yfir Hlíðartúnið, pá
er Jón bar Guðríði upp úr bátnum og á
land, og einhver kyrrð og friður fyllti sál