Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 32
132
HEIMiíLISBLAÐIÐ
Guðríður var alveg vísb um pað. Við hlið
hennar gekk hár maður. — — Gat petta
virkilega verið Ágúst? Nú tók hann ofan
fyrir einhverjum. Hárið var mikið, og ijós-
ara en forðum. Pað lilutu að vera hærur.
Hann var feitur og ístrumikill. — Petta
gat ekki verið Agúst?------Jú, nú pekkti
hún hann. Hann hneigði sig prúðmannlega
fyrir Sólveigu og sneri við. Hversu oft
hafði hann ekki hneigt höfuð sitt fyrir
henni sjálfri einmitt á pessa leið. Hún
beit á jaxlinn. Aðeins að hún kæmi nú
nógu snemma.
Sólveig leit við og pekkti móður sína.
Gat petta verið hún ? Ilún ætlaði varla að
trúa sínum eigin augum, en pegar hún
loks sá að pað var hún, ætlaði gleðilátum
hennar aldrei að linna. Guðríður var í
vandræðum. Dóttir hennar var hýr sem
heiður sumardagur, og kæti, fjör og lífs-
gleði Ijómaði af svip hennar, og — — allt
petta kom móður hennar til að deyða —
já, deyða að eilífu. Guðríður stundi pungan.
»Ertu lasin, mamma?«
»Hver var með pér, Veiga mín?«
»Pað voru nú svo margir, elsku mamma,
ég hefi allt af lífvörð í kringum mig,
pegar ég er úti«, sagði Sólveig og hló. —
»En. er pér ekki illt, mamma? Pú ert svo
lasleg*.
»Nei, Veiga mín, en ég var að spyrja
um feita manninn háa með göngustaflnn
og sólhattinn«.
*Pað — pað var kunningi minn«, sagði
Sólveig og roðnaði við.
»Ekkert meira, ástin mín«, sagði Guð-
ríður og leit fast á dóttur sína.
Sólveigu grunaði sizt hvernig móður
sinni væri innanbrjósts, en sagði:
»Pótti pér liann ljótur?«.
Guðríður hrökk við og sagði í ákveðn-
um róm:
»Ilvað er hann fyrir pig?«
Sólveig pagði litla stund. Svo leit hún
í augu móður sinnar og sagði:
»Hann er ekkert fyrir mig, en ég er
víst mikið fyrir hann, eða svo segir hann«.
»En herra trúr! Petta er gamall karl«.
»En góða mamma — — —!«
Guðriður dró léttara andann.
Pað var' ekki að nefua, að Guðríður fær
samdægurs. Lét hún sér pað vel líka, pví
hún ætlaði með lipurð að ná Sólveigu
með sér.
Daginn eftir átti Sólveig frídag, og fylgdi
móður sinni í búðir. Á götunni mættu pær
Ágústi. Úrfestin glóði á silkivestinu. Sól-
veig sagði honum að petta væri móðir sín.
Hann heilsaði henni virðulega. Guðríður
var alveg hissa, að hún skyldi geta tekið
kveðju hans fullkomlega rólega. Svona
hafði tíminn breytt henni. Hún leit yfir að
Hlíð. Sólin skein á gluggann. Hann lýsti
eins og vinföst stjarna í fjarlægðinni, og
par sló hjarta er hún átti og mátti treysta,
— göfugt og prúðt hjarta. Meðán Guðríður
var að liugsa um petta, gengu pau áfram.
Ágúst gaf henni auga. Hvar hafði hann
séð augu lík pessum? Og andlitið minnti
á eitthvað, sem hann hafði pekkt endur
fyrir löngu.
»Hefi ég haft pann heiður að sjá yður
áður?« spurði hann hikandi.
Guðríður leit á hann kæruleysislega og
sagði:
»Já, pað er víst«
»Og hvar?« Nú var kvíðablandin óró
svip hans.
»Heima í Haga hjá foreldrum mínum«. í
»0, er petta Guðríður Pórðardóttir?« —
Hann var orðinn fölur í andliti. Guðríður
hneigði höfuðið til kveðju.
»Nei, við getum ekki kvaðst svona«
sagði hann, »ég má til að tala nokkur
orð við yður«.
»Pað er, held ég, óparfi«, sagði Guðríður
stutt.
Sólveig hafði horft á pau til skiftis.
Ilana grunaði að hér byggi eitthvað undir,
en hvað, pað gat henni ekki dottið í hug.
»Góða mamma«, sagði hún, »við skulum
koma með Ágústi og láta hann mynda
okkur saman. Væri pað ekki indælt?«
Hún hélt af stað. Ágúst gekk á hlið við