Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 18

186
HETMILISBLAÐIÐ
mig að Ijúka dagsverkinu? Getið þér ekki
beðið til morguns?«
»>Nei«, svaraði ungi maðurinn, »ef ég
bíð til morguns, getur vel komið fyrir, að
ég komi ekki oftar. Hvað viljið þér lána
mér mikið út á þessa fiðlu?«
»Hvað hefi ég að gera við þessa stóru
fiðlu?« æpti Gyðingurinn, »ekki get ég á-
byrgst að strengirnir ekki slitni í öllum
þessum þrengslum hérna; hér getur hún
ef til vill orðið alveg ónýt«.
»Látið hana í skctið þarna«, mælti Neu-
mark. »Varðveitið hana á bak við fötin,
sem eru þar, svo að enginn sjái hana. Ef
eitthvað verður að henni, kemur það niöur
á mér, en ekki yður, eins og þér sjáið.
Hvað viljið þér láta mig fá út á hana?
Ég vonast til að geta innleyst hana aftur
eftir nokkrar vikur«.
Gyðingurinn tók hljóðfærið og skoðaði
það í krók og kring og mælti svo að lokum:
»Iivað vil ég láta yður fá? Viðurinn í henm
er ekki nema nckkurra skildinga virði og
svo eru þessir sinastrengir. Ég hefi séð
fiðlur alsettar perlumóðurleggingum og
silfurhnöppum, en hér er ekki um neitt
slíkt að ræða, ekkert nema ofurlítill við-
ur ...«
»Ef að þér ættuð að borga mér fyrir
allt erfiðið og áhyggjurnar, sem ég hefi
orðið að þola fyrir þessa fiðlu, herra minn,
þá mættuð þér borga. mér mikið fé«, svar-
aði Neumark. »1 fimm löng ár hefi ég lio-
ið sult og seyru til þess að geta sparað
saman fimmtíu gyllini, sem hún kostaði.
Lánið mér aðeins tuttugu gyllini út a
hana; þér grædduð samt sem áður þrjátíu,
ef að ég get ekki leyst hana út aftur«.
»Tuttugu gyllini!« æpti Gyðingurinn ótta-
sleginn. »Hyað á ég að gera við hana, ef
að þér leysið hana ekki út aftur?«
»Þér vitið ekki hversu hjarta mitt hang-
ir við þess fiðlu, herra minn«, mælti Neu-
mark með djúpri og angurblíðri rödd.
»Hún er eini vinurinn, sem ég á í heim-
inum. Oft og mörgum sinnum hefir hún
hughreyst og uppörfað sál mína í áhyggj-
unum, en þér munduð auðvitað ekki finna
til, þó að ég veðsetti yður sál mína«.
»Hvers vegna ætti ég að gera það?«
svaraði veðmangarinn. »Hvað ætti ég svo
eem að gera við-hana? — Ég held að hún
sé ekki mikils virði«.
»Hún er nú samt sem áður ákaflega mik-
ils virði«, svaraði Neumark, »því að hún
er keypt fyrir hærra og ómetanlegra verð
en nokkur maður getui’ gefið fyrir hana.
Guð gefi þá að hún verði aldrei seld fyrir
svívirðilegan gróða! En ég trúi því cg veit
með vissu, að hann, sem ávann hana við
svo dýru verði, er nógu máttugur til að
hjálpa mér, einnig út úr þessari neyð. Sé
þáð vilji hans, mun ég brátt geta keypt
fiðluna mína út aftur, því að ég skil nú
ráðtetöfun Guðs á mér. Það varð1 að koma
til þess, að ég yrði að láta síðasta og kær-
asta hlutinn, sem ég átti í eigu minni, í
burtu líka, svo að ég gæti gefist honum að
fullu og öllu. Þá fyrst, en ekki fyrr, getur
náðugur Guð ef til vill komið með hjálp
s,ína mér til handa«.
»Hvað hafið þér hugsað yður að gabba
mig lengi með þessum fánýtu vonum yðar
og þýðingarlausu masi, herra Neumark?
Ég m,an ekki betur en að þér segðuð, síð-
ast þegar þér komuð hérna, að einhver
mikilsháttar auðmaðúr ætlaði að taka yó-
ur að sér? En nú get ég samt ekki séð
annað hjá yður en þessa fiðlu, sem þér
eruð með undir hendinni«.
»Ég var sannarlega blektur þá«, svaraoi
Neumark, »því að þegar ég kom. þang.að á
tilteknum tírna, var hann búinn að taka
annan mann. Ég sagði yður alveg satt, og
þér megið ekki skella á mig skuldum ann-
ara!«
»Ég hefi nú yður, en ekki aðra, fyrir
mig að bera«, greip Nathan kuldalega, fram
í. Farið þér nú á burtu héðan með þetta
fiðlubákn yðar, því að ég er hálf smeykur
við ha,na«.
»Þér vitið að ég er bráðókunnugur hérna
í bænum, herra minn«, mælti Neumark
þá í bænarróm. »Ég hefi engin önnur úr-