Heimilisblaðið - 01.10.1940, Blaðsíða 14

166
HEIMILISBLAÐIÐ
til að veita því viðtöku, sem vér eigum skil-
ið að fá. Hví skyldum vér líka vera það?
Sumir af oss eru fjárþurfar, t. d. brcöir
vor, sem er fangi hjá Fungum, því að ætt-
menn hans á Englandi eru fátækir«.
»Nei, auðvitað«, hrópaði Maqueda. »0g
heyrið þér nú, vinir mínir. I nafni mín
sjálfrar og Abatí-þjóðarinnar heiti ég yð-
ur svo mörgum úlfaldabyrðum af gulli,
sem þér getið flutt með yður frá Múr. Áð-
ur en dagurinn er á enda runninn, mun
ég sýna yður, hvar þetta gull er falið, ef
þér áræðið að fylgja mér þangað«.
»Fyrst er verkið, svo verkalaunin«, sagði
Orme. »En segið css nú, göfugi niðji kon-
unganna: I hverju er þetta starf fólgið?«
»Heyr þú nú, sonur hins fjarlæga lands!
Þér verðið að vinna eið að því, ef þetta
stríðir ekki á móti samvizku yðar, þar sem
þér eruð menn kristnir, að þér skuluö þjóna
mér árstíma frá deginum í dag, berjast
fyrir mig og hlýða mínum lögum, en vinn-
ið hins vegar stöðugt að því að brjóta nið-
ur goð Funganna, Harmac, með allri þeirn
íþrótt og öllum þeim vopnum, sem vesb
rænir menn hafa á sínu valdi. Að því búnu
er yður frjálst að fara, hvert sem þér
viljið með laun yðar«.
»Og ef vér vinnum eið, göfuga drottn-
ing«, sagði Orme íhugull, »hvaða tignar-
stöður eigum vér þá að hljóta í þjónustu
yðar?«
»Þú, göfugi sonur Ormes, átt að vera
foringinn í þessu fyrirtæki, og þeir, sem
með þér eru, skulu þjóna þér í þeim stöð-
um, sem þér þóknast að veita þeim«.
Þegar drottning sagði þetta heyrðust
hinir brynjuklæddu hershöfðingjar í ráð-
inu vera eitthvað að tauta.
»Eigum vér að hlýða þessum útlendingi,
göfugi niðji konunganna?« spurði Jósúa,
og gerðist málsvari þeirra.
»Vissulega frændi, í öllu því, sem aö
þessu fyrirtæki lýtur. Kunnið þér að fara
með sprengiefni, sem þeir einir kunna
grein á? Hefðuð þið getað þrír saman var-
SÓLVEIG
EFTIR HENRlETTU FRÁ FLATEY
Það voru liðin þrjú ár. Ágúst var farinn
til Ameríku. Áður en hann fór skrifaði
hann Guðríði. Bréfið hafði djúp áhrif á
hana. Hann sagðist vona, að hann væri nú
á leið til að finna hann, sem h.ún hefði bent
sér til, hinn eina góða og vísa. Beiddi hann
hana að fyrirgefa sér alla sorg og mæðu,
er hann hafði bakað henni. Nú skyldi hún
reyna að gleyma, að hann hefði verið tii.
Guðríður grét eins og barn, er hún braut
bréfið saman og lét það hjá þeim munum,
er henni þótti væns.t um.
Sólveig var búin að vera þrjú ár í
Reykjavík. Henni fleygði fram í náms-
greinunum, og hún hélt sig frá solli og
vondum félagsskap. I síldarvinnu var hún
á sumrum, til þess að hún hefði sem mest
upp úr sér.
Ekki vissi hún annað en Jón væri faðir
sinn. Oftast kom hún lítinn tíma heim til
móður sinnar snemma á haustin.
Foreldrar Guðríðar voru dánir, en Guð-
rún var allt af í sama stað og skrifuðust
þær á. Hafði Guðrún heimsótt Guðríði, og
sýndi hún henni bréfið frá Ágúst.
»Það er gott bréf«, sagði Guðrún alvar-
leg, »og sýnir, að um síðir er hann þó á
heimleið«.
Nú var fjórði vetur Sólveigar í Reykja-
vík, og móðir hennar hafði ekkert bréf
fengið frá henni, frá því að hún fór norð-
ið Harmacshlið gegn heilli hersveit og
sprengt hliðið í lbft upp?«
Hún beið nú eftir svari.
»Þér svarið ekki, af því að þér getið það
ekki«, sagði þá Maqueda. »Sættið yður þá
við, að gefast þeim á hönd, sem hafa þá
þekkingu, sem yður skortir«.
Og enn var engu svarað.
Frh.