Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 33

HEIMiILISBLAÐIÐ
133
pær. Guðríður gat varla leynt óbeit sinni
á honum, en — þetta var þó faðir Sól-
veigar, en svo biturt var pað, að henni
lá við örvinglun. Loks voru pau tvö ein.
Ágúst rétti henni hönd sína og sagði:
»Líttu ekki svona á mig. Pú hefir mikið
að fyrirgefa, Guðríður!« Hann greip um
hönd henni, »pú sýnir mér göfuglyndi. Nú
fyrst, eftir öll pessi ár, er raunveruleg ást
búin að hertaka mig; með öllu afli sálar
minnar elska ég dóttur pína. — Guðríður,
ég játa, að mér fórst eins og ómenni við
pig, en pá var ég ungur, og æskan og
léttúðin sést lítt fyrir«.
Guðríður svaraði með ákafa:
»Vissulega fórst pér sem ómenni. Pú
skyldir mig eftir eina, óreynda, saklausa
og sorgmædda«.
Hann horfði á hana. Gat pað verið, eins
og hún hafði sýnst kærulaus, að hún hat-
aði hann?«
»Pú hatar mig líklega«, sagði hann lágt.
»Nei, Ágúst, ég hata pig ekki, ég óska
pér heldur ekki neins ills, en Sólveig verð-
ur aldrei pín — aldrei«.
»Guðríður, hugsaðu um hana. Henni er
ekki sama um mig. Beinast í gær játaði
hún að hún bæri hlýjan hug til mín«.
Guðríður pagði. Bara að hún slippi nú
burt með Sólveigu og pyrfti ekki að tala
ljósara. Hún stóð prí á fætur og sagði
rólega:
*Við skulum nú kveðjast. Ég óska pér
einskis ills, og ég fyrirgef pér pað, sem
pú breyttir illa, pví endirinn verður verst-
ur fyrir pig«.
Ágúst gekk fyrir dyrnar og sagði:
»Pú ferð ekki fet fyr en pú hefir svarað
mér. Á Sólveig að líða fyrir löngu liðna
tíma? Eða ætlarðu að lofa henni að velja
sjálfri ?«
. Ágúst stóð beint fyrir framan hana og
var reiður. »Hverju svararðu?« sagði hann
byrstur.
• Sólveig elskar pig ekki og getur aldrei
orðið pín. Pú ættir að sjá að mér er alvara.
Við skulum hætta pessu tali«.
»Ekki fyrr en pú segir mér ástæðurnar«.
»Guð hjálpi pér Ágúst! Hún er dóttir
pín. Var pig ekki farið að gruna pað?«
»Pað er ómögulegt*, stundi Ágúst upp
og var yfirkominn.
»Jú, víst er pað eins satt og Guð er
uppi yfir okkur. Ég ætlaði að hlífa pér,
en ég gat pað ekki, pví pú vildir vita
pað«,
Svo var eins og stýfla væri tekin úr
flóðgátt, og hún sagði honum í fám orðum
en átakanlegum, hvað hann hafði gert með
breytni sinni við hana.
Ágúst lét fallast yfirkominn fram á
borðið. Ein hugsun var skýr, að petta var
Guðríður, saklausa stúlkan, sem hafði eitt
sinn elskað liann svo heitt, og að Sólveig
var dóttir hennar.
»Hlífðu mér, Guðríður«, stundi hann upp.
Guðríður pagði. Neisti af meðaumkvun
gerði vart við sig í sálu hennar.
»Ég fer, Ágúst«, sagði hún lágt, »en ég
fyrirgef pér af hjarta. Pað hefir allt snúist
til gæfu fyrir mér. Jón elskar mig af öllu
hj arta«.
»Jón! Pað er pó ekki ólukku strákur-
jnn, sem var í Haga ?«
»Segðu ekki eitt orð«, sagði Guðríður
og blóðroðnaði, »hann er púsund sinnum
göfugri en pú, — en Guð fyrirgefur; jafn-
vel pér er ekki meinað að leita pangað«.
Petta sagði Guðríður með mikilli alvöru
og gekk út. Frh.
Pólskir málshættir.
Þa5 er gott að eiga dyr, sem brakar ekki í,
og konu, sem þegfr.
Trúið ekki pestinum á heimleið og konunni
ekki heima.
Þar, sem ástin gægist inn um gluggana, skrýð-
ur eymdin út um dyrnar.
Ef maður tekur konunai á orðinu og álinn í
sporðinn, missir maður hvort tveggja.
Bóndinn þráir jörð, aðalsmaðurinn skóga, kaup-
maðurinn peninga, verkamaðurinn vinnu, en kon-
an a,lla veröldina.
Vel þú vini þína með silkihönd, en haltu þeim
föstum með járnhendi.