Heimilisblaðið - 01.10.1940, Blaðsíða 4

156
HEIMILISBLAÐIÐ
Eyrarsundsskipin hafa lengi verið róm-
uð meðal Islendinga í Kaupmannahöfn,
fyrir það, hve gott er að kaupa þar cigar-
ettu,r, ef pyngjan er létt, og varla er á því
mannsbragur, ef svo er siglt yfir Sundið,
að ekki sé drukkinn »sjúss« á leiðinni. Það
var því ekki að undra, að brátt varð hin
mesta þröng í ganginum framan við tó-
baksklefann, cg hvert sæti skipað í veit-
ingasainum.
Eftir rúmlega tveggja stunda siglingu,
var komið til Málmeyjar í Svíþjóð. Hófu
Svíar þegar í stað toll- og vegabréfaskoð-
un, sem svo vel var skipulögð, að henni
var loikið á góðri klukkustund.
Það var nokktu- spölur frá hafnarbakk-
anum, þar sem skipið lagðist, og upp til
járnbrautarstöðvarinnar. Áttu menn sjálf-
ir að sjá um farangur sinn þenna spölinn,
og því fer ekki fjærri, að lest sú, sem kom
þarna neðan frá höfninni væri harla
spaugileg á að sjá, enda mun Svíum hafa
fundist svo. — Þarna sáust menn með stór
ferðakotffort á öxl sér og konur með smá-
börn undir hendinni og fullt fangið af
pökkum. Á miðju torginu, neðan við járn-
brautarstöðina, höfðu nokkrir blaðamenn
numið staðar og spöruðu þeir ekki mynda-
vélar sínar, meðan lestin fór fram hjá.
Það hýrnaði mörg bráin, þegar komið
var inn á járnbrautarstöðinni í Málmey.
Torgsala niður við höfnina í Kaupmannahöfn.
I tveim sölum stóðu þar löng borð hlaðin
góðum vistum. Brátt var sezt að snæðingi,
og etið vel.
Að loknum snæðingi hröðuðu menn sér
út að járnbrautarlestinni, sem flytja átti
hópinn til Stokkhólms, og fara skyldi af
stað kl. 14.20. Þetta var löng járnbrautar-
lest og voru okkur Islendingunum ætlaðir
þar sérstakir vagnar.,
Það gekk í nokkru þófi að kcma sér og
töskum sínum fyrir í klefunum. Vagnarn-
ir voru þægilegir, sætin stoppuð og mjúk,
og hugði maður gott til glóðar að setjast
niður og hvílast.
Og fyrr en varði var svo járnbrautar-
lestin ekin af stað. Akrar, skógar, býli og'
bæir geistust fram hjá gluggunum. Það
var eins og allar þessar mörgu myndir aí
hversdagsbúningi Svíþjóðar væru að flýta
sér í hvarf, burt frá hinum forvitnu aug-
um í lestargluggunum. Innan skamms var
lestin á fullri ferð. Með þægilegu slingri
brunaði hún áfram, hægði og herti á sér
á víxl, með sínu látlausa »töff-töff« frá
vélinni.
Nú fyrst vannst tími til að líta í kring-
um sig og s,koða samferðafólkið. Margir
tóku því að rölta frá einum vagni til ann-
ars, Oig stanza hér og þar í klefum og ræða
við fólk. Strengjahljóðfæri voru tekin fram
og söngur hafinn með gítarundirleik. Á
einum stað var kveðist á og annars staðar
spilað á spil. Þannig leið tíminn fljótt og
þægilega.
Um kl. 18 var þetta græzkulausa gam-
an fólks truflað með máltíð. Etið var smurt
brauð og kaffi, te eða mjólk.
Kl. var rúmlega 23,30 þegar lestin okk-
ar ók inn á Centraljárnbrautarstöðina í
Stokkhólmi. Allt umhverfis lá þessi borg
glæsileg í birtu rafmagnsljósanna. Upp-
lýst borg — það var nýstárleg sjón. Við
höfðum ekki vanist ljósum utan dyra síð-
ustu mánuðina þar neðra.
Á járnbrautarstöðinni var mættur ís-
lenzki sendiherrann í Stokkhólmi, Vil-