Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
181
um og horfir í glæðurnar, sem eru að kulna.
Það kólnar í herberginu, —- en gamla kon-
an tekur ekki eftir því. Hún sér í hugan-
um myndir, sem henni er unaður að: um-
stang og erfiði, vökur og áhyggjur — en
alstaðar umhverfis glöð andlit, — falleg
andlit, með eftirvæntingarsivip. Og svo jól-
in: fögnuður barnanna og undrun yfir fá-
tæklegum jólaglaðningi. Þá var öll þreyta
gleymd og allar áhyggjur úr sögunni. Það
voru gleðileg jól!
»Gg lánsöm. hefi ég verið«, tautaði gamla
konan, »öll hafa þau viijað vera. mér góð,
-— blessuð börnin mín.----------Góði Guð,
vertu hjá þeim, varðveittu þau, — og gefðu
þeim gleðileg jól!«
Það hrutu tár cfan á hendurnar á gömlu
konunni, — og hún hrökk við. »Af hverju
er ég nú að gráta?« tautaði hún og strauk
hægri hendinni um augun.
»En gaman hefði nú verið að fá línu
frá honum, Hjöra!«
Hurðinni var hrundið upp með ósköp-
um og lítill hnoðri þeyttist inn á gólfið
og beint upp í kjöltu ömmu sinnar.
»Fínn maður að finna þig, amma!« sagði
hann og saup hveljur af ákafa. »Súðin
var að kom,a,!«
Nú er eiginlega ekki hægt að hafa þessa
sögu lengri vegna þess, að ekki er hægt
að lýsa því með orðum, hvað hún varð glöð,
gamla konan, — hún mamma, — yfir bréf-
inu frá honum Hjöra, fyrst og fremst, og
sendingunum sem því fylgdu, og »fíni mað-
urinn« hafði fært henni. En mest var þó
gleðin yfir því, að geta nú enn einu sinm
staðið fyrir »jólaumstangi« sjálf og glatt
börnin sín — barnabörnin. Því að það
kenndi margra grasa í kassanum. frá hon-
um Hjörleifi. Hann hafði engum gleymt, —
blessaður drengurinn, — og nú gat hún
gefið jólagjafir á báðar hendur. Þetta var
næstum því eins cg í gamla daga.
Það var mikið um. dýrðir í litla, gamla
húsinu á aðfangadagskvöld,, — mikil gleði
Karl H. Bjarnarson:
Ragnarök.
Skuggavaldur elds og eggja
illan magnar heimi seið,
dunar hátt frá himinvegum
Heljar-arna þrumu-reið.
Burt er allur friður flúinn,
ferlegt valda leikið tafl,
öllu virðist bani búinn,
brýtur yfir dauða-skafl.
Undirdjúpa göltur grimmur
gœgist upp úr hrarinabing,
viðbúinn er vopnasennu,
viðrar eftir bráð í kring,
frá sér hvœsir eldi og eitri
— öll er notuð tœkni sling —
boðar kyngi heiptar-heitri,
hverju fari tortíming.
Munu rammar raunir boða
Ragnarök hins hvíta manns?
Lœtur hann dátt að villtum voða,
vanséð nú um örlög hans.
Hér hafa allir öllu að tapo,
öllu að glata, lífi og fé,
rísa boðar grimmdar-glapa,
gliðna saurguð helgi-vé.
Eru ei ncegar fórnir fœrðar
fyrir eigingirni og völd?
Hvort mun ekki ennþá finna
ofbeldið sitt hinnzta kiöld?
Mun ei brenna í eigin eldi
ofbeldis og valdafíkn?
Mun ei bráðum betri dagur
bjóða þjáðum frið og líkn?
barnanna, en mest var gleði elzta barns-
ins, — hennar mömmu gömlu, eða ömrnu.
Th, Á.