Heimilisblaðið - 01.10.1940, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
159
GUSTAF AF GEI3ERSTAM:
FIIMM KRÓNUR
Ströndin var eyðileg. Hvergi var tré sjá-
anlegt svo langt sem augað eygði.s Gras-
vöxturinn var fáskrúðugur í hinum hrjóstr-
uga, sendna jarðvegi. Himininn var grá-
leitur með stórum, þjótandi skýjum, og
hafið hrundi í hrönnum að ströndinni.
Húsið var lítið, grátt að lit og hrörlegt
með tveim gluggum. Um allar rúður léku
græn og blá litbrigði. Reykháfurinn hall-
aðist, og rimlagirðingin kringum garðs-
flötinn var skreytt látúnsplötum. Pær voru
menjagripir um strandað skip, sem Lars
Anders hafði tekið þátt í að bjarga. Tvö
börn léku sér að kalksteinum í garðinum.
»Heldur þú, að pabbi komi heim?« spurði
stúlkan og leit á bróðir sinn.
Drengurinn ýtti húfunni upp á ennið,
spýtti langt, eins og hann hafði séð fiski-
mennina gera, og hcirfði út á hafið:
»Já, auðvitað! Hann kann nú að stýra
báti!«
Tvær mílur austan Ölands liggja síldar-
miðin. I góðu veðri getur duglegur náungi
siglt þangað einn síns liðs og jafnvel legið
þar úti næturlangt. En þegar líður að
hausti fer betur á, að tveir séu saman.
Pá veltir stormurinn leirgulum öldunum
að hinni lágu strönd. Pá fyrirfinnst eng-
inn sá staður utan húss, þar sem maðhr
Prándheimi þá um morguninn. Frá Þránd-
heimi til Petsamo er því sem næst tveggja
daga sigling. En þar eð lítið er um gisti-
hús og erfitt að fá mat norður í Finnlandi.
þótti ekki ráðlegt að við færum af stað
frá Stokkhólmi, fyrr en Esja væri komin
til Petsamo. Pað voru því enn þá nokkrir
dagar að bíða, en loks kom að því, að burt-
förin frá Stokkhólmi væri ákveðin þann
2. okt. kl. 12,40.
Frh.
hlýtur skjól fyrir vindinum. Og þá skyldi
enginn hafa næturdvöl úti þar. Siglingin
út á miðin tekur klukkutíma. Landförin
varir álíka lengi.
Lars hafði róið fyrir tveim dögum. Þá
var byrinn hagstæður og hafið lognkyrrt.
Nú beið konan hans. Sá, sem hefir van-
izt að bíða, gerist ekki órólegur að óþörfu.
En stormurinn hafði nú haldizt sólarhring.
Nú var þegar tekið að lygna, og enn var
Lars ókominn.
Konan gekk frá arininum, þar sem hún
hafði nýlega kveikt upp eld. Hún gekk að
glugganum, þurrkaði af rúðunni og horfði
út. Hafið lá fram undan svart og grátt
með hvítum földum og bjarmkenndum,
grænleitum; litbrigðum. Það hófst í lygn-
um, sterkum ölduhrönnum. Lengst ;
fjarska eygðist blá rönd, og konan heyrði
inn í stofuna hinn sérkennilega gný bygln-
anna, sem hrundu að ströndinni.
Tveir menn komu gangandi í hægðum
sínum eftir götuslóðinni, sem lá frá stöðu-
vatninu. Lars var hvorugur þeirra. Konan
herti upp hugann og gekk út á tröppurn-
ar til barnanna, einmitt um sömu mundir
og mennirnir komu að hliðinu. Hún leit
á þá og skildi þegar, hvernig í öllu lá, eri
gat ekki borið fram spurninguna.
»Hvar er Lars?« spurði hún að lokum.
»Hann hefir farizt«, svaraði annar
þeirra eftir stundarþögn. »Við sáum bát-
inn reka á hvolfi mílu frá landi«.
Konan settist á tröppurnar. -— Hún grét
ekki upphátt, en hún lét bugast undan
ofurþunga áfallsins.
Börnin hlupu til hennar, sitt tíl
hvorrar hliðar, en hún varð ekki vör
nærveru þeirra. Mennirnir stóðu hljóð-
ir og horfðu á hana. Enginn mælti orð
frá vörum. — Hinn þungi gnýr hafsins