Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 24
192
HEIMILISBLAÐIÐ
farið þar í krók þar sem grynnst var. Sól-
veig leit á Jakob; henni sýndist hann íölur.
Átti hún nú að biðja hann að taka skeyti,
ef það væri í Höfn? Hún átti um ekkert
annað að velja. Lcks stundi hún því upp.
»Ég get gert það«, sagði hann kæruleysis-
lega. Svo kvaddi hann og hélt af stað.
Það var komið undir kvöld. Tungl óð í
skýjum. Það var löngu farið að vonast eft-
ir Jakob, en prestur sagði brcsandi, að
stúlkurnar í Höfn tefðu hann; auðvitað
bjóst hann við að hann hefði fengið sér
neðan í því. Það var farið að hvessa, og
sagðist Guðrún vona, að hann hefði ekki
lagt af stað undir nótt í svona útliti. Síðan
gengu allir til rekkju á prestssetrinu, og
bjuggust allir við að Jakob yrði um nótt-
ina í Hafnarkaupstað. Sólveig háttaði
ekki. Henni var ómögulegt að halda kyrru
fyrir. Hún lét því á sig klút og fór í kápu,
tók staf, er prestur átti, og hélt til strand-
ar, þangað sem Jakobs var vom Hún gat
varla stjórnað sér fyrir stórviðri. Hún
ríndi út á fjörðinn. Skýin þutu óðfluga
fyrir tunglið, en dró þó frá því á milli,
svo bjart varð sem um hádag. Loks sá hún
litla þústu langt úti á ísnum. Hún kom
óðfluga nær. Hún vissi, að það mundi vera
Jakob að koma á hraðri ferð eftir gler-
hálum ísnum. Hún hugsaði að fara, svo
fljótt til bæjar að hann gæti ekki séð, að
hún væri að gá að honum. Allt. í einu heyrði
hún hljóð, og um leið oig tunglið gægðist
fram sá hún Jakob í vök kippkorn frá
landi. Hafði. hann runnið fram af og í vök-
ina, en vökin var svo grunn, að hann náði
í botn, en vakarbarmurinn svo sleipur, að
engin tiltök voru til þess, að hann kæmist
hjálparlaust upp á bakkann. Sólveig hljóp
út á ísinn og stefndi á vökina. Hún rétti
honum stafinn, og með hjálp hennar og
stafsins komst hann upp úr, af því hann
var lipurmenni.
»Nú megum við engan tíma missa«,
sagði Sólveig, »ísinn er byrjaður að lóna
frá«.
Þau flýttu för sinni til lands sem mest
þau máttu, en urðu þó að vaða síðasta,
spottann, því ísinn var að' brjóta frá við
landið. Jakob sneri sér við, leit yfir fjörð-
inn og sagði:
»Hún verður ekki farin svona þessi leið
á morgun. En hvers vegna beicstu min,
Sólveig? Ég átti það ekki skilið af þér«.
Sólveig þagði. »Þú varst með skeyti«,
sagði hún lágt.
»Bara það«, sagði Jakob.
Þau hröðuðu sér heim í bæinn. »Það von-
ast enginn eftir þér í kvöld«, sagði Sólveig.
»Ég vildi síður, að fólk yrði vart við, að ég
sé á fótum«.
»Hérna, er skeytið«, sagði hann og rétti
henni það. Hún las það. Það hljóðaði svo:
»Drengurinn w allri hættu.
Þín móúir«.
Sólveig leit upp. »Þakka þér fyrir«, sagði
hún klökk.
»En má ég ekki þakka þér lífgjöf mína?«
sagði hann, og tók hana, í faðm sér.
Hún veitti enga mótspyrnu. Var hann
ekki pilturinn hennar og faðir Jakabs litla?
Þegar fólk kom á fætur um morguninn,
sá það, að Jakob hafði komið um nóttina.
En er stúlkan kom inn til bans með kaff-
ið um morguninn, var hann fárveikur.
Læknirinn var sóttur, og er hann hafði
skoðað hann, sagði hann lungnabólgu, er að
honum gengi, og væri hún á náu stigi. Sól-
veig tók að sér að sitja við sæng hans.
Nú koimu erfiðir dagar. Jakob lá með
óráði. Hann ruglaði alltaf um Sólveigu og
barnið. Svo var aftur vitjað læknis. Og er
hann kom, taldi hann tvísýnu á lífi hans;
kvað veikina hafa breytt sér, og yrðu nú
bráðlega umskipti til lífs eða dauða.
Guðrún vildi livíla Sólveigu, en við það
var ekki komandi. Svoi háttuðu allir, en
Sólveig vakti ein yfir Jakob. Hún reyndi
að friða hann með því að strjúka hár hans,
og halda í hönd honum.
»Sólveig! Sérðu! Er hann ekki þarna í
horninu?«
»Hver er í hoirninu, vinur minn?«