Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 16
184
HEIMILISBLAÐIÐ
»Jú, það ættuð þér einmitt að gera«,
sagði hún. »Eg er orðin svo gömul, að ég
gæti vel verið móðir yðar; ég þykist því
eiga rétt á að líta eftir hvort allt er eins
og -það á að vera, þegar þér njótið ekki
heldur neinnar kvenlegrar umhyggju«.
Þegar hún hafði þetta mælt gekk hún
að rúm.i hans, til að athuga það, en hann
spratt þá upp og reyndi með ákefð að aftra
því. En það var árangurslaust. Sér til mdk-
illar undrunar sá hún að rúmið var alls-
lanst. Kápugarmurinn hans var aðeins
breiddur yfir það.
»Hvað er orðið af rúmfötunum yðar,
herra Neumark?«
»Ég veit að þér óttist að þér m,unuð ekki
fá húsaleiguna yðar í næsta skipti, frú
mín góð, sem von er«, svaraði hann, »en
verið óhræddar, ég er að vís,u fátækur, en
þó ráðvandur maður. Neyðin sverfur reynd-
ar hart að', oft og tíðum, en ég vona þó
og trúi, að ég muni allt af geta gert öll-
um full skil«.
»Eg hefi ekki mikinn afgang, herra Neu-
mark«, mælti húsmóðirin hrærð í huga,
»en öðru hvoru kem.ur þói fyrir eins og í
dag, að ofur lítið verður eftir. Ef að ég
vissi að yður væri nokkur þægð í því, —
þér hafið víst ekki fengið neinn m.iðdegis-
verð í dag, býst ég við?«
Ungi maðurinn varð enn litverpari við
þessa spurningu og leit undan til þess að
leyna tárunum, en húsmóðirin flýtti sér
út og kom að vörm.u spori aftur inn með
mat handa honum.
Ungi maðurinn tók svo til matarins, ekki
eins og sjúklingur í venjulegum skilningi.
heldur eins og sá, sem hefir svelt í lang-
an tíma, og frú Johansen virti fyrir sér
matlyst hans með mestu ánægju.
»Reiðist mér ekki, herra, Neumark«,
mælti hún, »þó að ég segi yður að ég þyk-
ist viss. um, að þér eruð ekki af okkar
sauðahúsi, hér í Hamborg. Eigið þér ann-
ars enga ættingja eða vini hér í bænum?«
»Nei, enga«, svaraði hann. »Ég er bráð-
ékvmnugur hérna og í einlægni sagt, frú
mín góð, eruð þér hin fyrsta cg eina mann-
lega vera, sem hefir sýnt mér vinsemd
hérna, og ég bið góðan Guð að launa yður
fyrir það«.
»E.n hver eruð þér annars í raun og
veru?« spurði hún dálítið áræðnari. »Hvað-
an komuð þér? Hvað hafið þér nurnið? Er-
uð þér söngvari, eða hvað? Lifa foreldrar
yðar enn þá? Eigið þér nokkur systkini
á lífi? Hver ósköpin eru það annars, sem
halda. í yður hérna í Hamborg?«
Ungi maðurinn gat ekki varist brosi
öðru hvoiru að öllum þessum spurningum
hennar. Loks skýrði hann þannig frá:
»Nafn mitt er Georg Neumark. Foreldr-
ar mínir eru báðir dánir. Þau voru fátæk-
ir borgarar í Muhlhausen, litlum bæ í Mið-
Þýzkalandi. Eg er fæddur fyrir 29 árum,
16, marz 1621. Ögnir stríðsins flæmdu mig
að heiman og allskonar mótlæti og armæða
hefir verið mér ótrúlega fylgispakt alla
tíma. Hverr. einasta brauðbita hefi ég oft- /
ast orðið að eta m,eð tárum og kvíða, en .
samt vil ég ekki mögla gegn Drottni; hann \
mun vissulega frelsa mig frá allri neyö
minni að lokum«.
»Hagur yðar er vissulega mjög bágbor-
inn«, sagði húsmóðirin, »en hvernig vinnið
þér fyrir lífsviðurværi yðar? Hvað hafiö
þér lært?«
»Ég hefi lesið lögfræði«, svaraði hann,
»en það var ekki rétt af mér, því að ég
ann sátt og samlyndi, eins og írelsari minn,
og ég er ónýtur að f ást við þrætur og mála-
ferli. -— — 1 tíu ár lifði ég við sult og
seyru í latínuskólanum í Schlesingen. Þar
hefði ég átt að komast að raun um, að
speki þessa heims gat ekki veitt mér lífs-
viðurværi. Þegar ég var á tuttugasta og
öðru árinu, fór ég til Königsberg til þess
að lesa lögfræðina«.
»Voruð þér þá í Königsberg, þangað til
að þér komuð hingað?« spurði húsfreyja,
»Nei«, svaraði Neumark. »Eftir að ég
hafði dvalið þar í fimm ár, fór ég til Danz-
ig í von um að fá þar einhverja stöðu, en
sú von brást algerlega og fór ég þá til
t