Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
131
Iljónin, sem Sólveig var hjá, báðu um
hana til sláttar og buðu gott kaup, pví
peim féll svo vel við hana og hún kom
sér svo vel. Lét Guðríður tilleiðast, af pví
líka að Sólveig hafði látið pað eindregið í
Ijós, er hún var lieima um jólin, að hún
færi til Reykjavíkur um haustið.
Pegar komið var seint í maí, fór Jón í
kaupstað að Kárseju-i, en er hann kom
aftur, sá Guðríður strax að eitthvað var
að. Jón kom með tvö bréf til hennar. Var
annað frá Dúddu, sem leið vel og átti
tvær dætur 10 og 12 ára gamlar. Ilitt var
frá foreldrum hennar, sem sögðu henni,
að eins og pau hefðu skrifað henni um
veturinn, væru pau nú á förum í kaup-
staðinn alfarin, og ætluðu nú að leigja
hjá Helga föður Dúddu. Mættu hún ekki
búast við, að pau kæmu að fmna hana,
pau treystu sér ekki til pess, en allt af
væru pau að vonast eftir komu liennar.
Guðríður brosti biturt. Ilvernig átti hún
að komast frá búi og börnum? Og pó
langaði hana sannarlega. En hún komst
ekki, pegar Sólveig vildi ekki vera heima.
Og var henni ekki nokkur vorkunn? Hafði
Jón ekki breyzt við liana nú í seinni tíð?
Ekki gat hún gert, að útliti sínu, blessað
barnið. Guðríður leit á Jón.
»Pú heíir pá ekki haft lyst á að borða?«
sagði Guðríður pýðlega.
>Nei«, sagði Jón stutt. Svo bætti hann
við í geðshræringu:
»Ég tala við pig í kvöld, pegar börnin
eru sofnuð«.
»Veigu líður vel«, spurði Guðríður.
»Ekki varð annað séð«, svaraði Jón.
:Jc
»Guðríður, elskan mín«. sagði Jón um
kvöldið, injög hryggur, »nú verð ég að
valda pér sárrar sorgar og rífa upp gömul
sár«. g
Guðríður fölnaði.
»Nú er Ágúst á Kárseyri«.
»Hvað kemur pað mér við?« sagði hún
rólega. »Góði vinur minn, sú opna er nú
löngu lokuð í lífsbók minni. Mér pætti
gaman að sjá, hvaða áhrif hann gæti haft
á mig«.
Hún hallaði sér að Jóni og kyssti hann
ástúðlega.
»Pað er ekki búið enn, elskan mín, pví
miður. Fólk skrafar, — já, pað segir staf-
laust að — — —« Jón stamaði. .
»Segir hvað?« spurði Guðríður forviða.
^Pað segir að hann og Veiga séu trú-
lofuð, enda sé hjónasvipur með peim«.
»Mikli Guð, varðveittu barnið mitt!«
lirópaði Guðríður. Pví næst leið yfir hana.
Pegar hún raknaði við aftur, var lnin
óhuggandi.
•Petta hefi ég allt af pví að leyna fað-
erninu fyrir Sólveigu«, sagði hún.
»Vertu róleg, elskan mín«, sagði Jón og
var skjálfraddaður. ‘Petta er kannske ekki
nema rugl, en liúsmóðir hennar gat pess
pó við mig, og hefir víst haldið að pað
gleddi mig, — en liann, sem er orðinn
fertugur — —«.
»I3að hefir oft komið fyrir, að 20 ár séu
á milli lijóna«, sagði Guðríður, »en bezt
væri að fara strax og finna hana og taká
hana heirn. En ef petta væri nú orðið«,
bætti hún við og andvarpaði, »pá má Guð
öllu ráða«.
»Við ættum að pekkja Ágúst«, sagði Jón
pungbúinn.
Daginn eftir flutti Jón Guðríði yfir fjörð-
inn, og paðan fékk hún sig ílutta að Kárs-
eyri. Voru pá 9 ár frá pví hún hafði kom-
ið par síðast.
Guðríður var mikið breytt. I5að vissi
lnin, að Ágúst myndi ekki pekkja sig.
Ilún var lítið lík 17 ára telpunni, er hann
kvaddi í Haga forðum.
Hún gekk upp steinbryggjuna, sem hún
hafði lent við. Hún leit hálí'forviða í krjng
um sig. Pessi ár höfðu orðið par mikil
umskifti. Mörg stór og falleg hús voru nú
komin á Kárseyri, síðan hún kom par fyrst
fyrir 20 árum. Gata var komin eftir endi-
löngu kauptúninu og steinlögð gangstétt.
En var petta ekki Sólveig, sem kom parna
og ók barnavagni á undan sér? — Jú,