Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 25

HEIMILISBLAÐIÐ
193
Hringur drottningarinnar af Saba
Skáldsaga eftir H. Rider Haggard
[Frh.] »Göfuga drottning!« rnælti Orme
meðan á þessari viðsjálu þögn stóð. »Þér
hafið sýnt mér það traust að gera mig að
höfðingja hermanna yðar. En — vilja þeir
hJýða mér? Og hverjir eru hermenn yðar?
Ber hver karlmaður skjaldarmerki lands
yðar?«
»iÆ-nei«, svaraði hún og hélt sér að síð-
ari spurningunni og gat ef til vill ekki
svarað hinni fyrri. »Æ-nei, í fornöld var
því öðruvísi farið, er forfeður mínir hinir
miklu réðu hér ríkjum. Og þá óttuðumst
vér eigi Fungana. En nú vill þjóðin eigi
lengur vera í herþjópustu. Þeir segja að
sú þjónusta taki þá frá þeim störfum, sem
þeim eru betur að skapi og frá þeim leikj-
um. og íþróttum, sem þeir hafi mætur á.
Þeir segjast ekki geta gefið herþjónustunni
æskufjör sitt, segja, að það auvirði hvern
mann, að hlýða þeim„ sem yfir þá eru sett-
ir. Hernaður sé skrælingjaháttur og ætti
»Drengurinn. Barnið er að klaga mig!
Æ!«
Hann rak upp óp.
Sólveig tók um hönd hans, bíaði ofan á
hann og raulaði:
»Sofðu elsku vinur, væran blund.
Ég vaggai þér að hinstu lifsins. stundc.
»Já, syngdu! Syngdu fyrir barnið!«
sagði hann.
Sólveig söng hann í svefn. Þessi titrandi,
mjúki rómur hafði sefandi áhrif á hann.
Um morguninn vaknaði Sólveig við að
bún lá við hlið háns. Hún hafði lagt sig
þar yfirkomin af þreytu ag sofnað. Hún
vaknaði við það, að Jakob kyssti á hönd
henni. Hann var að vísu máttlaus, og lengi
að ná sér, en lífi hans var borgið.
★
Um vorið giftust þau, Jakob og Sólveig,
og fóru að Hlíð. Guðrún var í sjöunda h,imni
að vera upprættur. En hinir herskáu Fung-
ar eru hvarvetna umhverfis oss, albúnir
til að myrða karlmenn vora og gera kon-
ur vorar að ambáttum.. Það eru hinir allra
fátækustu og vonlausustu einir, þeir, sem
hafa orðið sekir við landslögin,. sem vilja
ganga í herþjónustu hjá mér, þegar ég tek
undan yfirfoiringjastöðúrnar. Og þess
vegna eru Abatíarnir, því miður, dauða-
dæmdir!«
Hún varpaði slæðunni til hliðar og tók
að gráta skyndifega.
Ég minnist þess ekki, að ég hafi séð há-
tíðlegri sjón á sinn hátt, en þessa fögru,
göfuglyndu og ungu konu, þar sem. hún
sat og grét beizkum tárum út af þessari
úrkynjuðu' þjóð, sem hún var sett til að
ráða fyrir.
Þar sem ég var gamaJl og vanur þeim
hætti, er austrænir menn láta í ljós tií-
finningar sínar, horfði ég þegjandi og
yfir gæfu frænda sins, að fá Sólveigu fyrir
konu. En það, sem Jakob og Sólveigu furð-
aði mest á, var það, að Guðríður rétti Sól-
veigu 3000 krónur cg sagði:
»Þetta er þín eign. Reyndu aldrei að
komast eftir því, hvaðan þessir peningar
eru, en Guð mun blessa þér þá. Þeir eru
þér sendir af góðum hug«.
Þetta hafði Ágúst faðir hennar sent, og
skrifaði utan á til Guðríðar, og lagt svo
fyrir, að þetta yrði heimanmundur Sól-
veigar. En af því engin utanáskrift til
Ágústs fylgdi bréfinu, gat Guðríður ekki
endursent þá.
Jakob og Sólveig byrjuðu búskap á einni
af beztu jörðunum í Botnsfirði, og þó und-
arJegt megi þykja, er Jakob þann dag í
dag reglumaður og bezti búhöldur, og SóJ-
veig orðlögð dugnaðar- og myndarkona.
Endi r.