Heimilisblaðið - 01.10.1940, Blaðsíða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
157
hjálmur Finsen, ásamt flestum þeim Is-
lendingum, sem voru í borginni, til þess
að taka á móti okkur.
Áður en til Stokkhólms, kom hafði ferða-
fólkinu verið skipt niður á sex hótel þar,
til næturgistingar. Fyrir hvern af þessum
sex hópum var valinn forustumaður, er
vaka skyldi yfir velferð fólksins á sínu
hóteli. Á járnbrautarstöðinni voru mættir
þjónar frá þessum hótelum, til þess, að
fylgja hópunum og hirða farangurinn.
Hótelin, sem gista átti, liggja öll skammt
frá járnbrautarstöðinni. Hotel Continental,
Park Iíotel og Stokkhólms Hcspitz rétt
andspænis, handan við torgið, en Hotel
Regina, Centralhotellet og Alexandra Hotel
litlu fjær.
Það tók nokkurn tíma að aðskilja hóp-
ana á járnbrautarstöðinni, en að því búnu
hélt hver hcpur til. síns hótels, með ein-
kennisbúinn þjón í broddi fylkingar, er bar
hátt yfir höfði sér spjald með nafni hót-
elsins á.
Það hafði valdið mikium'vonbrigðum og
töluverðri gremju hjá mörgum að frétta
á járnbrautarstöðinni í Stokkhólmi, að
Esja hefði verið tekin inn til Þrándheims
til rannsóknar, og að óvíst væri um það.
hvenær hún yrði látin laus. Það var því
kvíðablandin ánægja að leggjast til svefns
í mjúkum rúmum á þægilegum hótelher-
bergjunum og teygja þreytta limi eftir
langan og erfiðan dag.
í Stokkhólmi.
Fyrsti morguninn í Stokkhólmi var sól-
bjartur og fagur, og fóru flestir á kreik
fyrir hádegi og skoðuðu nágrenni hótel-
anna. Síðar um daginn fóru menn í heim-
sóknir til samferðafólksins sitt á h.vað á
hótelin og báru kjör sín saman. Kom þá
í ljós, að hver um sig þóttist búa á fínasta
og bezta hótelinu. Varð þetta að allmiklu
metnaðarmáli og töldu menn ekki eftir sér
að segja skrumsögur um sitt eigið hótel
en hnjóða í hin, t. d, með að segja, að þau
blátt áfram syltu þarna á hinum hótelun-
um. Á einum staðnum væri inngangurinn
leiðinlegur, og annars staðar hefðu þau
enga dúka á gólfunum. Lyftudrengurinn
væri sljór og syfjaður eða að það vantaði
bað og síma á herbergin. En við — við
höfum nægð matar og öll þægindi. En
sannleikurinn mun vera sá, að allir höfðu
hina beztu aðbúð, og mun hún hafa verið
svipuð á öllum hótelunum.
Á mínu hóteli (Centralhoitellet) feilreikn-
uðum við okkur bagalega við fyrstu mál-
tíðina. Þegar heiti rétturinn var borinn
til okkar, viðhöfðum við danska samkvæm-
iskurteisi og tókum aðeins lítið á diskinn;
við ætluðum að fá okkur meira í næstu
umferð. En sænsku stúlkurnar bj(Sa sjald-
an aftur, cg urðu, menn fyrir sárum von-
brigðum. Kom nú kurr í liðið og lá morg-
um við gráti. Við næstu máltíð bættu menn
sér skaðann, strax í fyrstu umferð.
Fyrst í stað var það óvíst, hvenær við
myndum geta haldið ferðinni áfram. Sagt
var að Esja yrði látin laus, og biðum við
þess harla róleg. Tíminn leið, að heita
mátti, í gleði og glaumi. Vasagatan og
Drottmnggatan geymdu hópa af þessum
skrafhreifu ferðalöngum, sem röltu þar
fram og aftur á öllum tímum dags á milli
þess, að þeir fóru í langferðir út um borg-
ina og skoðuðu forvitnir allt hið markverð-
asta.
En mörgum var það töluvert áhyggju-
efni, að lítið var af sænskum peningum
í pyngjunni. t)r þessu bætti íslenzka sendi-
ráðið í Stoikkhólmi að nokkru. Lét það fyr-
irliðana á hótelunum fá smáar fjárupphæð-
ir, sem þeir deildu hróðugir út í fimmkróna
skömmtum til þeirra, sem óskuðu að taka
þetta lán hjá ríkinu. Munu flestir hafa
fengið tvisvar sinnum fimm krónur, til
þess að greiða fyrir sig í sporvögnum,
kaupa aðgöngumiða að söfnum, kvikmynda-
húsum, kaffihúsum og þess háttar, á með-
an féð entist.
Sem kunnugt er er Stokkhólmur fögur
og merkileg borg, og er því ekki að undra