Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 26
194
HEIMILISBLAÐIÐ
hlýddi á þetta. E’n Oliver var svo h,ug-
fanginn, að ég var hræddur um, að hann
sleppti sér. Ýmist roðnaði hann eða varö
náfölur og var nær risinn á fætur og ætlaði
að ganga til hennar, ef ég hefði ekki þrif-
ið í handlegginn á honum cg hrundið hon-
um til baka. Um Kvik er það að segja,
að hann stóð og hóf augU sín til himins
eins og í bæn og ég heyrði hanh tauta
fyrir munni sérí »Guð minn góour, hjálp-
aðu veslings kæru konunni. Hjálpaðu
henni, einustu perlunni m,eðal allra þess-
ara svína!«
I sömu svifum stóð Jósúa upp, kraup á
kné — og átti full erfitt með það — fyrir
hásæti Maquedu og' sagði:
»Göfugi niðji konunganna. Hví hryggir
þú oss með slíkum orðum? Áttu ekki Guð
Salómós að til að vernda þig?«
»Guð varðveitir ekki aðra en þá, sem
verjast«, sagði hún klökkvandi.
»En þú átt marga hrausta herforingja?«
»Hvað stoða herforingjar, ef enginn er
herinn?«
»Og hefir þú ekki mig, frænda þinn,
unnusta þinn, elskhuga þinn?« Og sam-
stundis lagði hann höndina þar sem hjarta
hans hlaut að vera og starði á hana sín-
um veltandi þorskaugum. »Ef þessir heið-
ingjar hefðu ekki blandað sér í málið, þá
skyldi ég hafa handsamað Barung hérna
um daginn og svift, með því Fungana for-
ingja sínum«.
»Samtímis sem þú sviftir Abatíana síð-
ustu leifunum af þeim. heiðri, sem þeir
áttu eftir?«
»0, vígjumst saman, göfuga rcs rósanna,
þú göfuga blóm Múrs, þá skyldi ég óðara
frelsa þig af hendi Funganna. Við erum
hjálparvana, af því að við stöndum ekki
saraan, Værurn við orðin eitt, þá skyldum
við hrósa sigri! Segðu mér, göfga Maqueda!
hvenær eigum við að halda brúðkaup okk-
ar?«
»Þegar hjáguðinn Harmac er algerlega
brotinn niðnr og Fungarnir frá oss farnir
um aldir«, svaraði Maqueda óþolinmóð,
»En er nú tími til að vera að ræða um
brúðkaup? Og hér með lýsi ég því yfir
að ráðstefnunni er shtið. Látið prestana
sækja papyrusvafningana, s,vo að hinir
vestrænu menn geti unnið sinn eið. Og leyf-
ið svo, að ég megi á eftir yfirgefa yður«.
Og nú gekk fram tignarmaður skraut-
klæddur; höfuðbúnaður hans minnti dá-
lítið á biskupshúfu og plötu hafði hanr.
á brjósti, setta dýrum, steinum, og huldi
hana hvíta síða skeggið til hálfs.
Við þóttumst skilja, að þetta væri æðsti-
presturinn; hann hélt á papyrus-vafningi,
ritaðan undarlegum orðum og bókstöfum.
Þetta var, sögðu þeir, hið heilaga lögmál, •
sem forfeður þeirra höfðu flutt til Abess-
yníu fyrir mörgum hundruðum ára, ásamt
hring drottningarinnar af Saba og nokkr-
um öðrum fornmenjum. Þar á meðal var
vagga, sem sögurnar sögðu að barni þeirra
Salómós og drottningarinnar af Saba hefði
verið vaggað í. Lögmál þeirra var ritað á
þessa papyrus-vefju; hafði sá vafningur
lengi verið notaður er eiðar voru unnir
og við aðra mikilvæga atburði. Honum var
nú beint að okkur, að við gætum kysst
hann og unnið eið í nafni Jahve og Saló-
mós. Og þótti mér all-einkennileg sam-
blöndun!
»Þetta virðist vera all-víðtækt heit«,
sagði Oliver, er búið var að lesa það upp
fyrir okkur Oig Kvik þýtt það fyrir okkur.
»Heldur þú að oss sé óhætt að ganga
að þessu?«
Eg svaraði, að mér virtist, að við yrd-
um, að gera það. Svo var það að minnsta,
kosti frá mínu sjónarmiði, þar sem ég aö
öðrum kosti fékk eigi skilið, hvernig ég
ætti að ná því marki, sem ég ásetti mér
að ná er ég lagði út í þetta ævintýri.
Eftir nokkra íhugun komust hinir tveir
að þeirri niðurstöðu, að engin annar kost-
ur væri fyrir hendi.
Orme sneri sér að Maquedu, sem hlust-
að hafði á þessar umræður vorar á vora
tungu.
»Göfugi niðji konunganna, vér viljum